In Schiedam geboren, Vlaardingen opgegroeid en nu woonachtig in Rotterdam. Vanaf haar veertiende is het schrijven begonnen en langzaam is dit in opgaande lijn gaan ontwikkelen door het experimenteren met stijlen, verschillende manieren van opbouw en meerdere perspectieven. Uiteindelijk heeft Bronja Hoffschlag alle weerstanden overwonnen en is bij het oorspronkelijke en volledig afgewerkte verhaal gebleven wat onder de titel De dode kamer eind 2013 als haar debuut is verschenen. De dode kamer is het eerste deel van een trilogie.
Lennart en Misha Larsen, twee broers, hebben op jonge leeftijd hun ouders verloren als gevolg van een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken bestuurder. Beiden groeien op met hun eigen problemen maar de onderlinge verschillen tussen de twee broers lijken groter dan die tussen dag en nacht ooit kunnen zijn. Lennart, de oudste, brengt zijn tijd grotendeels door met alcohol, drugs en vrouwen terwijl de zes jaar jongere, intelligente Misha, zich uiteindelijk ontwikkelt tot een toonaangevende architect. De verhouding tussen de jonge mannen wordt dagelijks op de proef gesteld. Als Misha in een pleeggezin wordt opgenomen omdat zijn broer niet voor hem wil of kan zorgen, zakt de verhouding nog dieper weg. De carrière van Misha groeit naar ongekende hoogte evenals de gebouwen die hij in opdracht van een steenrijke voormalige studiegenoot ontwerpt. Als Misha plotseling zijn ontslag neemt en uit Nederland verdwijnt, komt Lennart tot de ontdekking dat zijn broer in Amerika is gearresteerd voor moord. Lennart probeert in contact te komen met Misha en is overtuigd dat alles op een vergissing berust, tot hij hoort dat zijn broer een bekentenis heeft afgelegd. Hij is dan inmiddels in een zwaar bewaakte gevangenis opgesloten tussen zware delinquenten, seriemoordenaars en verkrachters.
De dode kamer is een verhaal waarin de liefde-haat verhouding tussen de twee broers min of meer de drager is voor alles wat verder voor het voetlicht komt. En dat is veel, heel veel. De auteur laat in een beeldende stijl, vanuit het perspectief van beide broers, het verhaal zich ontwikkelen. Lennart leeft voornamelijk in de tegenwoordige tijd en houdt zich met alles behalve een maatschappelijke carrière bezig. In zijn zoektocht naar zijn verdwenen broer, probeert hij vanuit het verleden de oorzaak te vinden naar wat Misha is overkomen. Sterk contrasterend daarop probeert de mentaal zwaar beschadigde Misha het verleden zoveel mogelijk te verbergen en dit alleen aanleiding te laten zijn voor zijn missie. Hij wordt daarin gesteund door Maren Franks, vriendin, deel- en lotgenote van zijn verleden.
De schrijfstijl van de debuterende Bronja Hoffschlag is uiterst professioneel waarbij de opbouw met groot inlevingsvermogen is gekozen. In snel wisselende korte hoofdstukken waant de lezer zich in de geest van beide broers. Hun verleden wordt constant teruggehaald door, synchroon lopend met het verhaal, gedateerde jeugdherinneringen. Om een goed beeld te krijgen over de verschillen in persoonlijke interpretatie en beleving, kiest de auteur om een aantal ervan, vanuit het perspectief van beide broers te belichten. Dit is niet alleen knap bedacht maar ook met grote precisie en vakmanschap uitgevoerd. Die stelling wordt bevestigd doordat je als lezer de neiging krijgt om met regelmaat een corrigerende, opvoedende en richtinggevende tik aan beide broers mee te geven. Dat impliceert het creëren van een grote betrokkenheid met alles wat er in het verhaal gebeurt voor de lezer. Als je al deze eigenschappen en vaardigheden op hoog niveau beheerst, kun je nauwelijks meer spreken van een debuut. Dit kom je tegen bij geroutineerde auteurs en zelfs dan nog niet bij allemaal. Bronja Hoffschlag mag zich bevoordeeld voelen met deze talenten en ze koesteren. Het is uiteindelijk aan haar om de vertaalslag te maken naar een sterk psychologisch beladen verhaal waar je De dode kamer wel onder kunt rangschikken. En dat dit is gelukt getuige de vele positieve lezersreacties. Dit resultaat doet met verlangen en grote belangstelling uitkijken naar het tweede deel in deze trilogie, dat naar verwachting voorjaar/zomer 2015 zal verschijnen.
