De droom die werkelijkheid werd. Geir Tangen, een Noorse thrillerrecensent, bracht in 2016 zijn boek Het meesterwerk in eigen beheer uit. Na een aarzelende start zijn de boeken van Tangen nu een groot succes. Op zijn blog mag hij rekenen op 170.000 volgers; zijn boeken gingen ook al talloze malen over de toonbank. De Noor was altijd duidelijk; Het meesterwerk en opvolger Hartenbreker maken deel uit van een trilogie, waarvan Dodemanstango het sluitstuk vormt (lees hier onze eerdere recensies). Het boek is vertaald door Rymke Zijlstra.
Spoiler alert! Wie de serie heeft gevolgd, weet dat Tangen zijn trilogie laat draaien rondom protagonisten Viljar Gudmundsson en Lotte Skeisvoll. De eerste is een matige journalist, de tweede een ster aan het firmament van het politiekorps van Haugesund. In de eerste twee delen wisten de twee, in een gedwongen samenwerking, meerdere moordzaken op te lossen. Maar daar kwamen ze niet ongeschonden vanaf. Skeisvoll is net bezig met een re-integratietraject en Gudmundsson loopt op krukken nadat hij is neergeschoten in Hartenbreker.
In Dodemanstango zijn ze weer tot elkaar veroordeeld. Een mysterieus persoon, bij de lezers door Tangen geïntroduceerd als ‘de dode’, pleegt meerder bijzonder gewelddadige moorden. Zo wordt een vrouw vermoord in een gymlokaal in een klein dorpje door een stel ratten en vindt een ander de dood door een zwem wespen. Wie is deze mysterieuze moordenaar en vooral; wat is het motief?
Tegelijkertijd is journalist Gudmundsson redelijk aan de weg aan het timmeren; zijn podcasts over cold cases blijken een groot succes. En de re-integratie van Lotte Skeisvoll gaat niet zonder hobbels; ze wordt toegewezen aan een verdwijningszaak op een eiland voor de kust. Daar is een jongeman verdwenen.
Geir Tangen liet in zijn eerste twee boeken al zien over een goede pen te beschikken. In Dodemanstango blijkt dat opnieuw. Door het vermengen van alle bekende ingrediënten van Scandithrillers weet hij een spannend verhaal neer te zetten. En zo kan het zomaar zijn dat zijn voorbeelden opeens zijn collega’s worden, die ook in kwaliteit niet al te veel meer verschillen.
Dodemanstango begint met een bijzonder heftige scene, waarin de moordenaar zijn slachtoffer vastketent in een handenarbeidlokaal en daar aan de slag gaat met haar. De beschrijvingen zijn expliciet en daarmee lijkt de toon voor het boek gezet. De tweede moord is al net zo heftig, maar daarna schakelt Tangen in zijn explicitisme wat terug. Hij weet een goed plot neer te zetten, waarin door zijn vlotte schrijfstijl, veel vaart zit. Tangen schrijft tegelijkertijd gedetailleerd maar gebruikt simpele zinnen; een uitstekende combinatie die de Noor moet zien vast te houden in eventuele nieuw te schrijven thrillers.
De personages zijn redelijk conventioneel, voor Scandibegrippen. De wat sjofele journalist die ongewild in een moordzaak wordt gezogen (Gudmundsson) en een politieagente met een getormenteerd verleden (Skeisvoll). Toch komen beide personages niet uit de verf zoals voorbeelden als Mikael Blomkvist (van wijlen Stieg Larsson) en een agente als Olivia Rönning (van de Börjlinds).Zij zijn beter geportretteerd en kunnen op meer sympathie rekenen dan de protagonisten van Geir Tangen. Het is niet zo dat ze niet beklijven, maar ze zijn in het Scandithrillergeweld niet bovenmaats. Sterker nog, de wat sarcastische Gudmundsson loopt het risico op een gegeven moment de lezers te gaan irriteren. Wat wel mooi is, is dat politie sidekick Knut een grotere rol krijgt in Dodemanstango en uitgerekend hij kan op veel sympathie rekenen.
Tangen maakt er in zijn nawoord geen geheim van; hij wilde met deze trilogie een ode brengen aan de Scandithriller. En dat is goed gelukt. Het verhaal is doorspekt van verwijzingen naar zijn voorbeelden. Zo komen we een politie-inspecteur tegen die Horst Enger heet (naar Jorn Lier Horst en Thomas Enger, de twee auteurs die tegenwoordig samen thrillers schrijven) en ook Agathie Christie wordt regelmatig genoemd. Deze liefde voor de (Scandi)thriller spat van de pagina’s af, en dat voelt sympathiek. Het is een lol op zich om al deze verwijzingen boven water te krijgen.
