Janice Hallett is een voormalig tijdschriftredacteur, bekroond journalist en schrijver van overheidscommunicatie. Ze schreef artikelen en toespraken voor onder meer het Cabinet Office, Home Office en Department for International Development. Haar enthousiasme voor reizen heeft haar verschillende keren over de hele wereld gebracht; van Madagaskar tot de Galapagos-eilanden, Guatemala tot Zimbabwe, Japan, Rusland en Zuid-Korea. Als toneelschrijver en scenarioschrijver schreef ze de feministische Shakespeare-komedie NetherBard en schreef ze de speelfilm Retreat. De hoofdrol is haar eerste roman.
In De hoofdrol gaat het om de Fairway Players, een toneelgroep dat op een gegeven moment de verdiensten van hun nieuwste stuk Al mijn zonen zal schenken aan het doodzieke dochtertje van Paige. Poppy kampt namelijk met een hersentumor en dus kan haar moeder niet de hoofdrol van het toneelstuk spelen. Hierdoor doet Isabel een poging de rol te krijgen. Maar James, de oom van Poppy, zit hier in werkelijkheid niet op te wachten. Isabel is ook niet heel geliefd bij Sarah-Jane, de vrouw die de inzamelingsactie rondom Poppy’s ziekte regelt. Isabel vindt een uitlaatklep bij vriendin Samantha, maar die lijkt zich met onzuivere zaakjes bezig te houden met betrekking op de zaak van Poppy. Met name Dr. Bhatoa vindt zij ronduit verdacht: steekt zij het ingezamelde geld voor het speciale medicijn niet onverhoopt in haar eigen zak? En bestaat dat medicijn eigenlijk wel? Wanneer er een aantal onbekende mensen zich ook nog gaan bemoeien met de inzamelingsactie, lijkt het erop dat er een veel sterker luchtje aan de zaak zit. Ondanks dat deze zogenaamd goedbedoelde mensen eigenlijk niet te vertrouwen zijn, trapt Martin, de opa van het patiëntje, er toch in. Wie zal er uiteindelijk vermoord worden, en wie is hier verantwoordelijk voor? Wie heeft zich inmiddels verraden, en wie is onschuldig in de boeien geslagen?
Lezers worden meteen door Janice Hallett ondergedompeld in correspondentie over een nieuw toneelstuk in De hoofdrol. Nog voordat de rollen helemaal verdeeld zijn voor de nieuwe productie van de groep -welke Al mijn zonen is gedoopt- wordt het duidelijk dat er een paar dingen gaande zijn, en dat wekt de nodige nieuwsgierigheid op. Lezers gaan zich afvragen wat er op de achtergrond speelt. Iets met de rolverdeling binnen de The Fairway Players- toneelgroep? Er is tevens ook wat onduidelijkheid over de repetities.
Het verhaal wordt aan de hand van onderlinge e-mails, berichten, en memo’s verteld, waardoor de lezer te allen tijde zullen moeten blijven opletten. De post-it briefjes geven het gevoel dat men een dossier leest, in plaats van een boek. De vele personages kunnen nog wel eens voor verwarring en opschudding zorgen. Ondanks dat wordt het wel duidelijk om welk personage het echt draait, en dat is de niet zo geliefde Isabel Beck. Wordt zij wel echt gepest omdat ze sociaal niet zo sterk is? Het lijkt juist alsof zij wel haar best doet op sociaal vlak. Hier heeft ze haar redenen voor, zo blijkt wel. Het mag duidelijk zijn geworden dat er een psychologisch spelletje wordt gespeeld, maar wie is er aan de verliezende hand?
Omdat er vanuit verschillende hoeken belangrijke betrokken personages zijn, kan het dus op sommige punten lastig te volgen zijn. Zeker in de eerste driehonderd pagina’s. Het laat voor het gevoel lang op de kern van het verhaal wachten. Het lijkt erop dat Hallett voor elk karakter met een motief op de proppen komt, en daarmee geeft ze elk personage wel een sterke reden om een moord of misdaad te begaan. Daarnaast geeft ze de lezer ook meerdere opties voor wie er vermoord gaat worden. Wie er uiteindelijk vermoord wordt, zal pas heel laat onthuld worden, waardoor het op voorhand al moeilijk puzzelen wordt. Alles is dan ook ronduit verdacht: De hele geldinzamelingsactie voor Poppy is erg overroepen. Galatickets en loten bijvoorbeeld zijn ongeloofwaardig duur, en de zogenaamde merchandise voor het patiëntje is klungelig ontworpen. Er wordt over van alles en nog wat gelogen, en daardoor blijft iedereen dus verdacht, zeker zolang er nog geen lichaam is.
De lezer wil uiteindelijk toch echt weten wie er zal worden vermoord, en wie daarvoor verantwoordelijk gaat zijn. Het valt ook op dat we geen mails van een aantal personages tegenkomen. Lezers die bepaalde ziekten kunnen herkennen, gaan er snel hun eigen visie in ontwikkelen. Femi en Charlotte blijken de detectives te zijn die de zaak uitzoeken, en onderling erover chatten. Ze komen met interessante theorieën in het verhaal, die de lezer al zelf wel heeft kunnen bedenken tegen de tijd van de onthullingen. Opvallend is ook het personage Poppy. In veel klassieke detectiveverhalen komt deze bloem of plant voor en betekent niets anders dan “de dood”, wat weer een knipoog naar het klassieke speurwerk is. Je zou kunnen stellen dat De hoofdrol een modern staaltje denkwerk is, met dus een klassiek randje. Tevens zal niet iedereen het geduld kunnen opbrengen deze zaak op te lossen, en het is dan eigenlijk alleen geschikt voor een diehard liefhebber van het genre. Het plot laat menig lezer dan weer op een andere manier huiveren.
De hoofdrol is een interessant boek. De lezer moet wel houden van hoe het verhaal wordt gepresenteerd. Al met al zit het goed in elkaar!