Lennart en Misha Larsen, twee broers, hebben op jonge leeftijd hun ouders verloren als gevolg van een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken bestuurder. Beiden groeien op met hun eigen problemen maar de onderlinge verschillen tussen de twee broers lijken groter dan die tussen dag en nacht ooit kunnen zijn. Lennart, de oudste, brengt zijn tijd grotendeels door met alcohol, drugs en vrouwen terwijl de zes jaar jongere, intelligente Misha, zich uiteindelijk ontwikkelt tot een toonaangevende architect. De verhouding tussen de jonge mannen wordt dagelijks op de proef gesteld. Als Misha in een pleeggezin wordt opgenomen omdat zijn broer niet voor hem wil of kan zorgen, zakt de verhouding nog dieper weg. De carrière van Misha groeit naar ongekende hoogte evenals de gebouwen die hij in opdracht van een steenrijke voormalige studiegenoot ontwerpt. Als Misha plotseling zijn ontslag neemt en uit Nederland verdwijnt, komt Lennart tot de ontdekking dat zijn broer in Amerika is gearresteerd voor moord. Lennart probeert in contact te komen met Misha en is overtuigd dat alles op een vergissing berust, tot hij hoort dat zijn broer een bekentenis heeft afgelegd. Hij is dan inmiddels in een zwaar bewaakte gevangenis opgesloten tussen zware delinquenten, seriemoordenaars en verkrachters.
De dode kamer is een verhaal waarin de liefde-haat verhouding tussen de twee broers min of meer de drager is voor alles wat verder voor het voetlicht komt. En dat is veel, heel veel. De auteur laat in een beeldende stijl, vanuit het perspectief van beide broers, het verhaal zich ontwikkelen. Lennart leeft voornamelijk in de tegenwoordige tijd en houdt zich met alles behalve een maatschappelijke carrière bezig. In zijn zoektocht naar zijn verdwenen broer, probeert hij vanuit het verleden de oorzaak te vinden naar wat Misha is overkomen. Sterk contrasterend daarop probeert de mentaal zwaar beschadigde Misha het verleden zoveel mogelijk te verbergen en dit alleen aanleiding te laten zijn voor zijn missie. Hij wordt daarin gesteund door Maren Franks, vriendin, deel- en lotgenote van zijn verleden.
De schrijfstijl van de debuterende Bronja Hoffschlag is uiterst professioneel waarbij de opbouw met groot inlevingsvermogen is gekozen. In snel wisselende korte hoofdstukken waant de lezer zich in de geest van beide broers. Hun verleden wordt constant teruggehaald door, synchroon lopend met het verhaal, gedateerde jeugdherinneringen. Om een goed beeld te krijgen over de verschillen in persoonlijke interpretatie en beleving, kiest de auteur om een aantal ervan, vanuit het perspectief van beide broers te belichten. Dit is niet alleen knap bedacht maar ook met grote precisie en vakmanschap uitgevoerd. Die stelling wordt bevestigd doordat je als lezer de neiging krijgt om met regelmaat een corrigerende, opvoedende en richtinggevende tik aan beide broers mee te geven. Dat impliceert het creëren van een grote betrokkenheid met alles wat er in het verhaal gebeurt voor de lezer. Als je al deze eigenschappen en vaardigheden op hoog niveau beheerst, kun je nauwelijks meer spreken van een debuut. Dit kom je tegen bij geroutineerde auteurs en zelfs dan nog niet bij allemaal. Bronja Hoffschlag mag zich bevoordeeld voelen met deze talenten en ze koesteren. Het is uiteindelijk aan haar om de vertaalslag te maken naar een sterk psychologisch beladen verhaal waar je De dode kamer wel onder kunt rangschikken. En dat dit is gelukt getuige de vele positieve lezersreacties. Dit resultaat doet met verlangen en grote belangstelling uitkijken naar het tweede deel in deze trilogie, dat naar verwachting voorjaar/zomer 2015 zal verschijnen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Lennart