Al van jongs af aan heeft G.J.G. Klaassen een fascinatie voor alles dat met fantasy te maken heeft. Het spelen van games, het kijken van series/films en natuurlijk het lezen van boeken. Ook nu prijken er op zijn sociale media geregeld aanbevelingen uit het fantastische genre. Wonend in Nijmegen met zijn vriendin, werkzaam als docent biologie, en bespeler van gitaar, besloot hij zijn eigen fantasyverhaal op papier te zetten. Hier begon hij mee toen hij 16 jaar oud was, waarna hij het jaren later, in 2012, weer oppakte. Hij ontwikkelde zijn verzonnen wereld en gaf het uiteindelijk vorm in wat nu verschenen is als De grot die gebouwd was: De Citadel, het eerste boek dat de start betekent van een vierluik.
Aan de hand van twee prachtig gekleurde kaarten geeft Klaassen de lezer een overzicht van de wereld van Merhan, in vier gebieden onderverdeeld, alsook van het terrein van de Citadel. De Citadel is een school voor weeskinderen, die daar een vierjarige opleiding volgen en uiteindelijk de school verlaten met een hoop kennis van de wereld, van magie, van de diverse volkeren en van de verschillende (magische) krachten die er zijn. Sidon is één van die leerlingen. Als eerstejaars student maakt hij kennis met de schoolgebruiken, de lessen en natuurlijk zijn medeleerlingen. Al snel ontstaan er vriendschappen, ondanks de merkwaardige docenten en de waakzame aanwezigheid van wachters op het terrein van de Citadel. Sidon trekt veel op met Ilrei, Cléan, Slern, Eelfa en Wolf, en samen bespreken ze de maffe situatie waarin ze verkeren, maar genieten ze ook van de bijzondere lessen die ze krijgen. Wanneer een klasgenoot ineens een heftige paniekaanval krijgt, daarbij allerlei onzin uitkraamt en bruut wordt meegenomen door de wachters, groeit hun wantrouwen. Is alles wel zoals men zegt dat het is?
Maanden later vindt Sidon een mysterieuze brief, verstopt onder de grond, waarin staat dat de Citadel niet is wat het lijkt, en dat de leerlingen leugens worden voorgeschoteld. Vastberaden om de waarheid te onthullen, beginnen Sidon en zijn vrienden rond te vragen en onderzoeken ze een vreemd verschijnsel net buiten de muren van de Citadel. Het blijkt dat dit niet zonder gevaar is, want de docenten en de wachters treden hardhandig tegen verboden uitstapjes op. In hoeverre klopt de inhoud van de brief? Waarom lopen er überhaupt wachters op het terrein? Welke mysteries kent de Citadel en op welke manier zijn de studenten hierbij betrokken?
Doordat het verhaal vanuit het perspectief van Sidon wordt verteld, weet de lezer net zoveel als de protagonist. Het zorgt voor onwetendheid, alhoewel Sidon soms wat naïef op bepaalde situaties reageert. Er hangt een aangename sfeer in het boek. Als lezer is het prettig om met de studenten te vertoeven, samen met hen de lessen te volgen en de geheimen langzaamaan te ontdekken. Aan de hand van hun bevindingen en avonturen leer je zowel de wereld van Merhan als de gebruiken tussen de muren van de Citadel kennen. Alhoewel Klaassen aangeeft dat hij zich voornamelijk op een volwassen publiek wilt richten, is het door de leeftijden van de leerlingen en de introductie van de school door hun ogen toch wat kinderlijk. Ook de conversaties, de plagerige humor en de stiekeme liefdeswensen zitten meer op het niveau van pubers. Storend is het verder niet, en vooral voor deze leeftijdsgroep zal het een feest der herkenning zijn.
Aan alles is te merken dat de auteur een enorme liefhebber van fantasy is. Duidelijk zijn de sporen van inspiratie uit bijvoorbeeld Harry Potter, De Hongerspelen en de boeken van Robin Hobb. Althans, het verhaal kent enige raakvlakken met deze grote verhalen uit het genre. Klaassen heeft echter genoegen eigen creativiteit, introduceert een aantal boeiende personages en schetst enkele originele invalshoeken. Zo heeft Cléan veren over zijn hele lijf, zijn de pupillen van Sidon oranje en wordt er een uitgebreide geloofsovertuiging aangehouden. Het zijn sterke, onderscheidende aspecten van waaruit het jarenlange uitdenken van Klaassen naar boven komen.
Ondanks dat Klaassen een interessante en creatieve basis heeft geschapen voor een omvangrijk fantasyverhaal, blijft het in dit eerste deel bij het ontvouwen van het speelveld en het neerzetten van de pionnen. Al beperkt het speelveld zich in dit boek enkel tot de school zelf, want de wereld daarbuiten is nog één groot mysterie, voor zowel de studenten als voor de lezer. Het blijft daardoor een ietwat dun verhaal, met een schamele plot. De schrijfstijl en de ambitie die Klaassen in dit verhaal toont, geven dan wel hoop voor de vervolgdelen, maar het zal een stuk meer inhoud en diepte moeten bevatten om echt uit te gaan blinken. Wanneer daarnaast de adolescentie van de studenten meer vorm krijgt en de gebeurtenissen zich daar op aanpassen, dan heeft De grot de gebouwd was zeker veel potentie. De Citadel is vermakelijk, maar eenvoudig, en bevat nog te weinig spannings-, verrassings-, en actie-ingrediënten om tot een excellerend fantasyverhaal te geraken. Waarschijnlijk heeft Klaassen het uiteindelijke recept allang uitgewerkt, dus kom maar op met meer!
