Sport en thriller; gaat dat samen? Jawel. Er zijn voorbeelden van een geslaagde combi van de twee. Bijvoorbeeld Inge Duine, die wielrennen en schaatsen verdienstelijk gebruikte als achtergrond voor een spannend verhaal. Auteur Hans van Hartevelt waagde zich er ook aan; De fatale etappe is het resultaat.
In De fatale etappe staat het onmogelijke op het punt te gebeuren; de Mexicaanse renner Miguel Munoz kan, na de Giro en de Tour, ook de Spaanse Vuelta winnen. Dat is in het wielrennen nog nooit gebeurd. Hij wordt bij zijn wielerteam La Tienda de Salud bijgestaan door zijn eeneiige tweelingbroer Marco. Marco is de meer explosievere klimmer van de twee, maar Miguel de completere ronderenner.
De concurrentie wordt gek van de overheersing van met name Miguel Munoz. De ploegleiders van die teams slaan de handen ineen om te voorkomen dat de Mexicaan nog meer kan winnen. Maar tot welke prijs?
Hans van Hartevelt scheef hiervoor al meerdere boeken. Hij was directeur van de oude bibliotheek van het Koninklijk Instituut voor de Tropen in Amsterdam. Met De fatale etappe: vergelding in de Vuelta (dat is de complete titel) heeft Van Hartevelt gepoogd een spannend verhaal te combineren met zijn liefde voor het wielrennen. Het resultaat is aardig geworden.
Van Hartevelt biedt een interessante inkijk in de buik van het peloton en gebruikt daarvoor fictie en non-fictie door elkaar. Zo zal de wielerliefhebber namen van renners herkennen, al gebruikt de auteur soms alleen voornamen. Zo weten we dat Mathieu slaat op MvdP, Tom op Dumoulin en Thomas, die bij een Vlaamse ploeg rijdt, zal vast om Thomas de Gendt draaien. Daarnaast zijn er andere fictieve wielerploegen actief in De fatale etappe; Simba Supermarkten (Jumbo) en Nazarba gaat om Astana. Spitsvondig gevonden door de auteur; fictief, maar toch dicht in de buurt van de huidige samenstelling van het wielerpeloton.
Van Hartevelt schrijft op een goede manier. Hij neemt de rust om in het begin alle hoofdrolspelers te introduceren. Zodoende leert de lezer de personages kennen. Daarna voert de auteur de snelheid steeds wat meer op, helemaal wanneer er een dodelijk ongeval (?) gebeurt. De grote vraag rijst dan; wat is er gebeurd, en vooral; wie heeft het gedaan?
Echt spannend wordt De fatale etappe nergens. De lezer kan zich identificeren met bijvoorbeeld Miguel Munoz, maar niet op zo’n manier dat het de lezer echt aangrijpt wat er met de personages gebeurt. Het verhaal loopt rustig door en het is aan twee Spaanse politie-inspecteurs om het mysterie rond ‘het ongeluk’ op te lossen. De lezer wordt aan de hand meegenomen tijdens de speurtocht en het verhaal voelt daardoor veel meer als een detectiveroman dan een thriller.
Wat Van Hartevelt goed doet, is een inkijk geven in het wel en wee van het wielrennen. De onderlinge concurrentie en steeds ook de vraag; is, wat gebeurt, en is het wel eerlijk? Hoe kan het bijvoorbeeld dat de gebroeders Munoz ineens zo goed zijn? Zelfs zo goed, dat Miguel op het punt staat iets te presteren wat nog nooit is vertoond? Ook het ploegensamenspel wordt door de auteur goed neergezet. Daarmee is De fatale etappe een interessant boek voor de liefhebbers van het wielrennen, en ook voor de niet-liefhebbers; voor hen zal het allemaal nieuw zijn.
Een echt spannend boek is De fatale etappe niet; wel heeft Van Hartevelt een interessante whodunnit geschreven tegen de levendige achtergrond van het peloton.
In De fatale etappe staat het onmogelijke op het punt te gebeuren; de Mexicaanse renner Miguel Munoz kan, na de Giro en de Tour, ook de Spaanse Vuelta winnen. Dat is in het wielrennen nog nooit gebeurd. Hij wordt bij zijn wielerteam La Tienda de Salud bijgestaan door zijn eeneiige tweelingbroer Marco. Marco is de meer explosievere klimmer van de twee, maar Miguel de completere ronderenner.
De concurrentie wordt gek van de overheersing van met name Miguel Munoz. De ploegleiders van die teams slaan de handen ineen om te voorkomen dat de Mexicaan nog meer kan winnen. Maar tot welke prijs?
Hans van Hartevelt scheef hiervoor al meerdere boeken. Hij was directeur van de oude bibliotheek van het Koninklijk Instituut voor de Tropen in Amsterdam. Met De fatale etappe: vergelding in de Vuelta (dat is de complete titel) heeft Van Hartevelt gepoogd een spannend verhaal te combineren met zijn liefde voor het wielrennen. Het resultaat is aardig geworden.
Van Hartevelt biedt een interessante inkijk in de buik van het peloton en gebruikt daarvoor fictie en non-fictie door elkaar. Zo zal de wielerliefhebber namen van renners herkennen, al gebruikt de auteur soms alleen voornamen. Zo weten we dat Mathieu slaat op MvdP, Tom op Dumoulin en Thomas, die bij een Vlaamse ploeg rijdt, zal vast om Thomas de Gendt draaien. Daarnaast zijn er andere fictieve wielerploegen actief in De fatale etappe; Simba Supermarkten (Jumbo) en Nazarba gaat om Astana. Spitsvondig gevonden door de auteur; fictief, maar toch dicht in de buurt van de huidige samenstelling van het wielerpeloton.
