Interview: Danielle L. Jensen

• 05 oktober 2025
• Interview
• Saskia Boree

Interview: Danielle L. Jensen

Boekerij was zo vriendelijk om de dag voor YALFU ThrillZone uit te nodigen voor een gesprek met wereldwijde bestseller- en fantasyauteur Danielle L. Jensen. Eerder lazen en recenseerden we De Koningin van Verraad, De Ongeschikte Erfgenaam, en De Oneindige Oorlog. De -zeer positieve- recensies daarvan lees je hier nog eens terug. Hoog tijd voor een gesprek met de auteur van deze spraakmakende serie.

1 – Elk van je series heeft zijn eigen wereld en toon. Welke was voor jou het meest lonend om te schrijven, en wat inspireerde je daarvoor?

Mijn favoriet van al mijn series is mijn Dark Shores-serie, geïnspireerd door het oude Rome. De finale kwam afgelopen augustus uit. Ik werk al sinds ongeveer 2008-2009 in die wereld. Dat is dus een langlopend passieproject en het is mijn favoriet.

1a – En is het af?

Jazeker. Scorched Earth kwam in augustus uit, dat was het laatste boek. Dat is tot nu toe mijn favoriet.

2 – In Nederland hebben we tot nu toe alleen The Bridge Kingdom, de Koninkrijk- serie, vertaald. Prinses Lara pakt lezers in Het Koninkrijk der Bruggen meteen met haar vastberadenheid. Heb je haar achtergrondverhaal vanaf het begin in kaart gebracht, of openbaarde het zich tijdens het schrijven? Hoe kreeg Arens personage vorm naast dat van haar?

Voor de Bridge Kingdom-serie had ik het concept in mijn hoofd dat ik een koninkrijk wilde dat op de een of andere manier de handel tussen landen controleerde. En ik heb er lang over nagedacht hoe ik dat moest aanpakken, want waarom kun je niet gewoon rondreizen? En zo ontstonden Het Koninkrijk der Bruggen, de brug en De Stormzee. Het verhaal bestaat niet zonder de wereldopbouw en zo doe ik het graag. Het verhaal kan zich alleen in deze wereld afspelen. De wereld fungeert als een soort personage. De brug is als een personage, en dat was dus het begin. Ik wist dat ik een prinses als bruid van de vrede wilde sturen om te infiltreren en de verdediging te slopen. Dat was dus het concept. Maar wat betreft hoe ik haar heb leren kennen, ik leer mijn personages echt kennen tijdens het schrijven. En dan ga ik terug en herschrijf ik ze. Zodra ik precies weet wie ik wil dat ze zijn, en hoe ik het verhaal wil laten verlopen, zodat het naadloos verloopt. Ik leerde haar kennen tijdens het schrijven en wie ze was. Meestal creëer ik mijn held als de perfecte tegenhanger van het vrouwelijke hoofdpersonage. Aren is vooral gecreëerd om de perfecte liefdespartner te zijn.

2a – Alsof hij de antagonist is?

Je wilt geen twee identieke persoonlijkheden omdat je wilt dat ze elkaar uitdagen. Dat levert betere fictie op. Wat een interessante relatie in fictie maakt, is niet per se hoe we onze relatie in het echte leven zouden willen hebben. In het echte leven willen we geen conflicten. We willen geen vijanden die geliefden worden. We willen gelukkig en vredig zijn en al dat soort dingen. Maar bij een liefdesverhaal moet je, om een ​​liefdesverhaal te hebben, een of andere vorm van conflict hebben. Als je een fantasieverhaal schrijft, kunnen de conflicten meestal hoog oplopen. Rivaliserende koninkrijken of vijanden in welke hoedanigheid dan ook. Ze werd gestuurd om hem te doden, wat niet per se is wat je in een hedendaags personage zou krijgen. Je zou ze in een rivaliserend debatteam of zoiets plaatsen. De inzet zal lager zijn. Ik heb hem gecreëerd als iemand die haar zou uitdagen en die haar ook zou uitdagen om een ​​interessante fictieve dynamiek te creëren.

