Jens Henrik Jensen (1963) is journalist en auteur, een combinatie die we vaker zien. Hij schreef verschillende boeken voordat hij doorbrak met De Hondenmoorden, het eerste deel uit zijn trilogie rondom hoofdpersoon Niels Oxen. De boeken worden inmiddels in veel Europese landen uitgegeven. In Nederland is onlangs deel twee, De schaduwmannen, verschenen.

Niels Oxen is de hoogst gedecoreerde militair in de Deense geschiedenis. In De hondenmoorden zagen we hoe hij aan lager wal was geraakt. Door toeval kwam hij in aanraking met Margarethe Francke, agente van de Politie Inlichtingendienst (PET). In deel twee krijgen ze weer met elkaar te maken. Oxen werkt inmiddels op een viskwekerij in de middle of nowhere in Zuid-Jutland. Hij slijt zijn dagen met houthakken, geulen graven en meer van dat soort zwaar werk. Hij verschuilt zich daar voor de gebeurtenissen die hem troffen in De hondenmoorden. Maar dan wordt er een moord gepleegd in een kasteelmuseum. In dat kasteel kwam voorheen de vermaarde Danehof bij elkaar; een soort schaduwregering van invloedrijke mannen en vrouwen die de toekomst van Denemarken bepaalden. De vermoorde museumdirecteur deed onderzoek naar Danehof, dat er dan ook mee te maken lijkt te hebben. Oxen wordt wederom het complot ingezogen en samen met de agente Francke moet hij én de moord oplossen én uit de handen blijven van diezelfde Danehof.

Het tweede deel van de Oxen-trilogie moet opboksen tegen de hoge kwaliteit en het succes van deel één. Altijd lastig, zou je zeggen. Maar Jensen heeft zichzelf met De schaduwmannen wel degelijk overtroffen. Het tweede boek met oud-commando Niels Oxen in de hoofdrol heeft écht alles wat een thriller dient te bevatten; snelheid, spanning, een aansprekende en uitgediepte hoofdpersoon en een uitstekend gemonteerd plot. Om meteen maar helder te zijn; het is niet verplicht om De hondenmoorden te hebben gelezen, maar fijn is het wel. De wortels van het verhaal in deel twee komen uit het eerste boek. Ze worden wel uit de doeken gedaan, maar het eerste boek lezen is wel degelijk een pré.

Niels Oxen wordt in De schaduwmannen verder uitgediept. Een getormenteerde oud-commando, lijdend aan PTSS en de bijkomende nachtmerries houden hem uit zijn slaap. Er wordt geregeld middels flashbacks teruggegrepen op zijn ervaringen als militair en we zien waarom Oxen aan lager wal geraakt is. De beste man streed in bijna alle conflicten waar Denemarken aan meedeed en dat in de frontlinies. Zijn personage laat zien wat dit met een man als Oxen kan doen. In De schaduwmannen is hij ondergedoken en herbergt hij een verschrikkelijk geheim; lezers van De hondenmoorden weten waaraan wordt gerefereerd. Tegen zijn wil in raakt hij toch weer betrokken bij een zaak op leven en dood als de museumdirecteur wordt vermoord. Oxen wordt nog steeds opgejaagd door de tegenstander, iets wat ervoor zorgt dat De schaduwmannen regelmatig sterk doet denken aan Ludlums Jason Bourne. En dat is een groot compliment voor Jensen, want Ludlum schreef met Bourne een reeks klassiekers.

De plot is gestoeld op deel één, maar is zonder voorkennis dus ook te lezen. De lezer duikt direct in het verhaal, waarin een machtige en geheime tegenstander er alles aan doet om een groot geheim daadwerkelijk ook geheim te houden. Het maakt het plot aantrekkelijk, intrigerend en mysterieus tegelijk. Natuurlijk wordt naar het eind toe wel het een en ander uit de doeken gedaan, maar Jensen laat zeker een opening over naar het afsluitende deel in de trilogie.

Jensen beheerst het in elkaar sleutelen van een thriller als geen ander. Want naast zeer stevige personages, een spannend plot en een machtige tegenstander is het verhaal ook nog eens razendsnel. Achtervolgingen volgen schietpartijen op en surveillancemissies worden afgewisseld met realistische dialogen tussen de hoofdpersonages. De entertainmentwaarde van De schaduwmannen is daardoor enorm hoog.

Bovenstaande maakt van De schaduwmannen een zeer complete thriller, die het niveau van de Scandi-thriller wederom een niveautje hoger tilt. Jensen is de nieuwe standaard.