Met Meedogenloos heeft het duo Walter Damen en Hilde Vandermeeren hun trilogie afgesloten (lees hier onze recensies). En het is vrij onwaarschijnlijk dat dit duo ooit nog tot een samenwerking zal komen. Dat heeft niets te maken met de manier waarop ze samenwerkten. Daar hebben ze zich altijd heel positief over uitgelaten, maar de reden voor het einde van deze samenwerking heeft te maken met het feit dat Hilde Vandermeeren besloten heeft om te stoppen als schrijfster, een besluit wat op 27 september op deze site is gemeld.

“Mensen lezen almaar minder boeken”, zegt ze. “In combinatie met het geringe draagvlak voor vrouwelijke thrillerauteurs is het moeilijk om je als beroepsschrijfster staande te houden. Maar ik ben zeker niet verbitterd. Ik blik met een warm en tevreden gevoel terug en stop op mijn hoogtepunt.”

En uitgerekend in deze bovenstaande zin raakt zij de kern van het probleem. Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat de meest bekroonde Vlaamse thrillerschrijfster een te gering draagvlak voelt om haar auteur carrière voort te zetten. En het is natuurlijk helemaal niet van deze tijd als dit ook nog eens te maken heeft dat zij als vrouwelijke schrijfster belemmeringen ervaart om zich als beroepsschrijfster staande te houden. Deze beslissing van Vandermeeren heeft hopelijk een aantal beleidsmakers wakker geschud en met name is dit ook een wake up call, omdat het niet zo kan zijn dat van hogerhand bepaald wordt welke richting de thrillerscene geduwd gaat worden. De vrijheid om te schrijven wat een auteur bedenkt en op papier zet mag nooit beperkt gaan worden door het beleid van uitgevers, waardoor schrijvers en schrijfsters het bijltje erbij neer gooien. Want uitgerekend dan dreigt de eenheidsworst.

Goed, dan onze recensie. Na Rusteloos en Bodemloos is Meedogenloos het laatste deel van dit drieluik over Kirsten Hartogs en haar te volgen weg naar het onbekende van de advocatuur. In de eerste twee boeken speelde dit zich af in Lissabon, waar haar vader de ster was bij Benfica en in zijn spoor ging ze als groentje de uitdagingen aan. En laat dit nu net ontbreken in het laatste deel, die onbevangenheid die Kirsten had toen ze in Portugal was en de schrijvers perfect de terughoudendheid en toch een zeker ontdekkingszin van Kirsten wisten te vangen in hun verhaal. Dat ontbreekt in Meedogenloos. Het is alsof niet alleen Hilde Vandermeeren twijfelde aan het stoppen maar dat ze dit ook stilletjes had overgedragen aan haar hoofdpersonage. Alsof het ook voor Kirsten de laatste loodjes waren.

Kirsten keert terug naar België na traumatische ervaringen tijdens haar leven in Lissabon. Zij raakt betrokken bij de bij het publiek bekend geworden ‘slaapwandelmoord’, waarbij de dertiger Nick Steverlinck wordt beschuldigd van de moord op zijn vriendin. Hij werd ’s ochtends wakker naast haar bebloede lichaam, maar beweert zich niets te kunnen herinneren wat er si gebeurt en hij vermoedt dat er iets is voorgevallen tijdens zijn slaapwandelen. Al snel merkt Kirsten dat er meer aan de hand is. Ze krijgt af te rekenen met een geduchte tegenstander, die al vaker haar leven tot een hel heeft gemaakt. Kan ze tijdig inschatten vanuit welke hoek het gevaar komt? Of is dit haar allerlaatste strafzaak?

Walter Damen en Hilde Vandermeeren hebben ook voor dit deel weer op de voor hun zo bekende manier aan hun verhaal gekomen. Walter Damen levert een aantal zaken uit de praktijk aan. In samenwerking wordt vervolgens gekozen welke kant ze opgaan; Damen lepelt de lijnen van het verhaal op en Hilde Vandermeeren begint te schrijven en creëert op deze manier een fictief verhaal die gestoeld is op een (natuurlijk zwaar verbouwde) originele zaak. Ook in dit boek lopen een aantal verhaallijnen door het verhaal die ogenschijnlijk niet vreselijk veel met elkaar van doen hebben, maar naarmate de lezer dichter bij het einde komt, steeds meer naar elkaar toe worden getrokken als waren het verschillende magneten.

Het hoofdpersonage in deze serie, Kirsten Hartogs, die gebaseerd is op een medewerkster op het kantoor van Walter Damen, is in de verschillende delen meegegroeid. In Meedogenloos lijkt ze op het oog evenwichtiger, maar leeft altijd kijkend in de achtuitkijkspiegel. Dit komt door haar constante vijand, Vincent Bertelet. De auteurs weten fijntjes haar mee te laten groeien in de tijdslijn en, zoals al aangegeven, haar twijfels over de toekomst. Dat maakt het dat ze hun hoofdpersonage meer als een volwaardige jongedame weten te omschrijven als in de eerdere delen.

Waar hoort Meedogenloos in het rijtje van de drie boeken die Hilde Vandermeeren en Walter Damen gezamenlijk hebben geschreven? Het is niet het beste deel en heeft het nadeel dat dit boek het moet stellen zonder de Portugese omgeving die Kirsten zich eigen wist te maken. En in België mist ze die connectie en is het vooral de groei die ze doormaakt in haar karakter wat een goed fundament geeft. Maar; ondanks dat het niet het beste deel in de trilogie is, is het wel een geweldige thriller die nogmaals het schrijverstalent van Vandermeeren tentoonstelt. Met Meedogenloos komt een (voorlopig?) einde aan de samenwerking tussen Walter Damen en Hilde Vandermeeren en het wrange is dat het niets heeft te maken met het opdrogen van ideeën of een uiteenlopen van de samenwerking. Het is onthutsend om vast te moeten stellen dat de beste Vlaamse thrillerschrijfster stopt omdat ze niet meer wil of kan vechten tegen zaken die niet binnen haar oplossingsmogelijkheden ligt. Soms kan de thrillerwereld onaangenaam lelijk zijn.