3 – In het vervolg, De Koningin van Verraad, wordt Lara geconfronteerd met verbanning en trouweloosheid, en moet ze onmogelijke keuzes maken als het om Aren gaat. Zag je haar verhaal altijd al zo voor je, of verraste het je toen het zich ontvouwde?

Nee, ik wist waar ik met haar verhaal naartoe ging, dus het was geen verrassing voor me. Wat me wél verraste in De Koningin van Verraad, was de reactie van lezers in de tijd die het duurde voordat hij haar vergaf. En dus vond ik wat Lara deed onvergeeflijk, want ik ben niet vergevingsgezind. (Lacht.) Maar mijn redacteur liet me inderdaad eerder beginnen met vergeven dan ik van plan was. Ze zei: "Ik denk dat het eerder moet gebeuren." En dus hebben we het verder naar voren in het boek verplaatst, waar hij begon te zeggen: "Misschien kan ik hier op de een of andere manier overheen komen." Maar zelfs met die veranderingen merkte ik dat veel lezers echt boos waren dat hij haar niet meteen vergaf, wat me altijd een beetje verbaasde, want voor mij was wat ze had gedaan volkomen onvergeeflijk. Als schrijver voelde ik me gedwongen haar door alle mogelijke beproevingen heen te laten gaan om te bewijzen dat ze het waard was. En dat is precies mijn mentaliteit die in het boek naar voren komt. Het is een van de redenen waarom ze zoveel doormaakt, omdat ik vond dat ze dat moest doen om de vergeving geloofwaardig te maken. Maar het bleek dat ik niet zo gemeen tegen haar hoefde te zijn. Lezers zouden het meteen hebben vergeven. Nou ja, sommige lezers zouden boos kunnen worden over hoe het in een verhaal als dit is gegaan, denk ik. Dus ja, dat is hoe ik het zie.

4 – In De Ongeschikte Erfgenaam botst Zarrahs liefde voor Keris met haar haat jegens zijn Maridrinische volk. Het wordt haar ook verteld dat de Valcottianen nooit verliefd zouden kunnen worden op hun zogenaamde vijanden. Gaat de serie volgens jou vooral over liefdes die zich niet laten controleren, of spelen er diepere thema's een rol?

Ik denk dat er veel diepere thema's zijn en dat er veel, zeker veel, politiek commentaar in zit. Het is een zeer politiek boek en een zeer politieke serie. Het is niet zo dat er per se een overkoepelende boodschap is, maar alle politiek en de manier waarop leiders ervoor kiezen te regeren, de conflicten tussen landen, waren iets waar ik me tijdens het schrijven sterk op richtte. Ik zie ze als gelijkwaardig. Het gewicht tussen de romantiek en het gewicht van de wereld en de dynamiek van de landen. Ik denk dat het net zo goed gaat over de interacties tussen deze verschillende landen als over de interacties tussen de hoofdpersonages.

5 – De Oneindige Oorlog verkent zeer duister terrein, waaronder het leven en de dood op Duivelseiland. Hoe belangrijk was die ontbering in Zarrahs ontwikkeling?

Ik denk niet zozeer de ontbering, maar eerder de isolatie die haar dwong te accepteren dat wat ze geloofde niet waar was. In zekere zin vertoonde haar personage overeenkomsten met Lara. Lara groeide op met de overtuiging dat ze was opgevoed als een fanaticus, als een fundamentalist. Een extremist. Omdat ze dat moest zijn om het doel te dienen dat haar vader voor haar had. Zarrah werd niet op dezelfde manier opgevoed, maar ze werd wel opgevoed met de overtuiging dat haar tante een welwillende keizerin was. Dat ze een goede en rechtvaardige heerseres was. En om erachter te komen dat deze vrouw een narcist was die een rijk had gecreëerd om haar te valideren. Toen mensen Petra in twijfel begonnen te trekken en uit te dagen, begon ze, zoals narcisten doen, uit elkaar te vallen en zich echt tegen Zarrah, haar volk en Valcotta als geheel te keren.

