Alex Michaelides (Cyprus, 1977) studeerde Engelse literatuur in Cambridge en scenarioschrijven aan het American Film Institute in Los Angeles. Ook studeerde hij drie jaar psychotherapie en werkte hij in een gesloten inrichting voor jongeren. Zijn debuut De stille patiënt werd een internationale bestseller, waarvan wereldwijd meer dan 2,5 miljoen exemplaren zijn verkocht. Zijn opvolger De nimfen verscheen in 2021. De furie is zijn derde psychologische thriller.

Na een bewogen leven als beroemd actrice, heeft Lana Farrar een rustiger pad ingeslagen. Om te ontspannen en aan het Engelse weer te ontsnappen, nodigt ze elk jaar haar beste vrienden uit op haar idyllische Griekse eiland. Dit jaar worden de vrienden ’s nachts overvallen door de furie, een plaatselijke storm die plotseling opsteekt en het eiland afsluit van de bewoonde wereld. Een nacht die zal eindigen in een gewelddadige moord, maar is dat wel het geval? 

Elliot Chase, een goede vriend van de actrice, belicht meerdere kanten van de zaak, waarin al snel blijkt, dat niets is wat het lijkt. Wie is de werkelijke dader en wie is hierin het echte slachtoffer? De vriendschappen maken plaats voor haat, jaloezie en wraakzucht, met tot gevolg een waar kat-en-muisspel vol onvoorziene ontwikkelingen. Kunnen ze de waarheid ontrafelen?

“Men wil boeken lezen die gaan over mensen,” zo begint Alex Michaelides. Hij laat de verhaallijn overvloeien in bedrijven waardoor de lezer het gevoel krijgt een toneelscript te lezen. De hoofdstukken worden geduid in scenes, en dat zou de lezer het idee geven naar het toneelspel te kijken, in plaats van het te lezen. Elliot Chase, de toneelschrijver in kwestie, is in deze moordzaak de verteller. Snel schemert er door dat Elliot anders is, en dat doet hij door het karakter over zijn achtergrond te laten vertellen. Hoe hij is opgevoed door zijn ouders, en uit wat voor soort gezin het personage komt. De auteur schetst zo wel een gedegen diepgang, waar ongetwijfeld in een later stadium meer uit zal rollen en achter zal zitten.

Michaelides weet kundig de perikelen van de theater- en filmwereld te vangen, en laat zien hoe grillig deze kan zijn. Geen wonder dus dat actrice Lana weleens aan de realiteit wil ontsnappen, en dat doet ze door de Paasdagen op haar eigen Griekse eiland door te brengen met haar beste vrienden. Tijdens een storm dat daar de furie wordt genoemd, zal de betreffende nacht omslaan in geweld en moord. Door de Griekse invloeden voelt de setting ook mythologisch aan, ook al speelt het zich in de eerste plaats af in het grauwe Londen. De schrijver weet de omgeving zodanig te omschrijven, dat de lezer het gevoel krijgt er zelf rond te wanen. Wie de schrijver een beetje kent, weet dat Michaelides er een gereserveerde, serene, en intrigerende vertelstijl op na houdt, waarmee een bepaalde beklemming de lezer niet snel zal ontgaan. Al schrijvende laat hij er dan ook een sfeervolle vooraanschouwing op na, waarin al het één en ander aan verdachte zaken door zal schemeren. Hierbij spelen verdovende medicijnen en drugs een grote rol.

Het is een typische setting van een eiland, zes verdachten, en een moord waarbij iedereen niet alleen verdacht is, maar ook motief hebben. Michaelides steekt dan ook niet onder stoelen of banken dat het misschien wel is geïnspireerd op de klassieke detectives van Agatha Christie, waarbij dus diverse scenario’s worden geopperd, maar waarbij de optie van een buitenstaander of indringer eigenlijk niet kan, omdat er door de storm niemand het eiland kan bereiken. De zogenaamde locked room-thriller dus. Het slachtoffer heeft zelf ook een kort lontje, iets wat heel symbolisch overkomt, en misschien ook wel de sleutel van de zaak kan zijn.

De auteur gooit er altijd een portie psychologie in, en dat is nu ook weer het geval. Deze psychologie zorgt tevens voor de nodige wendingen, die de lezer sprakeloos horen achter te laten. Echter voelt het in dit verhaal alsof de schrijver is blijven hangen in zijn eerste succes, iets dat aan het einde pijnlijk duidelijk is geworden, gezien er vrijwel dezelfde verwijzing naar Theo is gebruikt. Dit laat het als een kapotte grammofoonplaat klinken, want dit werd al eens toegepast bij De nimfen. De furie kan dan vooralsnog bij lange na niet aan De stille patiënt tippen, omdat je het bij zijn eerste succes echt niet ziet aankomen, en bij De furie in zekere zin wel. Het boek moet het dan ook vooral hebben van de nieuwsgierigheid van de lezer.