Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar eigenlijk is het nog maar acht jaar; in 2013 debuteerde de goedlachse Brabantse Nathalie Pagie in de thrillerwereld met De toneelclub. Het boek kon op veel positieve feedback rekenen. En wie had toen verwacht dat Pagie anno 2021 inmiddels tig titels op haar naam heeft staan en ook twee mooie prijzen op de schoorsteenmantel heeft verzameld? Voor Casa Familia en IJsengel ontving ze de ThrillZone Awards voor Beste Nederlandstalige Thriller.

Pagie is op haar website expliciet over haar liefde voor het schrijversvak.

“Schrijven is een vak dat ik met hart en ziel uitoefen. Elk boek is als een reis. De bestemming staat vast, maar hoe ik er kom, weet ik niet en mijn reisgenoten leer ik pas dan kennen. Ik stap in en laat me graag verrassen en hoop dat de lezer dat na mij ook doet, met minstens evenveel passie”.

Die reis bracht haar en haar vele lezers gedurende de acht jaar als auteur naar vele plekken, maar wat opvalt -en daar is Pagie om te prijzen- is dat ze die jaren dezelfde uitgever trouw is gebleven; vanaf haar eerste boek tot aan Camping Oosthoek, zit ze bij Boekerij. Dat is geenszins vanzelfsprekend; regelmatig zijn er auteurs die gedurende de carriere van uitgever switchen.

Zoals gezegd, zijn haar boeken heel wat minder honkvast dan de auteur zelf. Haar lezers konden haar volgen naar warme oorden als Aruba en Mexico, maar ook naar beduidende koudere streken als Finland. En ook Nederland krijgt veelvuldig een plek, zoals in de nieuwst thriller Camping Oosthoek. Het lijkt alsof het schrijven Pagie heel gemakkelijk af gaat, maar het is een vak, zo geeft ze aan. In een interview met BN De stem zegt ze duidelijk: “Een boek schrijven doe je niet zomaar.” En wat voor veel auteurs al vanaf kinds af aan duidelijk was (ik word schrijver), was dat voor de Brabantse niet zo. Ondanks dat ze Journalistiek studeerde. “Nee, het was geen kinderdroom. Ik kwam er eigenlijk pas veel later op.”

Het moge duidelijk zijn; Nathalie Pagie is niet je ‘doorsnee auteur’, als die er al zijn. Het schrijven kwam pas in haar op toen ze een jaar of 35 was. Hoe ze erop kwam? Ze las een boek waarvan het eind haar tegenviel. De gedachte die bij haar opkwam, was dat ze het zelf wel beter kon. En die gedachte bleef haar bij.

“Ik wilde een boek schrijven en wist in grote lijnen ook al waarover het ging. Maar, dan duurt het toch nog even voordat het zover is.” Logisch, met een baan die vier dagen in de week opslokte. De dagen waren dus al gevuld en ‘erbij schrijven’ is dan geen sinecure. Totdat ze er echt voor ging zitten. Wat volgde, was ‘wilskracht en doorzettingsvermogen’.

Schrijven is een eenzaam proces, zo ondervond Pagie. In haar tuinhuisje, zonder afleiding van het gezin of internet, schreef ze en schreef ze. Ze liet het manuscript (wat De Toneelclub werd) aan vriendinnen lezen. En die waren enthousiast. Maar de uitgever? “Ja, die ook. Ze mailden dat ze het wilden uitgeven. Toen heb ik wel even staan springen.”

Ze bleef ondertussen wel aan het werk, bij de gemeente Zundert als communicado. In 2016 werd ze fulltime auteur. Na haar eerste boek vroeg Boekerij direct om een tweede thriller te schrijven. Dat was het einde van ‘vrijheid’. “Het eerste boek schrijf je in vrijheid, zonder verplichtingen. Daarna wordt het serieuzer.”

Ze laat zich inspireren door de omgevingen waar ze is geweest of wat ze om zich heen ziet, zo vertelde ze in een interviewde met Hebban in 2015. “Toen ik op Aruba was, schreef ik nog geen boeken. Toen ik in Canada was ook niet, trouwens. Het idee voor de verhalen (voor Paradijsvogels en De Campus – red.) ontstond pas later. Ik laat me inspireren door locaties die ik bezoek, maar ook door personen, ervaringen, dingen die ik lees in de krant of zie op televisie en daarnaast door een heleboel fantasie. Onbewust sla ik veel op en zodra ik ga zitten in mijn tuinhuis komt er van alles bovendrijven. Ik ben een beschouwer, luister meer dan dat ik praat en heb een harde schijf met een schat aan bruikbare informatie voor mijn boeken. Daar maak ik dankbaar gebruik van.”

Dat het de Brabantse serieus is, moge wel duidelijk zijn inmiddels. Na De Toneelclub volgde een hele trits boeken. Wat opvalt, is de veelzijdigheid van Pagie als auteur. Zo schrijft ze stand alones, als IJsengel en De campus. Maar even soepel verscheen een reeks met journaliste Tara Linders en Diego Martinez. In deze reeks verschenen Paradijsvogels, Casa Familia, Rio Grande en De Trip. De vraag is natuurlijk of het hierbij blijft, want ook voor die reeks staan de lezers in de rij. Daarna schrijft ze ook korte verhalen, waarvan de nieuwste Gekke tante Julia is. Niet voor niets zegt bestsellerauteur MJ Arlidge over haar: “Een van de beste Nederlandse auteurs.” En daar zijn veel fans het mee eens!

Ok, even los van de boeken. Een leuk weetje om dit artikel mee af te sluiten. Wisten jullie dat Pagie ook een liefhebber is van fietsen? Zo bezit ze een Bianchi racefiets, in de blauwgroene kleur die zo kenmerkend is voor het Italiaanse merk. Een fiets die alleen wordt aangeschaft door echte kenners. Wie weet…een keer een thriller over een fietsende inspecteur, ofzo?