Geir Tangen mag trots zijn. Zijn hommage aan de Scandithriller is uitgegroeid tot een trilogie waarmee serieus rekening mag worden gehouden in dit genre. Het is spannend, goed geschreven en smaakt naar meer, nadat je de laatste pagina hebt omgeslagen. Dodemanstango is een waardige afsluiter!
Spoiler alert! Wie de serie heeft gevolgd, weet dat Tangen zijn trilogie laat draaien rondom protagonisten Viljar Gudmundsson en Lotte Skeisvoll. De eerste is een matige journalist, de tweede een ster aan het firmament van het politiekorps van Haugesund. In de eerste twee delen wisten de twee, in een gedwongen samenwerking, meerdere moordzaken op te lossen. Maar daar kwamen ze niet ongeschonden vanaf. Skeisvoll is net bezig met een re-integratietraject en Gudmundsson loopt op krukken nadat hij is neergeschoten in Hartenbreker.
In Dodemanstango zijn ze weer tot elkaar veroordeeld. Een mysterieus persoon, bij de lezers door Tangen geïntroduceerd als ‘de dode’, pleegt meerder bijzonder gewelddadige moorden. Zo wordt een vrouw vermoord in een gymlokaal in een klein dorpje door een stel ratten en vindt een ander de dood door een zwem wespen. Wie is deze mysterieuze moordenaar en vooral; wat is het motief?
Tegelijkertijd is journalist Gudmundsson redelijk aan de weg aan het timmeren; zijn podcasts over cold cases blijken een groot succes. En de re-integratie van Lotte Skeisvoll gaat niet zonder hobbels; ze wordt toegewezen aan een verdwijningszaak op een eiland voor de kust. Daar is een jongeman verdwenen.
Geir Tangen liet in zijn eerste twee boeken al zien over een goede pen te beschikken. In Dodemanstango blijkt dat opnieuw. Door het vermengen van alle bekende ingrediënten van Scandithrillers weet hij een spannend verhaal neer te zetten. En zo kan het zomaar zijn dat zijn voorbeelden opeens zijn collega’s worden, die ook in kwaliteit niet al te veel meer verschillen.
Dodemanstango begint met een bijzonder heftige scene, waarin de moordenaar zijn slachtoffer vastketent in een handenarbeidlokaal en daar aan de slag gaat met haar. De beschrijvingen zijn expliciet en daarmee lijkt de toon voor het boek gezet. De tweede moord is al net zo heftig, maar daarna schakelt Tangen in zijn explicitisme wat terug. Hij weet een goed plot neer te zetten, waarin door zijn vlotte schrijfstijl, veel vaart zit. Tangen schrijft tegelijkertijd gedetailleerd maar gebruikt simpele zinnen; een uitstekende combinatie die de Noor moet zien vast te houden in eventuele nieuw te schrijven thrillers.
De personages zijn redelijk conventioneel, voor Scandibegrippen. De wat sjofele journalist die ongewild in een moordzaak wordt gezogen (Gudmundsson) en een politieagente met een getormenteerd verleden (Skeisvoll). Toch komen beide personages niet uit de verf zoals voorbeelden als Mikael Blomkvist (van wijlen Stieg Larsson) en een agente als Olivia Rönning (van de Börjlinds).Zij zijn beter geportretteerd en kunnen op meer sympathie rekenen dan de protagonisten van Geir Tangen. Het is niet zo dat ze niet beklijven, maar ze zijn in het Scandithrillergeweld niet bovenmaats. Sterker nog, de wat sarcastische Gudmundsson loopt het risico op een gegeven moment de lezers te gaan irriteren. Wat wel mooi is, is dat politie sidekick Knut een grotere rol krijgt in Dodemanstango en uitgerekend hij kan op veel sympathie rekenen.
Tangen maakt er in zijn nawoord geen geheim van; hij wilde met deze trilogie een ode brengen aan de Scandithriller. En dat is goed gelukt. Het verhaal is doorspekt van verwijzingen naar zijn voorbeelden. Zo komen we een politie-inspecteur tegen die Horst Enger heet (naar Jorn Lier Horst en Thomas Enger, de twee auteurs die tegenwoordig samen thrillers schrijven) en ook Agathie Christie wordt regelmatig genoemd. Deze liefde voor de (Scandi)thriller spat van de pagina’s af, en dat voelt sympathiek. Het is een lol op zich om al deze verwijzingen boven water te krijgen.
