“Het is een klusje waar we iemand voor nodig hebben met een betreurenswaardig gebrek aan moraal; is jou dus op het lijf geschreven.”

Guido Eekhaut is een Vlaamse journalist en auteur. Hij is schrijver van speculatieve fictie, romans en thrillers. Hij publiceerde een dozijn boeken bij grote en kleine uitgeverijen in zowel Vlaanderen als Nederland. Zijn verhalen zijn ook vertaald en verschenen in de Verenigde Staten, Duitsland, Polen, Roemenië, Italië, China en Denemarken. Als journalist schreef hij onder meer voor de Financieel Economische Tijd, Intermediair, De Standaard en Bizz. Hij werd eerder al genomineerd voor de Hercule Poirotprijs met Rode Aarde, voor De Diamanten Kogel met Grijze Herfst en voor de Gouden Strop met Blauwe Sneeuw.

In Spiegel worden we mee op pad genomen met Abraham Wolff die gewerkt heeft als politieagent in New Orleans. Nu verdient hij de kost als privédetective. Hij is het gewend om vreemde opdrachten te aanvaarden. Deze keer krijgt hij een opdracht van onderzoeksrechter Sylvie Pauline. Deze opdracht brengt hem tot de duistere kant van New Orleans waar de Strigoi eigenlijk heer en meester zijn.

Spiegel is een mix van een bewerkt kindersprookje bovennatuurlijke facetten met mensen in de vorm van de Strigoi. De Strigoi zijn wezens die eeuwen leven en bloed drinken, ook al is het in dit verhaal een afkooksel ervan. Ze zijn bovendien ook nog eens heer en meester van New Orleans en laten het niet na om hun macht uit te spelen. Het kindersprookje waar het om gaat heeft de titel al verklapt; spiegeltje spiegeltje aan de wand wie is de mooiste van het land? De figuren van de Strigoi en het feit dat ze de heersers zijn van New Orleans doet ons vermoeden dat de auteur zijn inspiratie gehaald heeft uit de serie The originals. De Strigoi zouden een extra dimensie aan het boek moeten geven maar of zulke figuren in een thriller thuis horen, daar valt over te discussiëren. Soms is het beter om iets eenvoudiger te houden dan twee genres een huwelijk proberen te geven. De kans dat dit mislukt is aanwezig.

Bij de start van Spiegel wordt het onmiddellijk duidelijk dat het een boek is die aan ons verteld wordt door de auteur. Eekhaut heeft de gewoonte om extra uitleg te geven tussen haakjes. Dat hoeft niet; laat de lezer hun fantasie werken. Hierdoor komt het boek heel simpel en “kinds” over, wat misschien ook zijn bedoeling is aangezien hij een kindersprookje herwerkt heeft.

Spiegel is geen thriller die de lezer meeneemt in een klassiek politieonderzoek. Aan de moorden die gebeuren wordt niet veel aandacht besteed. Er wordt vooral veel aandacht besteed aan hoe Wolff de waarheid probeert te achterhalen. Het boek heeft mooi weer hoe iemand met macht, iets in de doofpot kan stoppen zonder dat er nog een haan naar kraait.

“Het onderwerp blijft nu tussen hen in hangen, als de plotse stormen die boven de oceaan opstijgen en vervolgens over de stad trekken, en waarvan je niet weet hoeveel schade ze gaan veroorzaken”.

Ondanks dat we zouden verwachten dat enge figuren als de Strigoi voor de nodige suspense zorgen blijven we als lezer hierover teleurgesteld achter. De spanning in dit boek is ver te zoeken. Ook al wordt de nadruk gelegd op de speurtocht van Wolff, missen we de nodige suspense die bij een thriller hoort. Het einde van het boek geeft wel een andere wending aan het verhaal maar komt niet geheel als een verrassing. Wie goed tussen de lijnen door kan lezen weet al hoe het precies in elkaar zit.

Eekhaut heeft met Spiegel twee genres met elkaar proberen te mixen. Dat is moedig, maar hij is er wat ons betreft niet geheel in geslaagd. Soms is het beter om het eenvoudiger en klassiek te houden om een verhaal echt te doen slagen.