Lange schaduwen, geschreven door de IJslandse auteur Arnaldur Indriðason, is het NIET los te lezen zesde deel rondom de gepensioneerde politieman Konrað. Lezers die pas nu willen aanhaken, starten hoe dan ook met een onoverwinnelijke hindernis. In de vorige delen staat immers noodzakelijke informatie die je deze keer wezenlijk nodig hebt. Heb je nog niet eerder kennisgemaakt met pensionado Konrað? Ga in dit geval (bij voorkeur) aan de slag met Smeltend ijs, deel een, en lees bijgevolg verder in chronologische volgorde. Je beloning bestaat alleszins uit een omvangrijk blok leesplezier.

Niet ver van Reykjavík wordt een dode toerist gevonden. Zodra het duidelijk is wie deze man is, beseft de politie dat ze jaren geleden met hem contact heeft gehad, toen een goede vriend van hem van de aardbol verdween. Destijds was speurneus Konrað eveneens betrokken bij de vermissingszaak. Hij vraagt zich af waarom deze overleden man teruggekeerd is naar IJsland. Houdt diens overlijden enig verband met de toenmalige verdwijning? 

Zijn eigen verleden overvalt Konrað, wanneer zich een verrassende wending voltrekt in een van zijn oude misdaadzaken. Dit zorgt eveneens voor heel wat beroering bij de plaatselijke politiemacht. Heel oude zonden werpen lange schaduwen.           

De aanloop klinkt mysterieus en triggert de lezer dadelijk. Wat volgt is een vindingrijk verhaal, weergegeven in korte hoofdstukken. De misdaadroman staat niet bol van de spanning, deze treedt vooral onderhuids op. De spanningsboog wordt pas strakker aangespannen bij het naderen van de apotheose. Als lezer moet je bij de les blijven; het aantal personages loopt behoorlijk hoog op, terwijl de inhoud tamelijk ingewikkeld is. Nogmaals, zonder een grondige voorkennis loop je hopeloos verloren. De sporadische terugflitsen volstaan niet om de hele evolutie op te pikken. De plot, voorzien van een aantal verhaallijnen, is vernuftig geconstrueerd en dito uitgewerkt. Tenslotte passen alle bouwstenen perfect op elkaar. Talrijke perspectiefwisselingen en cliffhangers zijn enkele vaste elementen die je constant meeslepen. 

‘De golvende beweging stopte en het beeld van de vrouw werd helderder toen haar gezicht dichter bij de gordijnen kwam. Door de dunne stof heen zag Eygló dat er bloed uit haar oogleden stroomde en dat de ogen met wit naaigaren waren dichtgenaaid.’

Steevast diept Indriðason zijn primaire personages nauwgezet uit. Zijn intussen bejaarde speurder Konrað zet hij neer als een teruggetrokken, eigenwijs en prikkelbaar man. Tevens wordt hij pakkend ingekleurd als een broos figuur die gepijnigd blijft leven onder het oeverloze hartzeer om zijn overleden vrouw. Een passend voorbeeld hiervan lees je aan het einde van het boek. Het is wonderlijk vast te stellen dat de melancholische ondertoon die de schrijver wel vaker hanteert in zijn oeuvre, toeneemt naarmate hij zelf ouder begint te worden. 

Lange schaduwen is een meesterlijk uitgewerkte en vertelde misdaadroman, waarin de auteur zichzelf nogmaals overtreft. In zijn serene en tevens schitterende vertelstijl focust hij zowel op het heden als het verleden. Hedendaagse sociaal-maatschappelijke of politieke vraagstukken gaat hij niet uit de weg. Dit is Indriðason in bloedvorm. Teergevoelig, intrigerend en aantrekkelijk tegelijk.