De vervalste Vermeer is een leuke en zinvolle introductie van de nieuwe Delft-trilogie, waarvan Jeroen Windmeijer de auteur is. Het boekje (uitgegeven in pocketformaat) bevat slechts 128 pagina’s, waarvan het grootste gedeelte bestaat uit een thrillernovelle.
In zestien korte hoofdstukken vertelt hij een misdaadverhaal, waarin meestervervalser Han van Meegeren een centrale rol speelt. Folkert Zwiers is een van de suppoosten van het Museum Valse Kunst in het dorpje Vledder. Op een dag vindt men hem voor halfdood op de vloer van een van de museumzalen. Tevens stelt directrice Renske Manting tot haar ontsteltenis vast dat het schilderij Christus en de overspelige vrouw ontvreemd is. Het verdwenen werk, gemaakt door Han van Meegeren, is een vervalsing van een originele Johannes Vermeer. De vraag rijst meteen: waarom steelt iemand een vervalsing van een kunstwerk met dergelijke bruutheid?
‘Voor maar liefst 1.65 miljoen gulden had hij het weten te verpatsen aan niemand minder dan Hermann Göring, de opperbevelhebber van de Luftwaffe, de luchtmacht van nazi-Duitsland.’
Windmeijer vult zijn novelle aan met flashbacks, die verheldering brengen en heel wat verklaren wat er in het verleden is gebeurd. Kundig vermengt hij werkelijkheid met fictie, mixt hij een matige dosis spanning met geschiedkunde. Deze elementen behoren tot zijn vaste handelsmerken. Een pracht van een plotwending zorgt voor het verrassingseffect. Meer dan waarschijnlijk gaan enkele personages uit dit beknopte verhaal ook terugkeren in de trilogie.
Verder bevat dit boekje de drie eerste hoofdstukken uit De schaduw van Vermeer, het eerste deel van het drieluik over Delft. Na het lezen ervan ben je wellicht meer dan voldoende getriggerd, om in het najaar deze titel onverwijld aan te schaffen.
Drie in één; je krijgt immers nog een uitgebreid Q&A (vragen en antwoorden), waarbij de auteur nuttige info verstrekt, bijvoorbeeld over het waarom hij gekozen heeft voor Delft. Tevens spreekt hij zich uit over zijn mateloze belangstelling in het leven en oeuvre van kunstschilder Vermeer.
‘Als je een boek over Delft gaat schrijven, kun je bijna niet om thema’s als het koningshuis of Delfts blauw heen. En ook niet om Johannes Vermeer.’ (Jeroen Windmeijer)
