Als je mensen vraagt wat de kleurrijkste personen in het peloton zijn, hoor je vaak Peter Sagan, Greg van Avermaet of Chris Froome. Maar weinigen weten dat het succes van grote namen als deze afhangt van hun team. En specifieker nog; de meesterknechten die hun kopmannen uit de wind houden in de koers. En ook dat zijn vaak kleurrijke renners. Denk bijvoorbeeld aan Gert Jakobs. Recenter kennen we een Tukker die reed voor mannen als Tom Boonen, Paolo Bettini en Steven Kruijswijk. We hebben het natuurlijk over Bram Tankink. In 2019 verscheen zijn biografie: Tank.

Bram Tankink groeit op in Twente, in een gezin met een veeleisende vader, een lieve moeder en een zwaar gehandicapt zusje. Deze jeugd tekent hem op latere leeftijd. Wanneer hij met zijn broer en een maat besluit vanuit Frankrijk terug te fietsen naar Nederland, krijgt de wielerkoorts hem langzaam te pakken.

Hij begint amateurwedstrijden te rijden en wordt opgepikt door Domo-Farm Frites als hij kampioen wordt bij de Nederlandse beloften. Als hij het profcontract tekent, overlijdt zijn vader. Het is een harde klap in het gezicht van Tankink en zijn familie. Een paar jaar later maakt hij de overstap naar het Vlaamse Quickstep, waar hij zich ontpopt tot hardwerkende, betrouwbare knecht. Hij rijdt voor mannen als Pozzatto en Boonen, die meer dan eens -ook door toedoen van Tankink- winnen. Na een tussenstop bij Rabobank, waar Tankink niet vindt wat hij zoekt, maar hij de overstap naar Lotto Jumbo. Het is de ploeg van Kruijswijk, die in 2016 op een haar na de Giro wint.

Tank is natuurlijk een wielerverhaal, maar wie Tankink een beetje kent, weet dat het boek ook over relativeringsvermogen en lol in het leven gaat. Tankink is geen renner die veel won, maar iemand die zich 100% inzette voor de winst van het team. Het leverde hem veel respect en waardering op, niet in het minst van zijn kopmannen.

Vanaf zijn jeugd is Tankink al een meester in de kunst van het weglachen van drama, of het over the top relativeren ervan. Het levert hem veel op, maar wie Tank leest, merkt ook dat hij er op latere leeftijd last van krijgt. En dan komt eigenlijk de grootste les van Tankink om de hoek kijken; vlucht niet, maar ga ook de strijd aan met jezelf. Leer jezelf goed kennen, dan kom je daarmee in het reine. Het is dat extraatje dat Tank een bijzondere biografie maakt.

De schrijfstijl is goed, kort en bij tijd en wijlen droog; precies zoals we Tankink kennen. Voor het schrijven heeft hij hulp gehad van de ervaren Enschedese verslaggever Ralph Blijlevens. Tank is een boek dat ruim 300 pagina’s heeft, maar waar je als een op hol geslagen peloton doorheen raast.

Over op hol geslagen pelotons gesproken; Tankink is goudeerlijk in zijn boek. Op latere leeftijd wordt hij voor het eerst bang in het peloton. Het gaat soms te ruig, te impulsief. Het zet hem aan het denken; is dit nog waar ik blij van word?

Natuurlijk gaat het boek vooral over het zitten op het zadel. Letterlijk. Ook de minder smakelijke verhalen passeren de revue. Zoals ‘de derde bal’ die tijdens de Tour op het zitvlak van Tankink groeit. En dan de artsen die er met een flinke snee een eind aan proberen te maken. Au.

Tank is daarmee een evenwichtige en aansprekende biografie geworden. Er zitten bittere levenslessen in, maar ook genoeg kenmerkende humor. Gooi daar het wielersausje overheen en je hebt verplicht leesvoer voor de wielerfans.

Lees hier onze recensies van de wielerboeken op onze site.