We schrijven het jaar 10191. De wereld bestaat uit een x aantal planeten en wordt bestuurd door Keizer Shaddam. De Landsraad is een soort kabinet van hem. Reizen tussen de verschillende planeten wordt 'mede mogelijk gemaakt door' Het Gilde, een soort reisbureau met grote ruimteschepen.
Het spreekwoordelijke goud in deze samenleving is niet geld of edelmetaal, maar 'specie', een soort geestverruimende stof. Het is schaars en alleen te oogsten op de onherbergzame woestijnplaneet Arrakis.
De familie Artreides, geleid door Hertog Leto, wordt door de Keizer gevraagd pachtleen uit te voeren over Arrakis. Dit geslacht pakt hun hele hachje op en vertrekt naar Arrakis. Een grote overgang ten opzichte van Caladan, de planeet waar ze vandaan komen. In plaats van waterrijk en aangenaam is Arrakis heet en is water zo schaars dat gebruik wordt gemaakt van zogenaamde 'stilpakken' om een intern vochtsysteem op te zetten. Niet erg lekker dus als thuisoord.
Hertog Leto heeft een zoon, Paul. Als ze op Arrakis aankomen vrezen ze dat het een hinderlaag van de Keizer is om van de familie Artreides af te komen. Hun aartsvijand, de Harkonnens, zijn bijvoorbeeld uit op hun bloed. Naast de natuur is dus ook de menselijke vijand op Arrakis aanwezig. En de opzet van de Harkonnens en de Keizers slaagt; Hertog Leto komt letterlijk onder vuur te liggen en Paul vlucht de woestijn in, waar de Vrijmans heersen en wormen van minstens 150 meter lang alles op hun pad verzwelgen. Overleven is dus allerminst zeker...
Duin van science fiction auteur Frank Herbert stamt uit 1965 en is het eerste deel in een zesluik dat een enorm succes werd. Tot 2003 (bron: Wikipedia) werden er twaalf miljoen exemplaren van verkocht en daarmee is het de best lopende science fiction reeks aller tijden. Herbert, die uiteindelijk in '86 stierf, won zowel de Hugo als Nebula awards. Daarnaast werden de boeken verfilm met onder andere Sting in een hoofdrol en werden de boeken een zeer succesvolle spellenreeks op de computer. Dune, zoals de boeken in hun moedertaal heten, was de eerste echte real time strategy game en werd opgevolgd door de ontzettende succesvolle games uit de Command and Conquer serie.
Duin is een boek dat op gang moet komen. Het is ook niet mis om een compleet nieuw planetenstelsel tot leven te roepen én het daarmee samenhangende politieke systeem uiteen te zetten. Het is allemaal niet simpel, maar Herbert doet er goed aan een paar honderd pagina's te besteden aan het neerzetten van deze belangrijke pijlers. Ook de families die in het planetenstelsel de dienst uitmaken worden gedetailleerd beschreven. Met als koplopers de vriendelijke en zacht aandoende Artreides en aan de andere kant de harde en meedogenloze Harkonnens, die worden geleid door de aan obesitas leidende Baron (die ook nog eens van kleine jongetjes houdt). Het kwaad in eigen persoon dus en maakt een science fiction roman als deze lekker spannend.
Frank Herbert hanteert een schrijfstijl waarin hij de tijd neemt om alles te beschrijven. Gedachten, dialogen of technisch vernuft; alles wordt op een bijna poëtische manier beschreven. Dat maakt Duin op het eerste oog niet erg toegankelijk, want het draagt bij aan het slow reading wat Duin -met name in de eerste helft- is. Maar voor wie even verder kijkt geldt al snel dat dit onderdeel juist een deel van de charme van Duin teweegbrengt. Het is slow reading op zijn best en de lezer wordt hierdoor de 'ruimte' ingezogen.
De verhaallijn heeft dus even tijd nodig om te settelen, maar wanneer Herbert al zijn pionnen heeft geplaatst gaat het verhaal in een wat hogere versnelling en is het genieten geblazen. Het is wel duidelijk waarom Frank Herbert tot de succesvolste SF-auteurs aller tijden wordt gerekend. Het universum dat hij heeft gecreëerd is een wereld op zich maar voelt tegelijkertijd weer niet als een stap te ver. Het ligt dichtbij onze eigen wereld, maar heeft natuurlijk wel verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. De politieke en persoonlijke intriges die erbij horen lijken bijna uit House of Cards te komen. Genieten dus, al zal de lezer wel steeds moeten oplossen. Dit komt door de vele personages, maar ook de poëtische schrijfstijl van Herbert én de sprongen die hij in het verhaal maakt. Want de ene keer zit je in een oorlog en de andere keer in de gedachten van de hoofdpersonen. Complex, maar niet té.
