Bernard Minier (1960) groeide op in de Franse Pyreneeën. Hij was douanebeambte maar wilde uiteindelijk schrijver worden. Een kille rilling, zijn debuut, zorgde ervoor dat zijn droom werkelijkheid werd. Inmiddels is de thrillerreeks met Martin Servaz in de hoofdrol een aantal delen verder. Hoog tijd om ook wat nieuws te proberen moet de Fransman hebben gedacht. Het resultaat: Strijder, met de nieuwe protagonist Lucia Guerrero in de hoofdrol.

Guerrero werkt bij de Spaanse politie-eenheid UCO. Op een avond wordt ze bij een bizar tafereel geroepen; haar collega Moreira is aan een kruis gelijmd. Bij het Plaats Delict wordt een verwarde man aangehouden, maar is hij wel de dader?

Tegelijkertijd draait op de Universiteit van Salamanca een nieuw softwareprogramma dat cold cases moet helpen oplossen. Het programma vindt een hit tussen drie moordzaken uit het verleden. Niemand zag eerder de overeenkomsten. Weet het team van studenten samen met Guerrero deze zaken nu eindelijk op te lossen?

Minier staat bekend om zijn spannende, duister en gothisch aandoende verhalen. Met Strijder verschuift zijn locatie naar het noorden van Spanje maar weet daarbij zijn duistere taferelen te behouden. Sterker nog, met het middeleeuwse Salamanca kon Minier weleens goud in handen hebben.

En dat geldt ook voor Lucia Guerrero. De lezer zal haar direct in de armen sluiten. De eigenwijze luitenant doet ergens denken aan Lisbeth Salander. Ze is ietwat zonderling, draagt leren kleding en heeft een scherpe geest. In Strijder wordt haar karakter direct wat uitgediept, maar behoudt de auteur voldoende ruimte om haar eigenschappen in de toekomst verder uit te bouwen.

De plot is interessant en zuigt de lezer het boek in. Vanaf hoofdstuk één, wanneer Moreira aan het kruis gevonden wordt, is de sfeer duister en onheilspellend. Juist met dit craftmanship stijgt Minier boven de rest van de thrillerauteurs uit; niet alleen is het donkere een prachtige achtergrond voor het verhaal, het heeft daadwerkelijk een functie. Soms doet het zelfs wat horrorachtig aan, waarbij de auteur er wel op let in het realistische te blijven.

Is er dan geen kritiek? Nee, eigenlijk niet. Of misschien eentje dan maar dat is geenszins van invloed op het leesplezier dat Strijder de lezer biedt; de officiële titel van het Franse boek is Lucia. Dat had ook uitstekende de Nederlandstalige titel kunnen -of misschien wel móéten- zijn. 

Conclusie: Lucia Guerrero is een schot in de roos en zij zal heel wat delen mee kunnen gaan. Minier laat als auteur wederom zien tot de buitencategorie te horen in het genre. Verslavend leesvoer.