Juan Gómez-Jurado is van alle markten thuis. Naast dat de Spanjaard in zijn thuisland bekend staat als populaire podcasthost en mediapersoonlijkheid, is hij ook journalist, columnist en schrijver. Dat schrijven lijkt hem goed af te gaan, want Juan Gómez-Jurado wordt bestempeld als een van de grootste thrillerauteurs van Spanje. Met zijn Antonia Scott-trilogie veroverde hij de bestsellerlijsten en de harten van vele lezers en critici. Wereldwijd gingen miljoenen boeken van zijn hand over de toonbank en zijn werk verscheen in meer dan veertig landen. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen De rode koningin (het eerste deel in de Antonia Scott-trilogie) in de zomer van 2021 naar Nederland kwam. Nu, nog geen jaar later, is met De zwarte wolvin het tweede deel in de reeks alweer verschenen.
In De zwarte wolvin staat opnieuw het duo Antonia Scott en Jon Gutiérrez centraal. Zeven maanden nadat ze hun vorige zaak hebben afgerond, treffen Antonia en Jon elkaar aan de oever van de rivier de Manzanares. In de rivier is een lijk aangetroffen. Veel tijd om de ware toedracht van deze gebeurtenis aan het licht te brengen, wordt het duo echter niet gegund. Er staat Antonia en Jon namelijk een grote zaak te wachten in Marbella. In de Spaanse badplaats is een Russische maffioso dood aangetroffen. Zijn vrouw, Lola Moreno, heeft waardevolle informatie die de zaak kan openbreken. Er is echter een probleem; Lola Moreno is op de vlucht geslagen en meerdere partijen hebben de jacht op haar geopend.
Zoals de samenvatting al laat doorschemeren raakt de zaak van het lijk in de rivier de Manzanares al snel ondergesneeuwd door de gebeurtenissen in Marbella. Bovendien wordt er in het begin van De zwarte wolvin gerefereerd aan de gebeurtenissen in het vorige deel. Als je De rode koningin niet hebt gelezen dan zal de opening van De zwarte wolvin een beetje warrig aanvoelen. Gelukkig kan naarmate het verhaal vordert De zwarte wolvin prima opzichzelfstaand worden gelezen. Wil je het grotere plaatje echter beter kunnen begrijpen? Dan is het aan te bevelen om eerst De rode koningin te lezen.
Gómez-Jurado noemt schrijven zijn liefde en leven. Dit is duidelijk terug te zien in zijn werk. Hij gebruikt lange, uitgebreide zinnen, waarmee hij op het randje balanceert tussen langdradigheid en genialiteit. Soms zou hij namelijk wat eerder tot de kern van de zaak mogen komen, aan de andere kant brengt hij het verhaal tot leven in het hoofd van de lezer. De ene keer voelt het alsof je samen met Antonia en Jon in één ruimte bent en de andere keer kijk je van een afstand mee. Er zijn auteurs die het schrijven simpelweg in de vingers hebben en Juan Gómez-Jurado is zo iemand. Hij moet alleen uitkijken dat hij niet te veel in zijn boek wil stoppen. Soms lijkt er meer aandacht uit te gaan naar de dialogen en de dieperliggende, filosofische boodschap eromheen dan het plot als geheel. Daarom missen sommige passages wat urgentie en zijn er momenten dat het plot een beetje inzakt.
De aspecten van levensbeschouwing en het wollige taalgebruik lijken te zijn verweven in de schrijfstijl van deze Spaanse auteur. Dat is dus wel een punt waar je rekening mee moet houden als je aan deze thriller begint. Evengoed levert zijn manier van schrijven een thriller op waar alles in zit: scherpzinnige dialogen, pientere humor, diepere lagen en personages met donkere randjes.
Het tempo in De zwarte wolvin ligt om eerder genoemde redenen soms net wat te laag, maar Gómez-Jurado komt steeds op tijd met een klapper zodat de lezer weer meteen bij de les is. Je zou verwachten dat de zoektocht naar Lola Moreno genoeg de vaart in het verhaal houdt. Echter is alleen deze plotlijn te weinig om een boek van bijna 400 bladzijdes te dragen. Het plot is dan ook niet de drijvende kracht achter dit boek. Het ijzersterke duo waar hij altijd op kan terugvallen is als een rots in de branding dat het verhaal de juiste diepte meegeeft en maakt dat het boek als geheel tot grote hoogte stijgt. Met de complexe, hyperintelligente en fascinerende Antonia Scott die altijd kan rekenen op de homoseksuele, Baskische reus met een gouden hart in de persoon van Jon Gutiérrez is het genieten geblazen.
De hoofdpersonages zijn de steunpilaren die dit boek overeind houden, terwijl Gómez-Jurado zijn lijntjes uitzet en in een zinderende ontknoping het boek naar een hoger niveau weet te tillen. De spanning is om te snijden, waardoor je niet anders kunt dan bladzijden na bladzijden omslaan van deze wervelende climax. Het gehele boek had deze spanningsboog mogen benaderen. Maar misschien heeft Gómez-Jurado wel al die tijd gewacht om op het juiste moment toe te slaan. De epiloog doet daar alleen nog maar een schepje bovenop. Het sluitstuk van De zwarte wolvin levert een cliffhanger op die deel 1 en 2 naadloos met elkaar verbindt en lezers laat smachten naar meer. Gómez-Jurado laat met De zwarte wolvin zien dat zijn reputatie terecht is; hij is simpelweg een steengoede thrillerauteur.
