Het barst in de thrillerwereld van aansprekende hoofdpersonen. Specifieker geldt dat ook voor de spionagethriller. Met name George Smiley, protagonist van John le Carré, spreekt tot de verbeelding. Deze ietwat vadsige, oude en chagrijnige ambtenaar was in zijn tijd menig Sovjet tegenstander te slim af. Maar van fysieke talenten zijn daarbij geenszins sprake. Dat geldt wél voor Gabriel Allon, de superspion uit de boeken van de Amerikaanse auteur Daniel Silva. Deze Israëlische Mossad-agent draait al heel wat jaren mee. Zijn scherpe geest, gecombineerd met dodelijke vaardigheden, spreken voor de lezer enorm tot de verbeelding. Helemaal aangezien deze Allon ook meedeed aan bijvoorbeeld operatie Toorn van God, de Israëlische wraakoperatie om alle deelnemers aan de gijzeling van Israëlische sporters in München te doden. Dat soort details maken van Allon een legende. Zijn dagen als actief agent zijn echter geteld. Zijn vrouw Chiara staat op knappen van een tweeling en zijn bazen zien in hem de volgende chef van de Mossad. In De Engelse spion moet hij echter nog eenmaal vol aan de bak.
Een jacht vaart uit in de Caribische Zee. Aan boord een bekende Engelse ex-prinses, die gek genoeg overeenkomsten heeft met wijlen Prinses Diana (in het nawoord blijkt dit geen toeval te zijn). Ze geniet met haar gevolg van een welverdiende vakantie na maandenlang fondsen te hebben geworven voor goede doelen. Maar dan slaat het noodlot toe; een explosie doodt alle mensen aan boord, inclusief de ex-prinses. Het is geen ongeval; het spoor leidt naar de IRA man Eamon Quinn, die inmiddels wordt ingehuurd door de hoogste bieder. Maar wie is dat? En waarom moest de ex-prinses dood?
MI6 vraagt Gabriel Allon om mee te helpen Quinn te vinden. En daarvoor vraagt Allon een oude vriend te helpen; Christopher Keller, die voor een maffia-syndicaat werkt máár vroeger als SAS militair meer dan eens de degens kruiste met Eamon Quinn. Maar al snel blijkt het een groter kat-en-muisspel te zijn en is soms niet bekend wie nu de kat is, of de muis.
Wie bekend is met het werk van Daniel Silva, weet hoe gedetailleerd de Amerikaan zijn plot opzet. En hoe realistisch deze vaak aandoet. In De Engelse spion is dit wederom het geval. Het verhaal is groots opgezet en in deze thriller gaat de hoofdpersoon een keer niet in de clinch met moslimextremisten. Nee, de good ol' IRA wordt van stal gehaald en dat doet het verhaal goed. Silva besteedt veel tijd aan de beschrijving van het bloederige Noord-Ierse conflict dat het eiland jarenlang in gijzeling hield. Silva roept de sfeer op van The Troubles en dat op grandioze wijze. Het geeft een frisse touch in dit genre waar originaliteit nog wel eens ver te zoeken is.
De Engelse spion is voor de Silva-liefhebbers een feest van herkenning als het om personages gaat. Eerder genoemd was al Christopher Keller, maar bijvoorbeeld ook Madeline Hart, uit Het Engelse meisje, keert terug. Daarmee borduurt het boek losjes verder op eerdere delen maar die hoeft de lezer niet te hebben gelezen om te genieten van De Engelse spion. Want waar nodig verduidelijkt Silva kort de geschiedenis die eraan voorafging.
In het boek is het niet bepaald een rechte lijn naar de oplossing van de intrige rond de bomaanslag. Het gaat anders gezegd niet echt van een leien dakje voor Allon. Vaker dan eens bevindt de spion zich in de positie als opgejaagde en lijkt de tegenstander een spelletje met hem te spelen. Dit roept het gevoel op dat een overwinning voor de Israëliër niet bepaald zeker is.
