In Nederland is het Vlaamse Werchter vooral bekend om haar jaarlijks rockfestival Rock Werchter. Maar inmiddels dringt zich ook een andersoortig talent naar de voorgrond. En omdat het allesomvattende woord ‘cultuur’ de betekenis verwoordt ‘alles wat de mens schept’, is het dan vrij simpel te concluderen dat Werchter de cultuurkraan heeft geopend en haar talenten aan de buitenwereld toont. Een van deze talenten is Filip Bastien die momenteel als professioneel IT-systeembeheerder zijn boterham verdient maar dat wellicht rap zou kunnen veranderen. Onlangs verscheen zijn debuut Winteruren, een fictieve oorlogsroman die gebaseerd is op waargebeurde feiten. In dit avontuur is Bastien op zoek naar het leven van zijn grootvader Richard Van Waeyenberghe, die hij nooit heeft mogen kennen.

In Winteruren maakt de lezer kennis met Richard Van Waeyenberghe, zittend aan het sterfbed van zijn Anne-Maria Hollebeke. De dementerende molenaarsdochter is stervende en haar toekomstverwachtingen zijn ver weggestopt. Maar een verleden heeft ze wel. Een verleden dat zich voor een groot deel afspeelt in Eeklo, al dan niet met Richard. Bastien gaat terug in de tijd om die levens en nog van een aantal andere personen, nogmaals te laten plaatsvinden. Aanleiding vormt een prentbriefkaart uit Sint-Petersburg die hij veel te laat in handen krijgt. Natuurlijk spelen daar belangrijke gebeurtenissen een rol in zoals de Tweede Wereldoorlog en het functioneren van het ondergronds verzet, de wereldtentoonstelling EXPO 1958 in Brussel, de gevolgen van de splitsing van Duitsland etc. etc.

++ ‘Een seconde staat de wereld stil: als in slow motion zwier ik langs een verbaasde oude man. Alleen ben ik nu met mijn hart in overdrive, verzurende benen en een schurende keel’ ++

In talloze korte flashbacks laat de auteur de lezer via het geheugen van Richard, Anna-Maria maar ook via Josephine Baets, op wie hij smoorverliefd was, getuige zijn van hetgeen tijdens hun levens is gebeurd. Indrukwekkend is het wel maar het constant heen en weer hoppen in de tijd en soms zelfs direct tussen enkele perioden in het verleden, put de lezer wel uit. De fotoafdrukken op de cover voorspellen het eigenlijk wel enigszins maar ook flashbacks kunnen gestructureerd gebracht worden. Tijdens het lezen is het nog niet zo’n probleem, dat wordt het pas als het boek even wordt weggelegd. Goed onthouden wat gelezen is en bij het verder lezen met regelmaat een beroep doen op het geheugen is dan noodzaak. Het is wel enigszins verklaarbaar omdat herinneringen van de personages, net zo als dat van de lezers, ook niet alles in chronologische volgorde afwerken.

Bastien compenseert dit ongemak wel door met een mooie gekleurde pen te schrijven. De zorgvuldig gekozen woordkeuze en sfeervolle zinsopbouw maken het lezen tot een klein feestje. Natuurlijk zijn er voor de auteur passages die voor hem persoonlijk meer betekenen als voor de doorsnee lezer. Maar dit debuut is een mooie start voor een parallelle carrière en prikkelt de nieuwsgierigheid naar de thriller waar de auteur nu aan werkt.