Het is nog steeds COVID wat de klok slaat, dus auteurs worden alleen schriftelijk of achter het scherm geïnterviewd. Zo ook bestsellerauteur David Baldacci, die binnenkort een nieuwe thriller uitbrengt. Rondom de publicatie van Dodelijk spel spreken wij hem via Teams.

In Nederland verschijnt volgende week je nieuwe boek, Dodelijk spel. Vertel; waar gaat het over?

Onderweg naar Californië maakt hoofdpersoon Aloysius Archer een tussenstop in Reno. Nog geen 24 uur later is hij de trotse eigenaar van een peperdure, zeer zeldzame Franse sportauto, heeft hij een reisgenoot gevonden in de mysterieuze danseres Liberty Callahan en moet hij zich enkele zwaar bewapende criminelen van het lijf houden. Geluk bij een ongeluk: Liberty blijkt niet alleen zeer verleidelijk te zijn, maar ook uitstekend met een pistool overweg te kunnen. Het zijn twee eigenschappen die hun niet veel later uitstekend van pas komen, wanneer privédetective Archer in een politiek wespennest belandt waarin een schatrijke familie, een nachtclub en een mysterieuze militaire installatie de hoofdrollen spelen.

Het is het tweede deel met Aloysius Archer in de hoofdrol. De eerste was Een goede daad. Hoe kwam je op deze hoofdpersoon?

Een paar jaar geleden was ik in Toronto, Canada. Daar was ik voor promotie van een boek. Toen ik ’s avonds in mijn hotelkamer kwam, sneeuwde het hard. Een soort sneeuwstorm, zeg maar. Ik keek uit het raam en zag een muur van sneeuw. Dat deed me denken aan de ontberingen van oorlog en dat bracht me weer bij het personage, Aloysius Archer. Hij is immers een veteraan. Dat ontpopte in mijn gedachte. Het zou eerst een kort verhaal worden van pak ‘em beet 30-40 pagina’s. Maar ik had er zoveel lol in dat ik na een paar maanden een thriller in mijn handen had. Het frappante was dat niemand wist dat ik dit schreef. Ook mijn uitgever niet. Dus toen ik het manuscript op de tafel gooide van mijn uitgever, keek hij mij vragend aan. Het enige dat ik zei, was: je hebt dit te danken aan Canada. Geef hun de schuld maar.

De serie speelt zich af aan het eind van de jaren ’40. Waarom dit tijdsframe?

Eerlijk is eerlijk; ik vind dit echt een prachtige periode om over te schrijven. De mooiste films en boeken stammen uit die tijd. Ik ben echt een fan van deze periode, net na de oorlog. Als je even naar de V.S. kijkt, is het een periode van transitie. De Amerikanen waren moe van de oorlog en hadden geen zin meer in strijd. Daarnaast was het armoe troef. Veel mensen konden maar moeilijk de eindjes aan elkaar knopen. Mensen verlangden naar een ander leven. En zie hier, de blauwdruk van Aloysius Archer. Hij is een veteraan van de Tweede Wereldoorlog en heeft bij terugkomst in de gevangenis gezeten. Hij wil ook een ander leven en valt van het ene avontuur in het andere.

Dodelijk spel is een van de meer dan veertig boeken voor volwassenen die je hebt geschreven. Je kunt vast iets zeggen over je ontwikkeling als auteur.

Ja, dat kan ik zeker. Één ding is denk ik belangrijk te vermelden. Ik schreef altijd al graag. Als kind gebruikte ik mijn fantasie om verhalen op papier te zetten. Ik denk dat dat ook de beste motivatie voor een auteur is; het wíllen schrijven omdat je het leuk vindt. En niet omdat je er geld mee wilt verdienen. Dat werkt niet. Ik heb altijd met passie geschreven en dat merken lezers. Ze voelen de passie, de motivatie, de lol. Dat is wel hetzelfde, al denk ik dat je met de jaren wel beter wordt als auteur. Je wordt beter in het ontwerpen van een personage, of van een situatie, of een plot.

Is het dan een kwestie van talent of van hard werken?

Beide. Jaren geleden werd tennisser Roger Federer geïnterviewd. Op de vraag of hij gewoon getalenteerd was, of hard werkte, antwoordde hij; ik ben getalenteerd. Daar begint het mee. Maar door hard te werken bouw je dat uit. Ik vind dat ook. Het is een kwestie van balans. Je hebt een gave, maar; door hard te werken ontwikkel je die gave.

Zou je na 15 jaar Absolute power (Het recht van de macht) anders hebben geschreven?

