Een melodie van wanhoop is het YA-debuut van Ilse Pol (2001). De auteur schrijft het liefst achter haar bureau terwijl ze naar filmmuziek luistert, en heeft een hond en vier katten, aldus haar eigen biografie.

Aurélie woont samen met haar vader op een eiland dat ze nooit mag verlaten, omdat het in de buitenwereld gevaarlijk is voor mensen met magische gaven. Toch wil ze dolgraag meer van de wereld zien. Wanneer ze Vana ontmoet, wordt de verleiding ineens heel groot, en laat ze zich door het mysterieuze meisje tot ver na de horizon van het eiland voeren. Dan keert Aurélie terug naar haar eiland, waar haar vader inmiddels doodziek is teruggekomen van zijn laatste reis. In haar wanhoop hem beter te maken, keert ze terug naar Vana.

Ondertussen wordt de stad waar Emeric woont geteisterd door ratten. Een mysterieuze vreemdeling bevrijdt de stad van de plaag, maar laat niet alleen het ongedierte op magische wijze verdwijnen, ook vertrekken alle kinderen naar een plek in de wereld, waar Emeric geen weet van heeft. Zelf werd hem de betovering bespaard gebleven. Gedreven door de kinderroof zweert hij de kinderen te zullen vinden. Kan hij zijn zusje en broertje uit de klauwen van de Rattenvanger redden?

Lezers worden meteen ondergedompeld in een deel van Aurélies achtergrondverhaal. Het doet ook gelijk denken aan de insteek van de film Aquaman met Jason Momoa, waarin ook een jonge visser met zijn dochter op het land achterblijft. Wellicht heeft Ilse Pol zich door deze film voor een deel laten inspireren.

Lezers willen eigenlijk meteen weten wat de invalshoek vissers, meerminnen, en ratten met elkaar te maken zullen hebben. Het mag ook helder zijn, dat de schrijfster zich heeft laten inspireren door De Rattenvanger van Hamelen, en het is dan ook een duidelijke hertelling van dat alom bekende sprookje.

In deze hertelling hanteert de auteur twee perspectieven, dat van Aurélie en Emeric. Aurélie heeft een houten fluit van haar vader gekregen, waarmee ze levende wezens naar haar hand kan zetten, en waarmee ze haar gave die door haar moeder de meermin werd geschonken, verder kan ontwikkelen. Emeric daarentegen is een gehandicapte jongen, en woont in een drukke stad. Het is mooi om te zien hoe bepaalde tegenpolen zich in de verhaallijn ontluiken. Hij in een dus drukke stad, zij op een bijna uitgestorven eiland. Hij een simpele ziel, zij met een complexe, en zeer gevaarlijke gave.

Een melodie van wanhoop blijkt niet alleen elementen van De Rattenvanger van Hamelen te bevatten, het heeft ook een magische connectie met Peter Pan. Ilse Pol heeft een betoverende manier van vertellen, waardoor het boek moeilijk weg te leggen is. Emoties en de gevoelens van Aurélie komen voort uit haar gave met de fluit, en komen daardoor fascinerend tot leven.

Hoewel er een lichte diversiteit in de verhaallijn doorschemert, en er sprake is van verliefdheid, gaat het vooral om de diepgewortelde liefde voor Aurélies vader. Over bepaalde uitspraken is nagedacht, en deze knipogen nog weleens naar andere legendes: “als ratten in de val”, “grote boze wolf”, en “leegstaande, eetbare huizen van peperkoek” zijn hier enkele voorbeelden van. De schrijfster blijft zogezegd helemaal in stijl van het sprookje. De magie in deze wereld is van het verboden soort, en soms is dat met een goede reden. Macht, corruptie, en ongelijkheid zijn onderwerpen die in het verhaal goed naar voren zijn gekomen. Mooi hoe de auteur ook zo haar eigen legenden en achtergrondverhalen in deze wereld heeft weten te verweven.

Uiteraard komen leugens uit, waardoor er zich ernstige gevolgen zullen ontvouwen. Vanaf dat moment ontwikkelen er zich trieste gebeurtenissen voor niet alleen de protagonist, maar ook voor de figuranten in het geheel. Uiteindelijk kiest Aurélie om toch het juiste te doen, ook omdat ze haar vader beloofd heeft niet te falen. Hoewel de lezers indirect wordt verteld nooit op te geven, zal men toch even het hoofd laten hangen wanneer het einde van het verhaal nadert. Een melodie van wanhoop is een bovennatuurlijk debuut, waarbij is gebleken dat schurken opgeven, maar helden nooit zullen eindigen totdat het recht gezegevierd heeft.