De Zoon: geboeid maar niet gevangen

Naast schrijver van literaire thrillers en kinderboeken is Jo Nesbø (1960) een Noorse popmuzikant. In eigen land is zijn band Di Derre zeer bekend. Nesbø schreef tien thrillers waarin de aan drank verslaafde commissaris Harry Hole de hoofdrol speelt. De zoon is zijn tweede boek dat losstaat van deze serie.

Inspecteur Simon Kefas werkt al jaren voor de politie in Oslo. Aan het begin van zijn carrière vormde hij samen met twee vrienden een onafscheidelijk trio. Één van hen is nu de commissaris van politie. De ander, Ab Lofthus, doodde zichzelf toen hij dreigde te worden ontmaskerd als mol binnen het korps. Simon heeft zich nooit neergelegd bij de dood van zijn vriend.

Sonny Lofthus brengt al een derde van zijn jonge leven door in de Staten gevangenis in Oslo voor moorden die hij niet heeft gepleegd. In ruil hiervoor wordt zijn verslaving gevoed door een onophoudelijk stroom heroïne. Zijn medegevangenen geloven dat Sonny over speciale gaven beschikt. Zij biechten hem hun diepste geheimen op en geloven dat Sonny hen vergiffenis kan schenken. Zo ook een gevangene die niet lang meer te leven heeft. Hij vertelt Sonny dat zijn vader Ab geen corrupte politieagent was, noch zelfmoord heeft gepleegd. Ab Lofthus werd vermoord. Deze biecht brengt een ommekeer teweeg in Sonny’s leven. Hij ontsnapt uit de gevangenis en begint aan een zoektocht naar de moordenaar van zijn vader. Een zoektocht die gepaard gaat met een flinke dosis wraak en een spoor van drugs en bloed achterlaat. De Zoon heeft een aantal hoofdstukken nodig om de lezer te interesseren. Daarna weet Nesbø te spelen met de vermoedens van de lezer door personages - niet altijd onopvallend - verdacht te maken. De ontknoping is dan ook anders dan verwacht. Het boek is doorspekt met geweld, maar passend binnen de setting. Toch lever je er geen uur slaap voor in om verder te lezen. Noch wordt het verhaal ergens zo spannend dat het je richting het puntje van je stoel beweegt.

Nesbø bouwt het verhaal op vanuit het perspectief van tientallen personages. De enige die nooit aan het woord komt is Sonny zelf. Hem leert de lezer enkel kennen door de ogen van anderen. Toch is De Zoon ook meteen het enige personage waarin de lezer zich enigszins kan inleven. De karakters van de anderen krijgen daarvoor te weinig diepgang. Ondanks het feit dat Nesbø daar toch bijna vijfhonderd bladzijden de gelegenheid voor heeft. Hij introduceert gewoonweg teveel karakters. Vaak genoeg zijn er momenten waarop je je als lezer afvraagt: wie was dat ook alweer? De terugzoekfunctie van een e-reader kan daarmee in ieder geval haar nut bewijzen.

De onwaarschijnlijke wendingen in het verhaal hebben een hoog 'James Bond-gehalte'. Te beginnen bij de wijze waarop Sonny weet te ontsnappen uit de zwaar bewaakte Staten gevangenis. Later betreedt en verlaat hij deze gevangenis nogmaals. Keer op keer komt hij als grote winnaar uit de bus bij een gewelddadige confrontatie. Ook de lezer raakt hierdoor in gevecht. En wel met de eigen scepsis.

Met De Zoon leverde Nesbø een boeiend verhaal. Zeker voor de geduldige lezer die geen moeite heeft met een uitgeschoten snufje ongeloofwaardigheid.