Nou, je ontwikkelt jezelf natuurlijk wel als auteur. Maar ik had toen een groot pluspunt; ik had geen tijdsdruk. Ik werkte als jurist en schreef voor mijn ontspanning. Ik schrijf nu nog steeds graag, maar het is ook wel werk. Ik had toen de tijd om te leren en ik denk dat je dat wel terugziet in dat boek. Dus nee, ik zou het niet anders hebben geschreven. Terugkijkend denk ik dat het schrijven van Absolute power, dat 15 jaar duurde totdat het werd uitgegeven, me veel heeft gebracht. Het was een uitlaatklep na de lange dagen als jurist. Het was mijn sanity point. Anders had ik het normale werk wellicht niet kunnen volhouden.

Je bent een van de succesvolste thrillerauteurs ter wereld. Wat is jouw specifieke ‘handtekening’ als auteur?

Als mensen een boek van mij oppakken, weten ze niet wat ze aantreffen. Ik zie mijn boeken als een verrassing. Waar andere auteurs met een blauwdruk werken, doe ik dat niet. Die blauwdruk heb ik niet, ook al werkt het goed voor andere auteurs. Ik probeer speelser te zijn. Met mijn personages, maar ook met de omgevingen. Of, in het geval van Aloysius Archer, het tijdsframe.

Je hebt veel series geschreven. Welke is je het meest dierbaar?

Eigenlijk behoor ik nu te zeggen; degene waar ik nu aan schrijf. Maar dat doe ik deze keer gewoon lekker niet. Ik ben zelf erg blij met de serie van De Camel Club. Een stel krasse knarren die zaken oplossen, ik vind dat wel wat hebben. De tweede serie die me dierbaar is, is die rond Amos Decker. Amos is een wat grote, lompe, onbeholpen kerel die van avontuur naar avontuur hopt. Hij is ontzettend antisociaal en voelt daarom voor mij ook als een antiheld. En dat spreekt me aan. Waar we trouwens momenteel mee bezig zijn, is een soort screenplay voor een tv-serie rondom Amos Decker. Er is net een vet gave trailer gepubliceerd, die helaas nog niet openbaar is. Maar het zit verrekte goed in elkaar en ik kijk er wel naar uit.

Je bent een succesvolle auteur. Maar als je dat niet zou zijn, wat dan wel?

Dan zou ik ergens tijdens mijn carrière als jurist, een switch naar wat anders maken. Ik zou dat niet mijn hele leven doen. Ik denk dat ik leraar zou willen zijn, mensen wat leren. Aan de andere kant heb ik een vriend en die heet Chris Whitaker. Hij schreef het boek Cold Zero over zijn periode als scherpschutter bij het Hostage Rescue Team (HRT) van de FBI. Ook hij maakte een carrièreswitch, want hij was eerst een speech writer op Capitol Hill. Hij besloot dat hij wat anders wilde doen en dat werd dus scherpschutter. Ik heb dat altijd inspirerend gevonden en zou dan zoiets ook wel willen.

Is er iets, schrijverswijs, wat je nog zou willen doen?

Ik heb eigenlijk vrijwel alles gedaan wat ik wilde doen als auteur. Ik schreef fantasy, historische fictie, natuurlijk veel thrillers. Maar wat ik nog wel zou willen doen, is een non-fictie boek schrijven. Ik heb voor de research van mijn boeken zoveel non-fictie gelezen, dat ik daar wel wat mee zou willen doen. Ik heb me namelijk ook altijd ontzettend geïnteresseerd in geschiedenis.

Is schrijven voor jou werk, of een droom?

Poeh, dat is een interessante vraag. Als ik kijk naar hoe ik mijn dagen afsluit, dan denk ik dat het nog steeds een droom is. Ik sluit elke schrijfdag namelijk met een glimlach af. Schrijven ligt me nauw aan het hart en ik doe het ontzettend graag. Ik zou nooit een zo lange carrière hebben gehad als ik het niet zo leuk had gevonden. Ik hou er echt van, en dat plezier is er nog steeds. Sterker nog, ik denk dat dat gevoel alleen maar is gegroeid in de loop van de jaren.

Hoe ontspan je na een dag schrijven?

We wonen aan het water en ik ben graag aan, of op, het water. Ik zeil bijvoorbeeld veel, of surf, of wakeboard. Op het water zijn is therapeutisch voor me. Daarnaast werk ik aan mijn fitness; ik wil mijn lijf gezond houden. Daarnaast lees ik nog steeds veel. Non-fictie en fictie. Ik wil gewoon graag weten wat er in de wereld speelt, en het snappen. Daarom ben ik ook steeds meer politiek actief. Zo ben ik een fundraiser voor kandidaten; daar haal ik dan geld voor op.

