Bestsellerauteur Freida McFadden is een praktiserend arts die gespecialiseerd is in hersenletsel en die meerdere bestverkochte psychologische thrillers en medische humorromans heeft geschreven. The Housemaid is haar laatste boek, en vertaald in het Nederlands als De hulp. Haar werk is geselecteerd als een van de beste boeken van het jaar door Amazon Editors. Haar romans zijn vertaald in meer dan 30 talen. De auteur woont met haar gezin en zwarte kat in een eeuwenoud huis van drie verdiepingen met uitzicht op de oceaan.

Millie is na een gevangenisstraf van tien jaar voorwaardelijk op vrije voeten. Sinds een maand woont ze in haar auto. Onlangs is ze ontslagen bij de bar waar ze werkte, en daardoor ook uit haar appartement gezet. Wanhopig naar een vaste baan en verblijfplaats, voornamelijk om te voorkomen dat ze door haar reclasseringsambtenaar wordt betrapt op het schenden van de voorwaarden, solliciteert ze bij de steenrijke Nina Winchester, die haar aanneemt als inwonende hulp. Al snel rijst de vraag waarom ze zonder dat ze haar achtergrond hebben gecheckt toch wordt aangenomen. Vervolgens ontdekt ze verontrustende feiten over haar werkgeefster. Waar ze vooral niet met haar hoofd bij kan, is wat Andrew, de man des huizes nog altijd in haar ziet. Toch zijn dat niet haar zaken. Ze probeert zich dan ook niet met hun huwelijk of de opvoeding van hun dochter te bemoeien. Ze probeert zich vooral te concentreren op het verbeteren van haar toekomst. Al valt dat niet mee, gezien het zolderkamertje dat ze toegewezen krijgt, haar op de een of andere manier koude rillingen bezorgt. Waar is Nina daadwerkelijk op uit? Waarom behandelt ze haar hulp als een stuk vuil? Het valt Millie niet mee om zich na zo’n lange tijd alsnog tussen de mensen te scharen. Waarom heeft ze die tienjarige veroordeling gekregen? En zal het haar lukken zich te kunnen ontdoen van dat eeuwige criminele stempel, dat ze door die ene fout in haar leven heeft opgelopen?

McFadden heeft een klassieke start voor De hulp toegepast, met een proloog die op een punt begint waarin al veel gebeurd is. Dan draait het perspectief naar Millie, die als hulp solliciteert bij de rijke Nina Winchester. Er duikt meteen een heleboel foreshadowing op. Millie heeft haar cv vervalst, en woont technisch gezien in haar auto. Maar ook het ongemakkelijke gevoel dat ze van de zolderkamer die ze bij de inwoning krijgt, de tuinman die met een heggenschaar op het groen staat in te hakken, en de waarschuwing die de tuinman naar Millie doorseint, zijn verdachte voortekenen. Of haar voorgevoel over het kamertje en het gevoel dat de dochter des huizes haar geeft gegrond is, moet nog blijken natuurlijk. Toch krijgt de lezer het gevoel dat Millie graag overdrijft in haar stroom van gedachten, iets dat uit haar eigen intenties voortvloeit, intenties die haar zelf een beetje paranoïde maken wellicht? Dit maakt het dat de verhaallijn hoe dan ook een interessante psyché heeft. Een gegeven waar de lezer flink de tanden in kan zetten. Zeker als ook nog blijkt dat Millie een strafblad heeft, en de afgelopen tien jaar in de gevangenis heeft gezeten. Dan gaat men zich al lezende afvragen waarom ze op jonge leeftijd veroordeeld werd.

Er is ook nog het merkwaardige gedrag van Nina, die haar inmiddels heeft aangenomen. Millie ontdekt verontrustende feiten over haar, en komt tot de conclusie dat haar jonge dochter een verwend nest is, waar zeer waarschijnlijk meer achter steekt, dan dat het blote oog kan zien. Het verhaal laat dan ook menig lezer fronzen, en bezorgd een beklemmend gevoel, waar men niet de vinger op kan leggen. De nadruk wordt heel erg op Nina gelegd, en dat voelt als een poging de lezer af te leiden van degene die misschien wel gevaarlijker is dan de geesteszieke vrouw zelf. Er zijn ook dingen die gevoelsmatig voor de hand liggen, zeker voor de ervaren oplettende lezer.

Een beetje jammer is het dat wanneer cruciale keuzes worden gemaakt, de gebeurtenissen ineens heel snel lijken te gaan. En als het perspectief naar Nina draait, dan lijkt het pas echt interessant maar tegelijkertijd ook echt voor de hand liggend te worden. Dit is tevens het punt dat de lezer wellicht wat afhaakt. 

Vanaf hier krijgt de lezer ook het gevoel dat de climax maar beter heel goed kan zijn, wil het zijn titel ‘thriller van het jaar’ kunnen blijven behouden. Er sluipt dus ook een bepaalde scepsis bij de lezer in, vooral omdat te snel duidelijk is geworden waarom Nina ineens een hulp nodig had. 

De hulp is een verhaal waardoor de lezer constant blijft nadenken over het heft in eigen handen nemen, omdat er van alles mis is met het huidige zorgsysteem en de psychiatrische zorg. 

Het boek zit goed in elkaar. Echter maakt het uiteindelijke einde, dat weer terug naar het begin blijkt te wijzen, niet zoveel indruk meer. Dit komt doordat het er op sommige punten te dik bovenop ligt, waardoor de gebeurtenissen dus onverhoopt meer verdacht worden. De lezer heeft tegen die tijd al meerdere plotlijnen ontwikkeld, waarvan eentje gegarandeerd als winnaar uit de bus zal rollen. Het is dan ook meer een boek voor de lezer die net in de wereld van de psychologische thriller is gestapt dan voor de doorgewinterde thrillerliefhebber.