Ian Fleming werkte in de Tweede Wereldoorlog voor de Britse geheime dienst. Zijn ervaringen inspireerden hem tot het creëren van een van ’s werelds bekendste fictieve spionnen, James Bond. De succesvolle boekreeks werd uiteindelijk verfilmd en dat werd zelfs een nog groter succes. Moonraker is het derde deel in de Bond-reeks en stamt uit 1955. Het werd in 1979 verfilmd met Roger Moore als 007. 

M vraagt James Bond mee naar de herenclub Blades, alwaar de steenrijke Hugo Drax structureel lijkt vals te spelen. Nu is dat niet zo’n probleem, maar Drax leidt de bouw van Moonraker en dat wapen moet Engeland tegen de Sovjet-Unie beschermen. Het ligt allemaal dus wat gevoelig. 

Bond prikt door het valse spel van Drax heen en maakt hem 15.000 dollar afhandig. Diezelfde nacht vindt er een moord plaats op het onderzoeksterrein van de Moonraker. Het slachtoffer is een agent van Scotland Yard. Om de moord te onderzoeken, infiltreert Bond in het Moonraker-programma. Natuurlijk wordt hij daarbij bijgestaan door een beeldschone dame, in dezen Gala Brand.

Alhoewel Moonraker bijna 70 jaar oud is, doet het boek nergens echt gedateerd uit. Natuurlijk wordt er in een etablissement als Blades nog gewoon gerookt en tussen de middag geborreld, maar de verhaallijn doet niet oubollig aan. Ok, het verhaal is misschien wat trager opgesteld dan we tegenwoordig in thrillers gewend zijn, maar dat is juist de charme van Ian Fleming. Hij neemt de tijd om zijn protagonist neer te zetten en zijn doen en laten te laten zien. Daardoor komt de lezer sneller in het verhaal. Het is een genot om over de schouder van 007 mee te kijken en met hem in de zaak rondom Moonraker te duiken. 

Wie overigens de film heeft gezien en daarna het boek oppakt, ziet dat de twee nauwelijks iets met elkaar te maken hebben. Drax is in de film een Amerikaan, in het boek een Duitser. En in de film is er een ruimtestation die de wereld moet vernietigen, in de boek is het…juist. 

Een van de kenmerkende facetten van een Bond-boek is de tegenstander. Die moet tot de verbeelding spreken. Was dat in Diamonds are forever een van de zaken die werd gemist, is dat in Moonraker 180 graden anders. Hugo Drax, een nazi met waanideeën, is een heerlijke antagonist die de show steelt.

Tel daarbovenop de snelle plot én de actie die meer dan aanwezig is en dan weet je; met James Bond zit je gebakken.