Geir Tangen mag trots zijn. Zijn hommage aan de Scandithriller is uitgegroeid tot een trilogie waarmee serieus rekening mag worden gehouden in dit genre. Het is spannend, goed geschreven en smaakt naar meer, nadat je de laatste pagina hebt omgeslagen. Dodemanstango is een waardige afsluiter!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Spoiler alert! Wie de serie heeft gevolgd, weet dat Tangen zijn trilogie laat draaien rondom protagonisten Viljar Gudmundsson en Lotte Skeisvoll. De eerste is een matige journalist, de tweede een ster aan het firmament van het politiekorps van Haugesund. In de eerste twee delen wisten de twee, in een gedwongen samenwerking, meerdere moordzaken op te lossen. Maar daar kwamen ze niet ongeschonden vanaf. Skeisvoll is net bezig met een re-integratietraject en Gudmundsson loopt op krukken nadat hij is neergeschoten in Hartenbreker.
In Dodemanstango zijn ze weer tot elkaar veroordeeld. Een mysterieus persoon, bij de lezers door Tangen geïntroduceerd als ‘de dode’, pleegt meerder bijzonder gewelddadige moorden. Zo wordt een vrouw vermoord in een gymlokaal in een klein dorpje door een stel ratten en vindt een ander de dood door een zwem wespen. Wie is deze mysterieuze moordenaar en vooral; wat is het motief?
Tegelijkertijd is journalist Gudmundsson redelijk aan de weg aan het timmeren; zijn podcasts over cold cases blijken een groot succes. En de re-integratie van Lotte Skeisvoll gaat niet zonder hobbels; ze wordt toegewezen aan een verdwijningszaak op een eiland voor de kust. Daar is een jongeman verdwenen.
Geir Tangen liet in zijn eerste twee boeken al zien over een goede pen te beschikken. In Dodemanstango blijkt dat opnieuw. Door het vermengen van alle bekende ingrediënten van Scandithrillers weet hij een spannend verhaal neer te zetten. En zo kan het zomaar zijn dat zijn voorbeelden opeens zijn collega’s worden, die ook in kwaliteit niet al te veel meer verschillen.
Dodemanstango begint met een bijzonder heftige scene, waarin de moordenaar zijn slachtoffer vastketent in een handenarbeidlokaal en daar aan de slag gaat met haar. De beschrijvingen zijn expliciet en daarmee lijkt de toon voor het boek gezet. De tweede moord is al net zo heftig, maar daarna schakelt Tangen in zijn explicitisme wat terug. Hij weet een goed plot neer te zetten, waarin door zijn vlotte schrijfstijl, veel vaart zit. Tangen schrijft tegelijkertijd gedetailleerd maar gebruikt simpele zinnen; een uitstekende combinatie die de Noor moet zien vast te houden in eventuele nieuw te schrijven thrillers.
De personages zijn redelijk conventioneel, voor Scandibegrippen. De wat sjofele journalist die ongewild in een moordzaak wordt gezogen (Gudmundsson) en een politieagente met een getormenteerd verleden (Skeisvoll). Toch komen beide personages niet uit de verf zoals voorbeelden als Mikael Blomkvist (van wijlen Stieg Larsson) en een agente als Olivia Rönning (van de Börjlinds).Zij zijn beter geportretteerd en kunnen op meer sympathie rekenen dan de protagonisten van Geir Tangen. Het is niet zo dat ze niet beklijven, maar ze zijn in het Scandithrillergeweld niet bovenmaats. Sterker nog, de wat sarcastische Gudmundsson loopt het risico op een gegeven moment de lezers te gaan irriteren. Wat wel mooi is, is dat politie sidekick Knut een grotere rol krijgt in Dodemanstango en uitgerekend hij kan op veel sympathie rekenen.
Tangen maakt er in zijn nawoord geen geheim van; hij wilde met deze trilogie een ode brengen aan de Scandithriller. En dat is goed gelukt. Het verhaal is doorspekt van verwijzingen naar zijn voorbeelden. Zo komen we een politie-inspecteur tegen die Horst Enger heet (naar Jorn Lier Horst en Thomas Enger, de twee auteurs die tegenwoordig samen thrillers schrijven) en ook Agathie Christie wordt regelmatig genoemd. Deze liefde voor de (Scandi)thriller spat van de pagina’s af, en dat voelt sympathiek. Het is een lol op zich om al deze verwijzingen boven water te krijgen.
Geir Tangen mag trots zijn. Zijn hommage aan de Scandithriller is uitgegroeid tot een trilogie waarmee serieus rekening mag worden gehouden in dit genre. Het is spannend, goed geschreven en smaakt naar meer, nadat je de laatste pagina hebt omgeslagen. Dodemanstango is een waardige afsluiter!