Gard Sveen verraste de Nederlandse thrillerlezer in 2015 met zijn De doden hebben geen verhaal. Op ThrillZone valt te lezen dat het boek een ‘thriller van hoog niveau is, misschien zelfs dé sensatie van 2015’. Onlangs verscheen Sveen’s nieuwste thriller: De hitte van de hel, ook weer met politierechercheur Tommy Bergmann in de hoofdrol.
Bergmann moet weer aan de bak als in een appartementencomplex een jonge prostituee wordt gevonden. Ze is gruwelijk toegetakeld, maar leeft nog wel. Haar verwondingen lijken veel op de vermoorde vrouwen die eind jaren tachtig werden gevonden. Destijds werd Anders Rask hiervoor veroordeeld en die zit nu nog vast. Wie zit er achter deze gruweldaad? En wat heeft Rask hiermee van doen?
Een simpel gegeven, maar o zo gedetailleerd door de Noorse auteur Gard Sveen neergezet. En bij tijd en wijlen zelfs erg complex. Hij blijkt wederom een meester in het vertellen van een verhaal met onderhuidse spanning. Bergmann is een personage die in De doden hebben geen verhaal door de Noor werd geïntroduceerd. Hij is niet de doorsnee politieman die we van andere Scandinavische thrillers kennen. Nee, het is een man die zijn vrouw sloeg en die daarom gescheiden is. Niet alledaags voor een hoofdpersonage uit een thriller, maar desalniettemin wel realistisch. Bergmann moet de nieuwe en oude zaak met elkaar verbinden en krijgt daar assistentie voor van Susanne Bech, die weer haar eigen sores heeft. Zij moet in haar eentje zorgen voor haar dochtertje en dient dat te combineren met haar politietaak. Ook niet al te gemakkelijk, zo blijkt. Maar ook weer even alledaags als haar collega Bergmann. Dit maakt beide karakters aansprekend en gemakkelijk mee te identificeren, iets wat Sveen maar wat slim heeft gedaan.
De plot is interessant en tot het eind toe blijft het onduidelijk hoe de zaken nu met elkaar te maken hebben en bovenal, of Anders Rask wel de moordenaar is wie men denkt dat hij is. Wel is de insteek anders dan die in De doden hebben geen verhaal. Wat dat boek sterk maakte, was de koppeling met gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog. Met andere woorden, ook geschiedkundig interessant. Dat is in De hitte van de hel anders. Hier gaat het ook moordzaken uit het verleden, maar dan recenter: eind jaren tachtig, begin negentig. Dit geeft een iets andere dynamiek aan het verhaal maar dat is niet negatief.
Het boek is wel voor thrillerliefhebbers met een iets langere adem. En voor de lezers die houden van een complex verhaal, want Sveen maakt het de lezer niet gemakkelijk. De aandacht erbij houden is wel gewenst. Qua vaart zit met name in het begin de gang er niet in. Daarvoor zal de lezer geduld moeten hebben tot over de helft van het boek. Maar de ‘volhouder’ wordt daarna beloond met een spetterend spektakel en, zoals we van Sveen gewend zijn, een einde met een heerlijke climax. Die zag je zeker niet aankomen…
De hitte van de hel laat zien dat de Noor Gard Sveen een blijver is in het geweld van de Scandi-thriller. Sterker nog, hij beweegt zich langzaam naar de rol van trendsetter. Topwerk!
Bergmann moet weer aan de bak als in een appartementencomplex een jonge prostituee wordt gevonden. Ze is gruwelijk toegetakeld, maar leeft nog wel. Haar verwondingen lijken veel op de vermoorde vrouwen die eind jaren tachtig werden gevonden. Destijds werd Anders Rask hiervoor veroordeeld en die zit nu nog vast. Wie zit er achter deze gruweldaad? En wat heeft Rask hiermee van doen?
Een simpel gegeven, maar o zo gedetailleerd door de Noorse auteur Gard Sveen neergezet. En bij tijd en wijlen zelfs erg complex. Hij blijkt wederom een meester in het vertellen van een verhaal met onderhuidse spanning. Bergmann is een personage die in De doden hebben geen verhaal door de Noor werd geïntroduceerd. Hij is niet de doorsnee politieman die we van andere Scandinavische thrillers kennen. Nee, het is een man die zijn vrouw sloeg en die daarom gescheiden is. Niet alledaags voor een hoofdpersonage uit een thriller, maar desalniettemin wel realistisch. Bergmann moet de nieuwe en oude zaak met elkaar verbinden en krijgt daar assistentie voor van Susanne Bech, die weer haar eigen sores heeft. Zij moet in haar eentje zorgen voor haar dochtertje en dient dat te combineren met haar politietaak. Ook niet al te gemakkelijk, zo blijkt. Maar ook weer even alledaags als haar collega Bergmann. Dit maakt beide karakters aansprekend en gemakkelijk mee te identificeren, iets wat Sveen maar wat slim heeft gedaan.
De plot is interessant en tot het eind toe blijft het onduidelijk hoe de zaken nu met elkaar te maken hebben en bovenal, of Anders Rask wel de moordenaar is wie men denkt dat hij is. Wel is de insteek anders dan die in De doden hebben geen verhaal. Wat dat boek sterk maakte, was de koppeling met gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog. Met andere woorden, ook geschiedkundig interessant. Dat is in De hitte van de hel anders. Hier gaat het ook moordzaken uit het verleden, maar dan recenter: eind jaren tachtig, begin negentig. Dit geeft een iets andere dynamiek aan het verhaal maar dat is niet negatief.
Het boek is wel voor thrillerliefhebbers met een iets langere adem. En voor de lezers die houden van een complex verhaal, want Sveen maakt het de lezer niet gemakkelijk. De aandacht erbij houden is wel gewenst. Qua vaart zit met name in het begin de gang er niet in. Daarvoor zal de lezer geduld moeten hebben tot over de helft van het boek. Maar de ‘volhouder’ wordt daarna beloond met een spetterend spektakel en, zoals we van Sveen gewend zijn, een einde met een heerlijke climax. Die zag je zeker niet aankomen…
De hitte van de hel laat zien dat de Noord Gard Sveen een blijver is in het geweld van de Scandi-thriller. Sterker nog, hij beweegt zich langzaam naar de rol van trendsetter. Topwerk!