Duin is een genot om te lezen. Het is slow reading, maar wel met een doel. De complexe, futuristische wereld en de intriges maken van Duin een echte epische belevenis. Uitgeverij Q heeft er goed aan gedaan het boek opnieuw uit te geven. Nu de andere delen nog!
Het spreekwoordelijke goud in deze samenleving is niet geld of edelmetaal, maar 'specie', een soort geestverruimende stof. Het is schaars en alleen te oogsten op de onherbergzame woestijnplaneet Arrakis.
De familie Artreides, geleid door Hertog Leto, wordt door de Keizer gevraagd pachtleen uit te voeren over Arrakis. Dit geslacht pakt hun hele hachje op en vertrekt naar Arrakis. Een grote overgang ten opzichte van Caladan, de planeet waar ze vandaan komen. In plaats van waterrijk en aangenaam is Arrakis heet en is water zo schaars dat gebruik wordt gemaakt van zogenaamde 'stilpakken' om een intern vochtsysteem op te zetten. Niet erg lekker dus als thuisoord.
Hertog Leto heeft een zoon, Paul. Als ze op Arrakis aankomen vrezen ze dat het een hinderlaag van de Keizer is om van de familie Artreides af te komen. Hun aartsvijand, de Harkonnens, zijn bijvoorbeeld uit op hun bloed. Naast de natuur is dus ook de menselijke vijand op Arrakis aanwezig. En de opzet van de Harkonnens en de Keizers slaagt; Hertog Leto komt letterlijk onder vuur te liggen en Paul vlucht de woestijn in, waar de Vrijmans heersen en wormen van minstens 150 meter lang alles op hun pad verzwelgen. Overleven is dus allerminst zeker...
Duin van science fiction auteur Frank Herbert stamt uit 1965 en is het eerste deel in een zesluik dat een enorm succes werd. Tot 2003 (bron: Wikipedia) werden er twaalf miljoen exemplaren van verkocht en daarmee is het de best lopende science fiction reeks aller tijden. Herbert, die uiteindelijk in '86 stierf, won zowel de Hugo als Nebula awards. Daarnaast werden de boeken verfilm met onder andere Sting in een hoofdrol en werden de boeken een zeer succesvolle spellenreeks op de computer. Dune, zoals de boeken in hun moedertaal heten, was de eerste echte real time strategy game en werd opgevolgd door de ontzettende succesvolle games uit de Command and Conquer serie.
Duin is een boek dat op gang moet komen. Het is ook niet mis om een compleet nieuw planetenstelsel tot leven te roepen én het daarmee samenhangende politieke systeem uiteen te zetten. Het is allemaal niet simpel, maar Herbert doet er goed aan een paar honderd pagina's te besteden aan het neerzetten van deze belangrijke pijlers. Ook de families die in het planetenstelsel de dienst uitmaken worden gedetailleerd beschreven. Met als koplopers de vriendelijke en zacht aandoende Artreides en aan de andere kant de harde en meedogenloze Harkonnens, die worden geleid door de aan obesitas leidende Baron (die ook nog eens van kleine jongetjes houdt). Het kwaad in eigen persoon dus en maakt een science fiction roman als deze lekker spannend.
Frank Herbert hanteert een schrijfstijl waarin hij de tijd neemt om alles te beschrijven. Gedachten, dialogen of technisch vernuft; alles wordt op een bijna poëtische manier beschreven. Dat maakt Duin op het eerste oog niet erg toegankelijk, want het draagt bij aan het slow reading wat Duin -met name in de eerste helft- is. Maar voor wie even verder kijkt geldt al snel dat dit onderdeel juist een deel van de charme van Duin teweegbrengt. Het is slow reading op zijn best en de lezer wordt hierdoor de 'ruimte' ingezogen.
De verhaallijn heeft dus even tijd nodig om te settelen, maar wanneer Herbert al zijn pionnen heeft geplaatst gaat het verhaal in een wat hogere versnelling en is het genieten geblazen. Het is wel duidelijk waarom Frank Herbert tot de succesvolste SF-auteurs aller tijden wordt gerekend. Het universum dat hij heeft gecreëerd is een wereld op zich maar voelt tegelijkertijd weer niet als een stap te ver. Het ligt dichtbij onze eigen wereld, maar heeft natuurlijk wel verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. De politieke en persoonlijke intriges die erbij horen lijken bijna uit House of Cards te komen. Genieten dus, al zal de lezer wel steeds moeten oplossen. Dit komt door de vele personages, maar ook de poëtische schrijfstijl van Herbert én de sprongen die hij in het verhaal maakt. Want de ene keer zit je in een oorlog en de andere keer in de gedachten van de hoofdpersonen. Complex, maar niet té.
Duin is een genot om te lezen. Het is slow reading, maar wel met een doel. De complexe, futuristische wereld en de intriges maken van Duin een echte epische belevenis. Uitgeverij Q heeft er goed aan gedaan het boek opnieuw uit te geven. Nu de andere delen nog!