5a – Voelde Zarrah zich verraden door Petra? Omdat haar tante haar naar Duivelseiland had gestuurd.

Ja, en dat kwam doordat Zarrah haar op dat moment had uitgedaagd en iemand boven haar had verkozen. En voor dat type persoon, voor een narcist, is dat zeer onvergeeflijk. Maar ze dacht bij zichzelf, dat als ze het zo kon draaien dat Zarrah geloofde dat het door Keris en Maridrina kwam dat al deze slechte dingen gebeurden, dat dit Zarrah's liefde op de een of andere manier terug zou dwingen. Ik heb veel onderzoek gedaan naar narcisme, klinisch narcisme, om haar personage te vormen. Je kunt niet echt logica en rede zoeken in veel van hun beslissingen, omdat ze niet per se op dezelfde manier denken als een niet-narcist. Petra's manier van denken voelt niet logisch aan, maar voor haar was het wel logisch. Je moet dat type personage begrijpen. Voor haar was het logisch, ja.

6 - Elk boek speelt zich af in een nieuw deel van deze wereld. Als je zelf in Maridrina, Valcotta of Ithicana zou moeten wonen, waar zou je dan kiezen?

Valcotta.

6a – Valcotta, waarom?

Ik denk dat het de meest beschaafde van de drie is. Dat was mijn gedachte voor Valcotta. Ik denk dat het een makkelijker leven voor me zou zijn, omdat ik geen heldin ben. Het zou veiliger voor me zijn om niet op deze plekken te zijn waar heldhaftigheid vereist is om dagelijks te overleven. Ik denk dat ik het beter zou doen in Valcotta, waar het lijkt alsof je een normaal mens kunt zijn en het goed met je gaat. Je kunt doen alsof alles oké is. Kijk maar naar Petra. Blijf gewoon onder haar radar en het komt wel goed.

7 – Hebben je personages in de Koninkrijk- serie zich tijdens het schrijven op een manier ontwikkeld dat je verraste?

Toen ik begon met het schrijven van Keris in De Koningin van Verraad, was hij slechts een bij- personage dat een specifiek doel diende. Maar toen ik hem begon te schrijven en probeerde te begrijpen waarom hij de keuzes maakte die hij maakte, ontstond zijn volledige achtergrondverhaal, inclusief Zarrah. Hij creëerde zichzelf. Want om een ​​rol te kunnen spelen die uiteindelijk een behoorlijk diepgaande rol in Lara en Arens verhaal zou worden, om het te laten kloppen, moest ik weten wie hij was en waarom hij deed wat hij deed. Ik was altijd al van plan geweest om een ​​tweeluik te schrijven over Arens zus. Maar toen ik De Koningin van Verraad schreef, wist ik diep vanbinnen dat ik ook over Keris en Zarrah moest schrijven.

8 – De serie zit vol morele dilemma's, waarbij het goede van het ene personage, het kwade van de ander is. Hoe bepaal je welke personages leven, wie er sterven of met deze keuzes te maken krijgen?

Meestal bepaal ik het, soms weet ik het al van tevoren. Soms heb ik specifieke scènes en momenten die ik me voorstel en waarvan ik weet dat ik ze moet schrijven. Maar vaak bedenk ik het al schrijvend. Het is meestal wat goed voelt. Ik hou er niet van om personages zonder reden te doden. Het gaat niet alleen om de dramatiek van een hoog dodental. Er moet een reden zijn achter de dood van een personage. Er sterven zeker mensen in de serie, maar niet zo veel. Niet zo veel, slechts een paar. Ik wilde dat elke dood ertoe deed. En dat ze het gevoel hadden dat ze een doel hadden, in plaats van alleen maar schokkend te zijn. Enkel aanstoot geven is niet goed genoeg. Aanstoot geven is natuurlijk iets anders.

9 – Hoe zorg je ervoor dat politieke spanningen de romantiek niet overschaduwen, of andersom?

