Het is 1999 en in Oslo vindt een conferentie plaats. Inspecteur Harry Hole is leider van een surveillance-eenheid. Doordat hij een fout maakt en een CIA agent neerschiet, wordt Hole gepromoveerd/gedegradeerd. Hij krijgt een luizenbaantje. Toch komt hij op het spoor van een moordcomplot door een toevallige vondst van een zeldzaam sluipschuttersgeweer. Zijn collega komt achter een connectie met een neonazi: het blijkt dat de neonazi Sverre Olsen er iets mee van doen heeft. Maar dat is slechts het begin van wat een domino-effect genoemd kan worden. Het verhaal draait om meer dan een simpel moordcomplot. Nesbo draait ons steeds een loer voor ogen, want het verhaal schiet bij tijd en wijlen terug naar de Tweede Wereldoorlog, waar de Duitsers op dat moment Leningrad belegeren. Het verleden dat Noorwegen liever vergat, begint weer op te borrelen. Iemand heeft het voorzien op nazi-veteranen. Ook ontspruiten er tussendoor enige liefdesperikelen die weer een nieuwe dimensie aan het verhaal toevoegen. Wat overblijft is een spannende race tegen de klok, want elke keer lijkt Hole een stap achter de moordenaar aan te lopen.

Jo Nesbo schreef al enkele bestsellers en De roodborst is de eerste uit de Oslo-trilogie met Harry Hole (uitgesproken als Hoel-ie) in de hoofdrol. Hole is een atypische held. Hij heeft persoonlijke problemen, houdt nogal van de fles en is een doorn in het oog van zijn superieuren bij de politie. Als lezer heb je al snel sympathie voor de antiheld die terechtkomt in een complot van jewelste. Het verhaal is complex, maar dat is juist een sterk punt: je weet als lezer tot het einde niet waar je aan toe bent. Niet voor niets is Nesbo een van de beste Scandinavische schrijvers: in De roodborst merk je al snel waarom. Maar het wordt je niet kado gedaan! Voor de volhouder wacht aan het eind van de spreekwoordelijke regenboog een machtig verhaal en een gevoel van voldoening.