Wielkeszuigers en klotewinnaars

• 05 mei 2024
• Sport
• Marinus van de Velde

Wielkeszuigers en klotewinnaars

• Serie

  N.v.t.

• Auteur(s)

  Geert de Vriese

• Uitgeverij(en)

  Houtekiet

• Jaar van uitgave

  2024

• Thrillzone score

  4
• Deel deze recensie

Zelden zal een titel zo tot de verbeelding hebben gesproken bij wielerliefhebbers: Wielkeszuigers en Klotewinnaars is het nieuwe boek van Geert de Vriese. Hij verhaalt daarin over 150 jaar wielerrivaliteit tussen België en Nederland. Of Nederland en België, het is maar vanaf welke kant je het bekijkt.

Wie de titel nogmaals goed bekijkt, zal zien dat het eerste deel ervan (Wielkeszuigers) zéker refereert naar Joop Zoetemelk. De Nederlandse Tourwinnaar werd -vooral door zijn Vlaamse concurrenten- beticht van ‘in het wiel hangen en nooit kopwerk doen’. Vooral mannen als Eddy Merckx had hier een gruwelijke hekel aan. Het is slechts één van de voorbeelden van de concurrentie tussen beide naties.

Anderen zijn dan weer meer onbekend. Vooral de wielrenners van voor de eeuwwisseling (naar de 20ste eeuw, welteverstaan) zullen niet altijd een belletje doen rinkelen. En die zijn misschien wel het meest interessant. Maar ook verhalen over Wim van Est, de eerste Nederlandse geletruidrager in de Tour spreken aan. Misschien is het meest schrijnende hoofdstuk wel die van Harm Ottenbros, waarop het tweede deel van de titel slaat (Klotewinnaar). Hij werd tweemaal tweede in een Touretappe en was daardoor niet heel bekend. Totdat hij -per ongeluk- wereldkampioen werd. Daardoor reed hij een jaar in de regenboogtrui, maar de naam Ottenbros sprak voor de organisatoren nou niet echt tot de verbeelding. Men had liever een andere winnaar gezien, hence de titel. Vooral indrukwekkend is wat dit alles deed met Ottenbros zelf. Hij raakte er snel door in vergetelheid en kreeg zelfs nachtmerries.

Het zijn slechts een paar voorbeelden uit een zeer rijk opgetekende geschiedenis van De Vriese. 150 jaar is dan ook wel een grote periode om te overbruggen, maar het lukt de auteur wonderwel. Hij wisselt hoofdstukken die compleet in het teken van één rivaliteit, af met korte chronologieën. Daarbij valt vooral op dat we als Nederland veel magere jaren hadden ten opzichte van onze zuiderburen. Gelukkig weet de auteur hier objectief naar te kijken, en de Nederlanders er niet mee om de oren te slaan.

Wie van wielerboeken houdt, pakt Wielkeszuigers en klotewinnaars graag op. Het is een rijk document met veel onverwachtse en opvallende anekdotes. De Vriese kent zijn klassiekers, zo blijkt wederom.