Van Hartevelt schrijft op een goede manier. Hij neemt de rust om in het begin alle hoofdrolspelers te introduceren. Zodoende leert de lezer de personages kennen. Daarna voert de auteur de snelheid steeds wat meer op, helemaal wanneer er een dodelijk ongeval (?) gebeurt. De grote vraag rijst dan; wat is er gebeurd, en vooral; wie heeft het gedaan?
Echt spannend wordt De fatale etappe nergens. De lezer kan zich identificeren met bijvoorbeeld Miguel Munoz, maar niet op zo’n manier dat het de lezer echt aangrijpt wat er met de personages gebeurt. Het verhaal loopt rustig door en het is aan twee Spaanse politie-inspecteurs om het mysterie rond ‘het ongeluk’ op te lossen. De lezer wordt aan de hand meegenomen tijdens de speurtocht en het verhaal voelt daardoor veel meer als een detectiveroman dan een thriller.
Wat Van Hartevelt goed doet, is een inkijk geven in het wel en wee van het wielrennen. De onderlinge concurrentie en steeds ook de vraag; is, wat gebeurt, en is het wel eerlijk? Hoe kan het bijvoorbeeld dat de gebroeders Munoz ineens zo goed zijn? Zelfs zo goed, dat Miguel op het punt staat iets te presteren wat nog nooit is vertoond? Ook het ploegensamenspel wordt door de auteur goed neergezet. Daarmee is De fatale etappe een interessant boek voor de liefhebbers van het wielrennen, en ook voor de niet-liefhebbers; voor hen zal het allemaal nieuw zijn.
Een echt spannend boek is De fatale etappe niet; wel heeft Van Hartevelt een interessante whodunnit geschreven tegen de levendige achtergrond van het peloton.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In De fatale etappe staat het onmogelijke op het punt te gebeuren; de Mexicaanse renner Miguel Munoz kan, na de Giro en de Tour, ook de Spaanse Vuelta winnen. Dat is in het wielrennen nog nooit gebeurd. Hij wordt bij zijn wielerteam La Tienda de Salud bijgestaan door zijn eeneiige tweelingbroer Marco. Marco is de meer explosievere klimmer van de twee, maar Miguel de completere ronderenner.
De concurrentie wordt gek van de overheersing van met name Miguel Munoz. De ploegleiders van die teams slaan de handen ineen om te voorkomen dat de Mexicaan nog meer kan winnen. Maar tot welke prijs?
Hans van Hartevelt scheef hiervoor al meerdere boeken. Hij was directeur van de oude bibliotheek van het Koninklijk Instituut voor de Tropen in Amsterdam. Met De fatale etappe: vergelding in de Vuelta (dat is de complete titel) heeft Van Hartevelt gepoogd een spannend verhaal te combineren met zijn liefde voor het wielrennen. Het resultaat is aardig geworden.
Van Hartevelt biedt een interessante inkijk in de buik van het peloton en gebruikt daarvoor fictie en non-fictie door elkaar. Zo zal de wielerliefhebber namen van renners herkennen, al gebruikt de auteur soms alleen voornamen. Zo weten we dat Mathieu slaat op MvdP, Tom op Dumoulin en Thomas, die bij een Vlaamse ploeg rijdt, zal vast om Thomas de Gendt draaien. Daarnaast zijn er andere fictieve wielerploegen actief in De fatale etappe; Simba Supermarkten (Jumbo) en Nazarba gaat om Astana. Spitsvondig gevonden door de auteur; fictief, maar toch dicht in de buurt van de huidige samenstelling van het wielerpeloton.
Van Hartevelt schrijft op een goede manier. Hij neemt de rust om in het begin alle hoofdrolspelers te introduceren. Zodoende leert de lezer de personages kennen. Daarna voert de auteur de snelheid steeds wat meer op, helemaal wanneer er een dodelijk ongeval (?) gebeurt. De grote vraag rijst dan; wat is er gebeurd, en vooral; wie heeft het gedaan?
Echt spannend wordt De fatale etappe nergens. De lezer kan zich identificeren met bijvoorbeeld Miguel Munoz, maar niet op zo’n manier dat het de lezer echt aangrijpt wat er met de personages gebeurt. Het verhaal loopt rustig door en het is aan twee Spaanse politie-inspecteurs om het mysterie rond ‘het ongeluk’ op te lossen. De lezer wordt aan de hand meegenomen tijdens de speurtocht en het verhaal voelt daardoor veel meer als een detectiveroman dan een thriller.
Wat Van Hartevelt goed doet, is een inkijk geven in het wel en wee van het wielrennen. De onderlinge concurrentie en steeds ook de vraag; is, wat gebeurt, en is het wel eerlijk? Hoe kan het bijvoorbeeld dat de gebroeders Munoz ineens zo goed zijn? Zelfs zo goed, dat Miguel op het punt staat iets te presteren wat nog nooit is vertoond? Ook het ploegensamenspel wordt door de auteur goed neergezet. Daarmee is De fatale etappe een interessant boek voor de liefhebbers van het wielrennen, en ook voor de niet-liefhebbers; voor hen zal het allemaal nieuw zijn.
Een echt spannend boek is De fatale etappe niet; wel heeft Van Hartevelt een interessante whodunnit geschreven tegen de levendige achtergrond van het peloton.