strong>Is er nu nog een toekomst voor pandemieverhalen? Mijn vorige column ging al over de invloed van het Coronavirus op actualiteiten en andere informatie in nieuwe (vooral non-fictie) verhalen, vanwege de impact die deze pandemie op de wereld heeft. Deze keer ga ik nog even door over de gevolgen van dit virus, en wel speciaal voor verhalen waarin de wereld ten onder gaat aan andersoortige virussen, zoals bijvoorbeeld in The stand (Captain Trips), van Stephen King, of in films en televisieseries als Outbreak, en Zombieland, World War Z en The walking dead (want ook de meeste Zombiepandemieën worden erg vaak door een virus veroorzaakt). Ik kan me zo voorstellen dat veel lezers de komende jaren niet bepaald zitten te wachten op verhalen die gaan over ziektes die reuzebesmettelijk zijn en die zich als een lopend vuurtje over de hele wereld verspreiden. We hebben namelijk nu al bijna een jaar aan den lijve kunnen ondervinden hoe het is om tijdens een pandemie te leven. Een geluk bij een ongeluk is dat dit virus het bij lange na niet haalt bij de gruwelijke virussen die in veel verhalen de wereld teisteren. Geen zombies die dolgraag hersenen eten en gezonde mensen in hun soortgenoten veranderen, geen verschrikkelijke interne bloedingen of etterende puisten die openknappen, of erger. De ziektesymptomen en bijwerkingen van het Coronavirus mogen dan wel stukken minder erg zijn dan in de hierboven vermelde boeken, films en tv-series, maar toch grijpen de huidige gevolgen ervan al drastisch in op onze levens en komt deze pandemie voor veel van ons daarom als onwerkelijk over. En deze crisis duurt ook al weer zo verdomde lang... we zijn de woorden virus en pandemie onderhand wel beu. Zelf voel ik voorlopig niet de behoefte om verhalen over pandemieën te schrijven. Ik kijk zelfs even liever geen virusuitbraakfilms meer, hoe spannend ze ook zijn. Misschien over een paar jaar weer, als deze ramp volledig tot de geschiedenis hoort... en de mensheid verstandig heeft besloten iets te doen aan het ontstaan van dodelijke(re) virussen, want... remember the black death... die geschiedenis kan zich ook nog eens herhalen, moeten we nu beseffen. Bovendien zou het ook best wel zonde zijn als goede schrijvers helemaal geen fantastische verhalen over pandemieën meer willen schrijven omdat we er te vaak mee worden geconfronteerd. Ik hoop dat we in 2021 allemaal heel snel in goede gezondheid en zonder beperkingen verder kunnen met onze levens. Hierbij mijn toast op dat jaar, cheers met bubbels!