Betekent dit dat we het maar niet over Trump moeten hebben?

Inderdaad. Ik ben blij dat er iemand in het Witte Huis zit die snapt hoe het regeren van een land werkt en die niet alleen maar op Twitter zit.

Over jouw manieren van ontspanning. Doe je ook aan de landelijke erfenis, fietsen?

Jazeker! Hier dichtbij liggen meerdere gave trails waar ik veel op te vinden ben. Ik fiets graag en ik heb trouwens nog wel een mooie anekdote over fietsen. Toen ik jaren geleden in Amsterdam was voor boekpromotie, was de wereld in de hobbel. 9/11 was net gebeurd. Ik lag ’s avonds in een hotel en kon de slaap niet vatten. Ik had het raam open, want het was wakker. En toen, opeens, rond 2 uur ’s nachts, kwam er een fietser voorbij. En die gebruikte zijn fietsbel. Er daalde rust over me en ik voelde; die fietsbel zorgde voor mijn ontspanning en het besef dat het wel weer goed zou komen met de wereld.

En dan…komt de eerste recensie van je nieuwe boek online. Vind je dat spannend?

Ach, spannend…ik lees de ene wel, de ander niet. Recensies zijn subjectief. Ik schrijf, en iemand interpreteert het op zijn of haar eigen manier. Dat mag, maar zo schrijf ik ook; ik interpreteer een verhaal weer op mijn eigen manier. Ik ben ontzettend blij met recensies die me tips geven en me dus verder helpen. Soms zitten er zulke goede ideeën bij, die ik verwerk in een volgend boek. Want zo is het ook; ik heb niet alle wijsheid in pacht en misschien zijn er mensen met betere ideeën dan ik. Ik maak daar dan dankbaar gebruik van. Weet je; als bestsellerauteur is het gewoon een feit dat sommige sites of recensenten jou om die status automatisch de grond inboren. Je verkoopt goed, dus je deugt niet. Het is bijvoorbeeld geen literaire fictie. Maar dan zijn ook weer mensen die een boek van Faulkner of Hemingway zouden kunnen torpederen om die ene misser. Ik kan daar niet zoveel mee en neem dat met een flinke dosis zout. Immers, iedereen heeft een eigen agenda.

Je staat bekend als iemand die de overheid kritisch benadert in zijn boeken. Komt met leeftijd ook meer nuance in die scherpte?

O, jazeker! Hoe ouder je wordt, hoe genuanceerder je naar de wereld kijkt. Ook ik. Ik zie de overheid als een instantie die veel goede dingen voor de mensen kan doen. Met name als het investeert in de eigen mensen. Kijk maar naar Nederland; jullie hebben een sociaal vangnet en dat werkt gewoon goed. In Amerika geldt; als je arm bent, is het je eigen schuld. Als je schulden hebt, is het je eigen schuld. De overheid betekent daar niets in voor je en dat vind ik niet goed. Rijkdom speelt ook een steeds belangrijkere rol in de V.S. Het kan toch niet zo zijn dat 5% van de mensen 90% van het geld heeft in een land? Maar, eerlijk; de overheid als instantie is niet het probleem, maar het zijn de individuen in die overheid die slechts in de zin hebben. En daar focus ik op in mijn thrillers. Want het is een feit; mensen veranderen niet, want mensen zijn mensen. Dus er zal altijd gierigheid zijn, en jaloezie, of boosheid.

Even doorkijkend naar andere reeksen; komen er nog nieuwe titels aan?

In het najaar verschijnt de vierde titel in de reeks rondom Atlee Pine. Het boek heet, treffend, Mercy en zal de lezer meer inzage geven in wat er met haar zusje is gebeurd. In het Nederlands heet het boek Spiegelbeeld. En er komt een nieuwe thriller in de serie van Amos Decker. Ook daar heb ik zelf enorm veel zin in.

Over COVID: hoe ga jij daar in je boeken mee om?

Niet. Ik laat het er buiten, en laat de personages er misschien in de achteruitkijkspiegel naar refereren. Mijn boeken zijn bedoeld om te ontspannen; COVID heeft genoeg ellende veroorzaakt en ik denk dat mensen daar even van willen ontsnappen. En dat doe ik niet door het virus dan weer op te laten draven in mijn boeken.

Wil je tenslotte nog wat delen met onze Nederlandse volgers?

Zeker. Ik zeg het niet vaak, maar ik vind Nederland een van de fijnste plekken waar ik ben geweest. Jullie land weet de geschiedenis te combineren met een voorwaartse blik. Ik hou daar enorm van.