Art Keller dacht zijn slag geslagen te hebben door drugsbaron Adan Barrera uit te schakelen, maar niets is minder waar. Met het vertrek van het ene monster, staan er dertig nieuwe op. Keller is al veertig jaar bezig met de War on drugs. Hij heeft vele vijanden gemaakt en er nu een aantal zeer invloedrijke bijgekregen, de nieuwe Amerikaanse regering.

Don Winslow wordt al twintig jaar volledig in beslag genomen door drugskartels en al het kwaad dat het met zich meebracht. Hij schreef er drie boeken over: The power of the dog (niet in het Nederlands vertaald), Het kartel (recensie lees je hier) en nu dus De grens. Het laatste deel, al heeft Winslow voor zichzelf al eerder bezworen te stoppen.

De grens is een boek dat uit vijf boeken bestaat, vooraf gegaan aan een proloog. De vijf boeken beslaan allemaal een periode en hebben allemaal hun verhalen. We volgen in De grens namelijk nogal wat mensen. Voor iemand zonder voorkennis is het dan ook flink in het boek komen. De rode draad in alle verhalen is Art Keller. Hij voert al veertig jaar een hevige strijd. Hij wil koste wat het kost de drugs uit het leven van de Amerikanen banen. Eerst deed hij dat jaren in de frontlinie, in Mexico zelf. Later gaat hij weer terug over de grens naar Amerika. Hij komt er achter dat niet alleen die drugsbaronnen grote problemen veroorzaken, maar dat Amerika zelf helemaal verziekt is. Het stoppen van de drugskartels is niet genoeg. Amerika vraagt niet om drugs, maar schreeuwt erom. En als Amerika iets wil, dan krijgt het dat ook. Keller probeert dus van binnenuit de ziekelijke drang naar drugs te voorkomen, maar krijgt een machtige tegenstander.

In De grens zit de regeerperiode van Barack Obama er bijna op, in de race voor het presidentschap dient zich een kandidaat aan. Een excentrieke, machtswellusteling. Hij schreeuwt 'fake news' op Twitter, valt zijn grootste tegenstanders persoonlijk en via social media aan en belooft een muur te bouwen op de grens van Mexico. Inderdaad die nieuwe presidentskandidaat doet je als lezer aan iemand denken... 

Zoals eerder genoemd is het voor de lezer een worsteling om in het boek te raken. Er zijn zoveel mensen die naar voren komen, we volgen zoveel verhaallijnen. Toch is het de moeite waard om door te zetten, niet voor niets zijn er vijf boeken die in de grens verteld worden. Hoe meer je leest, hoe meer je in het verhaal gezogen wordt. Uiteindelijk raak je door Winslows schrijfstijl zo in het verhaal gezogen dat je er haast niet meer uit geraakt. Daar komt bij dat Winslow zo schokkend eerlijk schrijft, dat geen verhaallijn veilig is. Voeg daar de absurde realiteit aan toe dat de Amerikaanse regering en drugskartels wel heel goed met elkaar overweg kunnen en je hebt genoeg ingrediënten voor een fantastische thriller.

Je mag dan al die ingrediënten voor een fantastische thriller hebben, je hebt nog wel een auteur nodig die hier iets mee kan. Eigenlijk kom je superlatieven te kort om de prestatie van Winslow te beschrijven. Zijn boek is zoveel meer dan een boek. Het is de keiharde werkelijkheid van een aan drugs verslaafd Amerika. Niet alleen verslaafd aan het innemen van drugs, maar toch vooral verslaafd aan al het geld dat het oplevert. We maken een diepe buiging voor Don Winslow dat hij dit verhaal heeft durven schrijven!