Pluk de dag en geniet van alle mooie momenten. Dat is het motto van Hélène Wagener die op haar levenspad al enkele confronterende levenslessen verplicht tot haar heeft moeten nemen. Lezen is een van haar liefhebberijen en voor een bos- of strandwandeling draait ze haar hand ook niet om. Het schrijven van een boek is voor Hélène eveneens niet helemaal onbekend, eerder verscheen De duinlanders, een jeugdboek en haar thriller De passant zag het levenslicht in 2007. Haar liefde voor Amsterdam en Zeeuws-Vlaanderen weet ze heel goed zichtbaar te maken met haar onlangs verschenen thriller, De oorkonde. Toeval of niet, haar uitgever komt ook uit Vlaanderen maar dan aan de Belgische kant van de grens. 

Blanche Defuis is een succesvolle zakenvrouw met enkele goedlopende winkels. Om een confrontatie met het verleden te ontlopen, verhuist ze van Amsterdam naar het nietszeggende Zeeuwse dorpje Zeelenburgh. Met Tom, de liefde van haar leven, bouwt ze aan een nieuwe toekomst en een (t-)huis waar beiden zich nog vele jaren goed zullen voelen. Hun toekomstplannen komen onder druk te staan als ze ontdekt dat Tom sms-contact heeft met een andere vrouw en ze getuige is van enkele compromitterende virale momenten. Tom krijgt de deur gewezen en Blanche wordt daarna keihard geconfronteerd met een gebeurtenis uit het verleden waar ze liever niet meer aan terugdenkt. Als haar verwachting uit gaat komen mag ze vrezen voor haar leven, zelfs in het rustige Zeeuws-Vlaanderen. 

‘Mijn getuigenis tijdens de rechtszaak gaf de doorslag. Ik moet ermee leven maar kan niet anders. Uit pure zelfverdediging heb ik een misdaad weten te verdraaien. Ik ben geen onschuldig meisje meer’

De oorkonde is een verhaal waarin de lezer langzaam mee terug wordt genomen naar een traumatische gebeurtenis in de jeugd van Blanche Defuis. De confrontaties rollen over elkaar heen maar alles vindt plaats in een tijdsbestek van tien dagen. Terug tellend wordt de spanning langzaam opgebouwd, de lezer blijft echter onwetend naar de reden van de groeiende onrust bij Blanche. Erg lang hoeft dat niet te duren, voor het totale verhaal zijn amper een kleine 180 pagina’s nodig. Eenmaal op hetzelfde informatieniveau als de auteur, kan de lezer tevreden zijn hoe het onderwerp wordt afgerond. 

Wagener weet heel goed hoe ze de aandacht van de lezers naar zich toe kan trekken. Daar maakt ze in De oorkonde ook goed gebruik van. Met een schrijfstijl die doorgaans prettig leest maar af en toe even in niveau terugzakt als ze gebruik maakt van bepaalde woorden en onderwerpen die ze soms teveel en ook niet altijd in de juiste context gebruikt, neigt het soms wat onvolwassen over te komen. Dat is niet alleen onnodig maar ook jammer want het gebruikte thema heeft potentie genoeg om in een strak en psychologisch spannend geschreven verhaal naar een ontknoping toe te werken. Met de nadruk te veel, te pas en te onpas op de vriendinnenrelatie, wordt het echt heel vrouwelijk waar overigens niets mis mee is als dat vooraf de bedoeling is geweest. 

Maar dan hoort het besef er ook te zijn dat je daar de grote stroom mannelijke lezers van het spannende boek niet echt mee entertaint. Samenvattend lijken alle mogelijkheden in dit geval niet volledig te zijn benut. Wellicht zou een andere plotopbouw daar wel in geholpen kunnen hebben.