en Misha Larsen, twee broers, hebben op jonge leeftijd hun ouders verloren als gevolg van een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken bestuurder. Beiden groeien op met hun eigen problemen maar de onderlinge verschillen tussen de twee broers lijken groter dan die tussen dag en nacht ooit kunnen zijn. Lennart, de oudste, brengt zijn tijd grotendeels door met alcohol, drugs en vrouwen terwijl de zes jaar jongere, intelligente Misha, zich uiteindelijk ontwikkelt tot een toonaangevende architect. De verhouding tussen de jonge mannen wordt dagelijks op de proef gesteld. Als Misha in een pleeggezin wordt opgenomen omdat zijn broer niet voor hem wil of kan zorgen, zakt de verhouding nog dieper weg. De carrière van Misha groeit naar ongekende hoogte evenals de gebouwen die hij in opdracht van een steenrijke voormalige studiegenoot ontwerpt. Als Misha plotseling zijn ontslag neemt en uit Nederland verdwijnt, komt Lennart tot de ontdekking dat zijn broer in Amerika is gearresteerd voor moord. Lennart probeert in contact te komen met Misha en is overtuigd dat alles op een vergissing berust, tot hij hoort dat zijn broer een bekentenis heeft afgelegd. Hij is dan inmiddels in een zwaar bewaakte gevangenis opgesloten tussen zware delinquenten, seriemoordenaars en verkrachters.
De dode kamer is een verhaal waarin de liefde-haat verhouding tussen de twee broers min of meer de drager is voor alles wat verder voor het voetlicht komt. En dat is veel, heel veel. De auteur laat in een beeldende stijl, vanuit het perspectief van beide broers, het verhaal zich ontwikkelen. Lennart leeft voornamelijk in de tegenwoordige tijd en houdt zich met alles behalve een maatschappelijke carrière bezig. In zijn zoektocht naar zijn verdwenen broer, probeert hij vanuit het verleden de oorzaak te vinden naar wat Misha is overkomen. Sterk contrasterend daarop probeert de mentaal zwaar beschadigde Misha het verleden zoveel mogelijk te verbergen en dit alleen aanleiding te laten zijn voor zijn missie. Hij wordt daarin gesteund door Maren Franks, vriendin, deel- en lotgenote van zijn verleden.
De schrijfstijl van de debuterende Bronja Hoffschlag is uiterst professioneel waarbij de opbouw met groot inlevingsvermogen is gekozen. In snel wisselende korte hoofdstukken waant de lezer zich in de geest van beide broers. Hun verleden wordt constant teruggehaald door, synchroon lopend met het verhaal, gedateerde jeugdherinneringen. Om een goed beeld te krijgen over de verschillen in persoonlijke interpretatie en beleving, kiest de auteur om een aantal ervan, vanuit het perspectief van beide broers te belichten. Dit is niet alleen knap bedacht maar ook met grote precisie en vakmanschap uitgevoerd. Die stelling wordt bevestigd doordat je als lezer de neiging krijgt om met regelmaat een corrigerende, opvoedende en richtinggevende tik aan beide broers mee te geven. Dat impliceert het creëren van een grote betrokkenheid met alles wat er in het verhaal gebeurt voor de lezer. Als je al deze eigenschappen en vaardigheden op hoog niveau beheerst, kun je nauwelijks meer spreken van een debuut. Dit kom je tegen bij geroutineerde auteurs en zelfs dan nog niet bij allemaal. Bronja Hoffschlag mag zich bevoordeeld voelen met deze talenten en ze koesteren. Het is uiteindelijk aan haar om de vertaalslag te maken naar een sterk psychologisch beladen verhaal waar je De dode kamer wel onder kunt rangschikken. En dat dit is gelukt getuige de vele positieve lezersreacties. Dit resultaat doet met verlangen en grote belangstelling uitkijken naar het tweede deel in deze trilogie, dat naar verwachting voorjaar/zomer 2015 zal verschijnen.