De Britse Fran Dorricott schreef al meerdere thrillers. Haar derde boek is de eerste die is vertaald naar het Nederlands door Erica Disco.

In De vuurtoren reizen we met een groep vrienden naar Schotland. Kira, fotografe, is ingehuurd om foto’s te maken van een nieuwe logeerlocatie op een onbewoond eiland. Er staat een vuurtoren met woning en er is een nieuw logeeronderkomen bijgebouwd. Een prachtige locatie met bossen, rotsen, strand en omringd door water. De stemming in de groep is niet geweldig. Kira is de ex van Lucas en heeft dit reünie uitje georganiseerd. Ze wil graag dat alles goed verloopt, maar is een beetje gestresst. Lucas heeft zijn nieuwe vriendin Genevieve meegenomen, en dat verstoord het groepsgevoel. Het stel Jess en Moira hebben hun dochter Emma achtergelaten bij Jess’ ouders, waar Jess heel ongelukkig door is, terwijl Moira graag tijd samen wil doorbrengen. En James loopt op zijn manier de boel op te stoken. De locatie op het eiland is prachtig, maar er hangt een rare sfeer. Als Genevieve dan ook nog komt met (spook)verhalen over het eiland en er dingen verdwijnen krijgt iedereen de kriebels.

Het boek heeft alle ingrediënten voor een spannend verhaal. De locatie van het eiland, waar ze niet af kunnen, een slechte sfeer, slecht weer en een geschiedenis beschreven als spookverhalen. Er is genoeg van te maken, maar er duiken wel een hoop clichés op. Telefoons hebben geen bereik, batterijen zijn bijna leeg, iemand verdwijnt, iemand verzwikt een enkel, het weer is slecht, de onderlinge verhoudingen zijn verstoord enzovoort. Het verhaal wordt er in plaats van sterker, alleen maar voorspelbaarder door. De herhalingen helpen ook niet mee om een spannend verhaal te vertellen, maar maken het vooral langdradig. Eenmaal op twee derde van het boek is er nog steeds niets gebeurd. Naar het einde toe krijgt het plot een kleine opleving. Die is niet echt onverwacht en onrealistisch.

Het verhaal moet het vooral hebben van de onderlinge spanning die tussen de vrienden aanwezig is. Maar ook dat wil niet echt van de grond komen. Er is wat oudzeer van vroeger tussen Kira, Lucas en James, echter niet genoeg om een grote spanningsboog op te leveren. De personages zijn stereotype en vlak en blijven hetzelfde. Jess zeurt, Kira is boos, James trekt zich terug, Lucas mokt, Moira moet alles relativeren en oplossen en Genevieve is de slimme nuchtere buitenstaander.

Op de schrijfwijze van Dorricott is weinig aan te merken, ze weet de setting goed uit te werken, laat de beklemmende sfeert voelen, zet voldoende dialogen neer en laat de interacties tussen de personages soms knetteren. Het is de herhaling (ja het is slecht weer) en het gebrek aan werkelijke spanning die het verhaal te kort laat schieten voor een echte thriller. Een psychologische roman met een spannend randje is een meer passende omschrijving van dit boek.

De vuurtoren heeft een uitnodigende korte samenvatting die veel beloofd, helaas valt de uitwerking ervan tegen. Vlakke personages en gesprek aan spanning zorgen voor een ondermaatse thriller vol clichés, met een te voorspelbaar plot.

Fran Dorricott is voor mij nog een onbekende, ook niet gek aangezien dit haar eerste Nederlands vertaalde thriller is. De cover heeft een onheilspellend en duistere uitstraling van een verlaten vuurtoren op een rotsachtig eilandje. Ook het onstuimig weer voorspelt weinig positiefs. De sfeer die het oproept, wakkert gelijk mijn nieuwsgierigheid en het verlang naar een spannend verhaal. Ik hoop op veel spannende wendingen en dat de schrijfster ook het schrikeffect weet te bereiken. Dat lijkt me geweldig!

Het verhaal wordt vertelt door de ogen van drie van de karakters uit de vriendengroep: Kira, Moira en Genevieve. Het perspectief wisselt per hoofdstuk tussen de verschillende karakters, waardoor je een wat bredere kijk krijgt op de situatie. De karakters zijn verschillend genoeg zodat je tijdens het lezen hierdoor niet in verwarring komt. Ze hebben een hele eigen kijk op de situatie. Je krijgt hierdoor als lezer wel meer een overal perspectief in plaats van dat je je echt in één karakter helemaal kan inleven. Terwijl ik soms wel enige verlangen had om te willen weten wat er in de anderen van de groep omging.

De verhaallijn is goed neergezet. Beetje bij beetje bouwt de spanning in het verhaal zich op. Door de vreemde gebeurtenissen en bizarre situaties, maar ook de groepsdynamiek die de boel onder spanning zet zorgt ervoor dat het verhaal geen moment verveeld. Wel kreeg ik op een gegeven moment enigszins het Blair Witch Effect, waarbij ik even twijfelde of dat ik nu niet toch een sci-fi verhaal aan het lezen was, maar ook dat kon ik wel waarderen. De sfeer en spanning weet Fran Dorricott heel goed in haar verhaal neer te zetten, haar schrijfstijl spreekt me erg aan.
Het plot zat goed in elkaar, toch had ik niet direct het gevoel dat ik ermee van mijn sokken werd geblazen of had ik dat wauw en ontknopingsgevoel dat ik wel vaak bij thrillers ervaar. Wel heb ik enorm van het verhaal genoten.