Ik denk niet dat daar één eenduidig ​​antwoord op is. Omdat ik denk dat de lezer de perfecte balans heeft. Ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf, dus ik schrijf de perfecte balans voor mezelf. Sommigen zullen het daarmee eens zijn. Sommigen zullen zeggen dat het te veel politiek is, anderen dat het te veel romantiek is. Er is geen universele lezer. Iedereen is anders. Er is niet echt een balans tussen die twee. Dat is wat ik graag schrijf. Mensen die graag mijn boeken lezen, komen naar me toe met de verwachting van een bepaalde balans. Omdat ze dat ook leuk vinden. Als je het eerste boek leest en het is te veel van één ding, dan stop je. DNF. (Do Not Finish). Zo simpel is het. Je kunt niet iedereen tevredenstellen en er is voor iedereen een ander antwoord.

10 – Heb je, vanwege je grote internationale fanbase, verschillen opgemerkt in hoe Europese of Nederlandse lezers reageren in vergelijking met Noord-Amerikaanse lezers?

O ja. Ik bedoel, het verschilt per land. Ik merk dat Europese lezers beter zijn met tragedies. Ik denk dat Noord-Amerikanen, en ook Canadezen, dat ook doen, dus ik zou zeggen dat Amerikanen en Canadezen graag dingen oplossen met minder kosten. Ik zie heel verschillende reacties. Mijn eerste serie, de Malediction Trilogie, heeft een heel bitterzoet einde. En dat is altijd een lastig verhaal geweest voor Noord-Amerikanen, maar Europeanen lijken beter te zijn met bitterzoet. Ik zie verschillende reacties. En dan gewoon verschillende interesses en verschillende soorten personages, reacties op verschillende soorten personages. Het verschilt per land. En dat is logisch.

10a - Het gaat ook om je afkomst en wat je over het algemeen leest. Wat je leest en waar je aan gewend bent.

Ik ga daar nooit van uit, omdat als een boek populair is in de VS, dan hoeft het niet direct ook populair in Frankrijk en Finland te zijn. Duitsland en Nederland lijken misschien op elkaar, maar ben jij dan hetzelfde als het Verenigd Koninkrijk? Waarschijnlijk niet. Nee. Je moet er gewoon rekening mee houden dat je een andere cultuur hebt. Altijd een andere cultuur.

11 – Hebben reacties of theorieën van lezers ooit je latere schrijfsels beïnvloed?

Ja, maar ik heb geprobeerd om af te stappen van het toestaan ​​dat lezers me beïnvloeden, omdat ik heb gemerkt dat je inherent de kritiek wilt corrigeren. Er zijn mensen die bijvoorbeeld vaak zeggen dat het Koninkrijk der Bruggen en de De Koningin van Verraad niet pittig genoeg zijn. Je ziet die kritiek steeds weer, dat het niet pittig genoeg is, niet genoeg seks, en al dat soort dingen. Je wilt corrigeren wat aanvoelt als een vermeende fout, maar dan kan het een situatie worden waarin je de mensen verraadt die de door jou gekozen balans echt waardeerden. En daarom was het stoppen met proberen om de mensen gelukkig te maken die mijn schrijfsels om te beginnen al niet leuk vinden, en dat waarschijnlijk ook nooit zullen doen, een pure noodzaak geworden. Dat was een moment waar ik echt mee moest leren leven. Probeer niet je haters te plezieren. Probeer de mensen die van je schrijfsels genieten tevreden te stellen. En dat was voor mij de periode tussen het schrijven van De Ongeschikte Erfgenaam en het schrijven van De Oneindige Oorlog, toen ik de meeste kritiek begon te zien. Ik probeerde De Oneindige Oorlog zo pittig mogelijk te maken, maar mijn assistent las het terwijl ik aan het schrijven was, en ze zei: “Dit voelt gewoon niet als jou, de manier waarop je schrijft.” En ze zei: “Het is gewoon, je zou dit niet schrijven. Het is gewoon, het is fout.” Dus deed ik een stap terug en zei tegen mezelf: “Je moet het loslaten. Je zult nooit een pittige romanschrijver worden. Voor jou, Danielle, is de pit de kers op de taart. Het zal nooit dé taart zijn.” Dus ging ik terug naar de basis, voerde een grondige revisie uit, en hield ik vast aan mijn stijl en mijn waarheid. Het boek werd uiteindelijk zoveel beter dan de eerste editie, omdat ik de mensen die me sowieso al niet aardig zouden vinden, niet meer plezierde. Voor mij was het gewoon zo, er zit veel politiek in. Veel morele zaken.