Eigenlijk is er bar weinig aan te merken op De Engelse spion. Als dan toch iets genoemd moet worden; de oplossing van het vraagstuk of de zoektocht naar iemand gaat regelmatig op een soort Hollywood-achtige wijze. Ontwikkelingen volgen elkaar snel en flitsend op, terwijl le Carré ons heeft geleerd dat spionagewerk wachten, wachten, wachten is en door 'simpele' ambtenaren wordt gedaan. Toch is er een positieve keerzijde aan de verhaalwijze van Silva; het spionagewerk wordt regelmatig afgewisseld met heerlijke actie en dat geeft snelheid aan De Engelse spion. Met het boek laat Daniel Silva zien een van de grootmeesters van de spionagethriller te zijn. Wellicht is hij zelfs de beste hedendaagse auteur in dit genre, le Carré daargelaten. Laten we hopen dat Allon niet achter het bureau belandt, maar nog vaak van stal wordt gehaald door Daniel Silva. Dit genre kan niet zonder de Israëlische topspion!
Lees hier alle ThrillZone-recensies van de thrillers van Daniel Silva.
Een jacht vaart uit in de Caribische Zee. Aan boord een bekende Engelse ex-prinses, die gek genoeg overeenkomsten heeft met wijlen Prinses Diana (in het nawoord blijkt dit geen toeval te zijn). Ze geniet met haar gevolg van een welverdiende vakantie na maandenlang fondsen te hebben geworven voor goede doelen. Maar dan slaat het noodlot toe; een explosie doodt alle mensen aan boord, inclusief de ex-prinses. Het is geen ongeval; het spoor leidt naar de IRA man Eamon Quinn, die inmiddels wordt ingehuurd door de hoogste bieder. Maar wie is dat? En waarom moest de ex-prinses dood?
MI6 vraagt Gabriel Allon om mee te helpen Quinn te vinden. En daarvoor vraagt Allon een oude vriend te helpen; Christopher Keller, die voor een maffia-syndicaat werkt máár vroeger als SAS militair meer dan eens de degens kruiste met Eamon Quinn. Maar al snel blijkt het een groter kat-en-muisspel te zijn en is soms niet bekend wie nu de kat is, of de muis.
Wie bekend is met het werk van Daniel Silva, weet hoe gedetailleerd de Amerikaan zijn plot opzet. En hoe realistisch deze vaak aandoet. In De Engelse spion is dit wederom het geval. Het verhaal is groots opgezet en in deze thriller gaat de hoofdpersoon een keer niet in de clinch met moslimextremisten. Nee, de good ol' IRA wordt van stal gehaald en dat doet het verhaal goed. Silva besteedt veel tijd aan de beschrijving van het bloederige Noord-Ierse conflict dat het eiland jarenlang in gijzeling hield. Silva roept de sfeer op van The Troubles en dat op grandioze wijze. Het geeft een frisse touch in dit genre waar originaliteit nog wel eens ver te zoeken is.
De Engelse spion is voor de Silva-liefhebbers een feest van herkenning als het om personages gaat. Eerder genoemd was al Christopher Keller, maar bijvoorbeeld ook Madeline Hart, uit Het Engelse meisje, keert terug. Daarmee borduurt het boek losjes verder op eerdere delen maar die hoeft de lezer niet te hebben gelezen om te genieten van De Engelse spion. Want waar nodig verduidelijkt Silva kort de geschiedenis die eraan voorafging.
In het boek is het niet bepaald een rechte lijn naar de oplossing van de intrige rond de bomaanslag. Het gaat anders gezegd niet echt van een leien dakje voor Allon. Vaker dan eens bevindt de spion zich in de positie als opgejaagde en lijkt de tegenstander een spelletje met hem te spelen. Dit roept het gevoel op dat een overwinning voor de Israëliër niet bepaald zeker is.
Eigenlijk is er bar weinig aan te merken op De Engelse spion. Als dan toch iets genoemd moet worden; de oplossing van het vraagstuk of de zoektocht naar iemand gaat regelmatig op een soort Hollywood-achtige wijze. Ontwikkelingen volgen elkaar snel en flitsend op, terwijl le Carré ons heeft geleerd dat spionagewerk wachten, wachten, wachten is en door 'simpele' ambtenaren wordt gedaan. Toch is er een positieve keerzijde aan de verhaalwijze van Silva; het spionagewerk wordt regelmatig afgewisseld met heerlijke actie en dat geeft snelheid aan De Engelse spion. Met het boek laat Daniel Silva zien een van de grootmeesters van de spionagethriller te zijn. Wellicht is hij zelfs de beste hedendaagse auteur in dit genre, le Carré daargelaten. Laten we hopen dat Allon niet achter het bureau belandt, maar nog vaak van stal wordt gehaald door Daniel Silva. Dit genre kan niet zonder de Israëlische topspion!
Lees hier alle ThrillZone-recensies van de thrillers van Daniel Silva.