Het was een leuk en goed verhaal, de sfeer en spanning zat er goed in en het verhaal verveelde geen moment. Ik bleef toch nieuwsgierig genoeg om te willen weten wat de oorzaak van alle gebeurtenissen was. Het was in mijn beleving geen ijzersterke thriller, maar wel een leuke aanrader. In de toekomst ben ik zeker van plan om nog een boek van Fran Dorricott te lezen.

Wat een gezellig uitje moet worden met de vriendenclub, verandert al snel in een nachtmerrie. Al op de eerste avond lopen de gemoederen hoog op en als één van de vrienden verdwijnt, lijkt het uitje echt op een ramp uit te lopen.
Toch begint de mysterie pas echt als James weer "gewoon" opduikt en geen logische verklaring heeft voor zijn tijdelijke vermissing.
De vrienden beginnen elkaar steeds meer te wantrouwen en van een gezellig en ontspannen uitje is niets meer te merken.

We lezen het verhaal vanuit drie verschillende perspectieven, namelijk die van Kira, Genevieve en Moira. Hoewel de namen bovenaan elk hoofdstuk staan, is het in het begin moeilijk om deze uit elkaar te houden. De schrijfstijl verandert niet per personage en het is pas als je ze beter leert kennen dat duidelijk wordt, zonder naar de naam van het hoofdstuk te kijken, met wie je te maken hebt. Je krijgt dus steeds een beter beeld van deze drie personages, maar ook de overige personages leer je steeds beter kennen. Het gebeurt allemaal door de ogen van Kira, Genevieve en Moira maar het geeft wel een volledig beeld omdat ze allemaal andere dingen denken en weten.
Ondanks dat we alleen vanuit deze perspectieven lezen blijken alle personages even belangrijk en is het juist de groepsdynamiek die belangrijk is in het verhaal.

De spanning in het verhaal komt vanuit verschillende hoeken. Allereerst is er de spanning tussen de vrienden onderling, die op hoogspanning komt te staan als James verdwijnt en die niet beter wordt als hij weer opduikt. Dan is er de spanning die de omgeving met zich meebrengt. De vuurtoren, het huisje, de kliffen, alles geeft een onheilspellend gevoel die niet alleen in het gevoel van de personages naar buiten komt maar ook in de omschrijving van de omgeving. Dan is er nog de onderhuidse spanning van het verhaal an sich. Het verhaal wordt een bepaalde kant opgestuurd die een sluimerende spanning met zich meebrengt die niet echt lijkt te pieken, maar die dus wel constant voelbaar is.
Mede door deze spanning, maar ook het wisselen van perspectief en de relatief korte hoofdstukken leest De vuurtoren lekker door. De schrijfstijl is ook vlug en past precies in het verhaal.
Het plot blijkt een totaal andere richting uit te gaan dan ik aanvankelijk dacht. Ik ben enorm fan van zulke plottwists. Al had het voor mijn gevoel al iets eerder uit de verf mogen komen, het einde lijkt nu in tegenstelling tot de rest van het verhaal afgeraffeld te worden.
Desondanks ben ik enorm onder de indruk van het plot en vind ik het ontzettend goed bedacht.

De vuurtoren is een hele beleving niet alleen qua verhaal, maar zeker ook qua omgeving. Een thriller die goed in elkaar zit en die de toon heeft gezet om meer te willen lezen van Fran Dorricott.

3,5 ster

DE VUURTOREN? DOOR Fran Dorricott

Na 3 jaar besluiten 5 vrienden een weekend door te brengen op een Schots eiland waar een vuurtoren op staat. Ze hebben er allemaal zin in Kira vind het echter niet zo leuk dat haar ex vriend Lucas zijn nieuwe vriendin Genevieve er ook bij is. Na de verkenning van het eiland besluiten ze nog wat op het strand te blijven ondanks het gure weer en een kampvuur te maken, wanneer James maar niet terug komt met de lucifers blijkt hij spoorloos verdwenen. De hele nacht wordt er naar hem gezocht zonder resultaat, de volgende ochtend is hij echter terug en wil hij niet praten over waar hij was en wat er gebeurt is. Hij lijkt doodsbang te zijn , wanneer er ook nog dingen verdwijnen wordt het een moeilijke tijd voor de vrienden, kunnen ze elkaar nog vertrouwen of spelen er nog andere dingen mee? Staat hun vriendschap op losse schroeven?
Het verhaal wordt afwisselend verteld uit het oogpunt 3 personages.

Wat een gezellig weekend met zes vrienden had moeten worden, veranderd als snel na aankomst op een Schots eiland.

De schrijstijl van Fran Dorricott had van mij spannender gemogen. Dit boek is meer een Young Adult en kon voor mijn aandacht niet vasthouden