Je kent het wel. Je zit met je partner in de auto en er vallen stiltes. Van die stiltes waarin eenieder zijn of haar gedachten heeft. Maar wat die nu precies zijn, daar moet je naar gissen. In Ik denk dat het voorbij moet zijn lezen we hoe twee geliefden onderweg zijn naar zijn ouders. Die wonen op het platteland, dus de reis naar zijn ouders duurt lang en geeft veel tijd voor gedachten en gesprekken. En bij de kennismaking met ‘haar’ gedachten blijkt dat, ondanks dat hun relatie pas twee weken oud is, ze al veel food for thought heeft. Hun relatie is intens en bijzonder. Zelfs zo bijzonder, dat ze al met de gedachten speelt om hun relatie te beëindigen. Het beklemt haar namelijk. Zie daar de herkomst van de titel. Naast deze gedachten wordt ze de laatste tijd steeds door haar eigen nummer gebeld. De herkomst is onduidelijk en ook de reden van de belletjes is onbekend.
Iain Reid (1980) schreef voor Ik denk dat het voorbij moet zijn twee non-fictie boeken die bekroond zijn. Ik denk dat het voorbij moet zijn is zijn fictiedebuut. Het is een beklemmend boek geworden die de lezer bij de keel grijpt, al heeft het boek daar wel even voor nodig. De huiveringwekkende sfeer wordt pas op de helft van Ik denk dat het voorbij moet zijn echt opgeroepen, maar dat is ruim voldoende voor de bizarre leeservaring die daarna volgt. Reid schrijft soepel en weet de lezer hierdoor gemakkelijk aan zich te binden. Het gevoel van spanning wordt nog vergroot door cursieve hoofdstukken waar twee onbekenden met elkaar roddelen over iets wat uiteindelijk de climax van het verhaal blijkt te zijn. De lezer wil weten waar ze het over hebben, maar het duurt tot de laatste bladzij voordat je pas echt weet wat er heeft plaatsgevonden. Dit werk enorm spanning verhogend.
Toch zal niet iedereen het boek kunnen waarderen. Dit heeft met het onderwerp te maken. Reid schrijft over ‘identiteit’ en de vraag wie je nu echt wilt of kunt zijn. Hiervoor maakt hij gebruik van psychologische ‘mindgames’, iets wat niet elke thrillerliefhebber zal kunnen volgen of begrijpen. De kans op afhaken of teleurstelling ligt hierdoor op de loer. Toch zal het leeuwendeel van de mensen die Ik denk dat het voorbij moet zijn oppakt, dezelfde leeservaring ondergaan als uw recensent. Met name richting de climax wordt het boek enorm beangstigend en zelfs eng. De term ‘rillingen over je rug’ is op Ik denk dat het voorbij moet zijn zeker van toepassing. En dat is waar het om gaat in een thriller!
Ik denk dat het voorbij moet zijn grijpt de lezer bij de keel en bezorgt je een beangstigende leeservaring. Een erg knap debuut!
Iain Reid (1980) schreef voor Ik denk dat het voorbij moet zijn twee non-fictie boeken die bekroond zijn. Ik denk dat het voorbij moet zijn is zijn fictiedebuut. Het is een beklemmend boek geworden die de lezer bij de keel grijpt, al heeft het boek daar wel even voor nodig. De huiveringwekkende sfeer wordt pas op de helft van Ik denk dat het voorbij moet zijn echt opgeroepen, maar dat is ruim voldoende voor de bizarre leeservaring die daarna volgt. Reid schrijft soepel en weet de lezer hierdoor gemakkelijk aan zich te binden. Het gevoel van spanning wordt nog vergroot door cursieve hoofdstukken waar twee onbekenden met elkaar roddelen over iets wat uiteindelijk de climax van het verhaal blijkt te zijn. De lezer wil weten waar ze het over hebben, maar het duurt tot de laatste bladzij voordat je pas echt weet wat er heeft plaatsgevonden. Dit werk enorm spanning verhogend.
Toch zal niet iedereen het boek kunnen waarderen. Dit heeft met het onderwerp te maken. Reid schrijft over ‘identiteit’ en de vraag wie je nu echt wilt of kunt zijn. Hiervoor maakt hij gebruik van psychologische ‘mindgames’, iets wat niet elke thrillerliefhebber zal kunnen volgen of begrijpen. De kans op afhaken of teleurstelling ligt hierdoor op de loer. Toch zal het leeuwendeel van de mensen die Ik denk dat het voorbij moet zijn oppakt, dezelfde leeservaring ondergaan als uw recensent. Met name richting de climax wordt het boek enorm beangstigend en zelfs eng. De term ‘rillingen over je rug’ is op Ik denk dat het voorbij moet zijn zeker van toepassing. En dat is waar het om gaat in een thriller!
Ik denk dat het voorbij moet zijn grijpt de lezer bij de keel en bezorgt je een beangstigende leeservaring. Een erg knap debuut!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Iain Reid (1980) schreef voor Ik denk dat het voorbij moet zijn twee non-fictie boeken die bekroond zijn. Ik denk dat het voorbij moet zijn is zijn fictiedebuut. Het is een beklemmend boek geworden die de lezer bij de keel grijpt, al heeft het boek daar wel even voor nodig. De huiveringwekkende sfeer wordt pas op de helft van Ik denk dat het voorbij moet zijn echt opgeroepen, maar dat is ruim voldoende voor de bizarre leeservaring die daarna volgt. Reid schrijft soepel en weet de lezer hierdoor gemakkelijk aan zich te binden. Het gevoel van spanning wordt nog vergroot door cursieve hoofdstukken waar twee onbekenden met elkaar roddelen over iets wat uiteindelijk de climax van het verhaal blijkt te zijn. De lezer wil weten waar ze het over hebben, maar het duurt tot de laatste bladzij voordat je pas echt weet wat er heeft plaatsgevonden. Dit werk enorm spanning verhogend.
Toch zal niet iedereen het boek kunnen waarderen. Dit heeft met het onderwerp te maken. Reid schrijft over ‘identiteit’ en de vraag wie je nu echt wilt of kunt zijn. Hiervoor maakt hij gebruik van psychologische ‘mindgames’, iets wat niet elke thrillerliefhebber zal kunnen volgen of begrijpen. De kans op afhaken of teleurstelling ligt hierdoor op de loer. Toch zal het leeuwendeel van de mensen die Ik denk dat het voorbij moet zijn oppakt, dezelfde leeservaring ondergaan als uw recensent. Met name richting de climax wordt het boek enorm beangstigend en zelfs eng. De term ‘rillingen over je rug’ is op Ik denk dat het voorbij moet zijn zeker van toepassing. En dat is waar het om gaat in een thriller!
Ik denk dat het voorbij moet zijn grijpt de lezer bij de keel en bezorgt je een beangstigende leeservaring. Een erg knap debuut!