12 – Er staat een door fans gemaakte trailer voor The Bridge Kingdom op YouTube, en velen hopen dat de film verfilmd wordt. Heb je plannen of interesse om de serie naar het scherm te brengen?

Weet je, het is altijd interessant, want ik denk dat mensen dit zien als iets waar je gewoon voor kunt kiezen. Maar in werkelijkheid komt Hollywood naar je toe. Dus, zou ik warmlopen voor een verfilming? Absoluut. Maar je kunt het niet afdwingen. En vooral met fantasy, dat is zo duur voor mij. Je kunt het ook niet afdwingen. Als de kans zich voordoet met het juiste team, zou ik het fantastisch vinden om de film te zien. Maar ik kan het niet zomaar afdwingen. Ik wilde dat ik het kon.

13 – Als je terugkijkt naar je eerdere werk, is er dan iets dat je nu anders zou aanpakken?

O ja. Ik bedoel, ik denk dat elke auteur dat zou zeggen. Dat is gewoon de aard van groei en ontwikkeling in alles. Zoals ik de Malediction Trilogy heb geschreven, zou ik het nu op dezelfde manier doen? Absoluut niet. Maar het komt doordat er zoveel is veranderd in mijn ervaring. Er is zoveel veranderd in de wereld. Er is zoveel veranderd in de manier waarop we diversiteit benaderen, en er is zoveel veranderd in de manier waarop we over andermans lichaam praten. Het is gewoon een andere wereld dan toen ik het in 2011 en 2012 schreef. Dus, om te zeggen, zou je iets anders doen als oordeel? Dat is moeilijk, omdat veel van deze dingen toen gewoon niet werden opgevat. Het is terecht om oudere werken te bekritiseren, omdat ze bepaalde dingen niet goed doen of op bepaalde manieren aanstootgevend zijn. Je moet je op dat moment ook realiseren dat de wereld waarin we schreven, heel anders was. Ik denk dat het doel is om altijd met de wereld mee te groeien, respectvol te zijn, te leren en je vaardigheden te verbeteren.

14 - Ik zag dat Defy the Dusk gepland staat voor 2026. Aan welke projecten werk je momenteel en waar kunnen lezers naar uitkijken?

Ik werk nu aan Defy the Dusk. Ik werk er vanmiddag aan in mijn hotelkamer. De eerste versie is klaar. We zitten in de fase waarin we echt de puntjes op de i zetten. En daarna werk ik aan het vervolg. Dus daar ligt nu mijn focus. Ook de release van het laatste boek van Koninkrijk, Bridge Kingdom 6, welke The Tempest Blade is getiteld. Het komt over twee weken uit op Audible. Gezien de huidige stand van zaken met publiceren, moet ik me eerlijk gezegd heel snel op een ander project richten. We zullen zien hoe het gaat. Ik denk dat je altijd kijkt naar bijna alle schrijvers. De schrijvers die ik ken, hebben veel ideeën in hun hoofd die ze graag zouden willen schrijven, maar soms is het niet de juiste timing. Wat ik nu denk, kan ik volgend jaar, als het echt tijd is om te schrijven, weer anders bekijken. Het kan heel erg in het moment zijn en wat andere mensen publiceren, of wat er in de wereld gebeurt, wat jij voelt als het juiste project. Omdat je een jaar, twee jaar, drie jaar diep in dit project zit. Het moet op dat moment goed voelen. Het moet goed voelen om te publiceren. Ja, dat is het duidelijk voor mij.