Je zal maar twintig jaar onschuldig vast zitten voor de moord op je ouders. Een moord die je, naar eigen zeggen, nooit hebt gepleegd. Maar Uncle Sam heeft geen boodschap aan jouw uitspraken; je bent ter dood veroordeeld en staat op het punt om geëxecuteerd te worden. Maar dan, op het laatste moment, bekent een ander de moord op jouw ouders. Je bent vrij. En dan? Dan hoort Amos Decker, FBI agent, jouw verhaal op de radio. En hij wil de zaak oplossen, want de zaak stinkt en komt ook nog eens voor een groot deel overeen met de moord op zijn eigen ouders. Decker had zijn neus beter niet in deze zaak kunnen steken...
David Baldacci is voor thrillerliefhebbers een soort van Ronaldo onder de schrijvers. Qua naamsbekendheid dan. Naast zijn faam levert de Amerikaan ook nog eens meerdere boeken per jaar af, in verschillende series rond personages. De liefhebbers kunnen hun lol dus op met de auteur. Maar helaas is het al eens vaker opgevallen; de snelheid van schrijven staat niet altijd garant voor kwaliteit. Is dat met De laatste mijl wel het geval?
Baldacci en snelheid, ze lijken synoniemen. Want naast de snelheid van schrijven heeft Baldacci ook nog eens de gave om snel te vertellen; de lezer merkt dit door de hoge snelheid waarmee het verhaal doorgaans wordt verteld en de vaart waarmee door het boek heen wordt gegaan. In De laatste mijl is dit ook weer het geval, maar is deze snelle vertelling vaak een genot om te lezen.
De auteur bouwt zijn verhaal op klassieke wijze op. Een moordzaak die niet is wat het lijkt en gaandeweg het verhaal geeft Baldacci stukjes informatie aan de lezer, die daarop zijn eigen puzzel kan voltooien. Het is de befaamde thrillerwijze om een lezer aan zich te binden, en Baldacci doet dit volgens het boekje. De dosering zorgt er namelijk voor dat er haast niet gestopt kan worden met lezen. Het intrigerende plot doet hier nog een schepje bovenop. Wat een kritiekpunt is, is dat de lezer vantevoren eigenlijk niet kan inschatten wie nu echt de moord op de ouders van Melvin Mars (de hoofdpersoon) heeft gepleegd. Want regelmatig brengt Baldacci in De laatste mijl nieuwe informatie ten tonele, en die gaat gepaard met nieuwe personages die in het vizier van Decker en consorten komen. Via eigen speurwerk zal de lezer daarom ook niet tot de dader kunnen komen, maar is het noodzaak om je aan de hand van Baldacci mee te laten voeren verder het verhaal in. Dat is overigens geen straf, want Baldacci heeft een zeer interessant plot neergezet die teruggaat tot de raciale onrust in het Amerika van de jaren '60. Daarmee doet het verhaal erg Amerikaans aan.
Tenslotte heeft David Baldacci met zijn nieuwe hoofdpersoon Amos Decker een interessant karakter ten tonele gebracht. Decker, die ooit topsporter was maar door een harde botsing een hersen'beschadiging' opliep, kan beter dan andere mensen dingen doorzien en onthouden. Tegelijkertijd zorgt dit wel voor een iets gekunstelde omgang met de medemens, want teveel empathie kan Decker zeker niet ontzegd worden.
Al met al is De laatste mijl weer een echte Baldacci-thriller. Snel verteld, snel gelezen en met een interessant plot waarin personage Decker zijn ei kwijt kan.
David Baldacci is voor thrillerliefhebbers een soort van Ronaldo onder de schrijvers. Qua naamsbekendheid dan. Naast zijn faam levert de Amerikaan ook nog eens meerdere boeken per jaar af, in verschillende series rond personages. De liefhebbers kunnen hun lol dus op met de auteur. Maar helaas is het al eens vaker opgevallen; de snelheid van schrijven staat niet altijd garant voor kwaliteit. Is dat met De laatste mijl wel het geval?
Baldacci en snelheid, ze lijken synoniemen. Want naast de snelheid van schrijven heeft Baldacci ook nog eens de gave om snel te vertellen; de lezer merkt dit door de hoge snelheid waarmee het verhaal doorgaans wordt verteld en de vaart waarmee door het boek heen wordt gegaan. In De laatste mijl is dit ook weer het geval, maar is deze snelle vertelling vaak een genot om te lezen.
De auteur bouwt zijn verhaal op klassieke wijze op. Een moordzaak die niet is wat het lijkt en gaandeweg het verhaal geeft Baldacci stukjes informatie aan de lezer, die daarop zijn eigen puzzel kan voltooien. Het is de befaamde thrillerwijze om een lezer aan zich te binden, en Baldacci doet dit volgens het boekje. De dosering zorgt er namelijk voor dat er haast niet gestopt kan worden met lezen. Het intrigerende plot doet hier nog een schepje bovenop. Wat een kritiekpunt is, is dat de lezer vantevoren eigenlijk niet kan inschatten wie nu echt de moord op de ouders van Melvin Mars (de hoofdpersoon) heeft gepleegd. Want regelmatig brengt Baldacci in De laatste mijl nieuwe informatie ten tonele, en die gaat gepaard met nieuwe personages die in het vizier van Decker en consorten komen. Via eigen speurwerk zal de lezer daarom ook niet tot de dader kunnen komen, maar is het noodzaak om je aan de hand van Baldacci mee te laten voeren verder het verhaal in. Dat is overigens geen straf, want Baldacci heeft een zeer interessant plot neergezet die teruggaat tot de raciale onrust in het Amerika van de jaren '60. Daarmee doet het verhaal erg Amerikaans aan.
Tenslotte heeft David Baldacci met zijn nieuwe hoofdpersoon Amos Decker een interessant karakter ten tonele gebracht. Decker, die ooit topsporter was maar door een harde botsing een hersen'beschadiging' opliep, kan beter dan andere mensen dingen doorzien en onthouden. Tegelijkertijd zorgt dit wel voor een iets gekunstelde omgang met de medemens, want teveel empathie kan Decker zeker niet ontzegd worden.
Al met al is De laatste mijl weer een echte Baldacci-thriller. Snel verteld, snel gelezen en met een interessant plot waarin personage Decker zijn ei kwijt kan.