De in Rockanje woonachtige Judith Visser heeft een aantal jaren geleden het thrillergenre afgezworen en haar blik op romans gericht. In seizoenen werd haar eerste roman waarvan de directe aanleiding het verlies van haar moeder was. Het verhaal is opgebouwd vanaf een periode waarin haar moeder haar laatste levensfase, volgens de doctoren enkele seizoenen groot, beleefde. Dus geen fictie maar vanuit een basis met waargebeurde feiten opgebouwd. Inmiddels was voor Visser bekend wat de oorzaak was dat haar jeugd zo anders verliep dan bij de meeste meisjes van haar leeftijd. Gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger kon ze met die wetenschap aan de slag om haar leven voor haarzelf zo ideaal mogelijk in te richten en daarna op en verder uit te bouwen. Een biografische beschrijving is te lezen in Zondagskind, de eerste twintig jaren van haar leven. Maar kleine meisje worden groot en ook de roep van haar lezers hoe het nu verder gaat met de volwassen Jasmijn Vink deed haar besluiten tot een vervolg, Zondagsleven, de volgende twintig jaren als volwassene.

‘Door erover te schrijven kan ik alles op mijn gemak uitleggen, kan ik mensen meenemen in mijn verhaal. In mijn boek kan ik het opbouwen, zonder dat iemand mij onderbreekt, er tegen in gaat of dingen roept waarvan ik in de war raak’

Met dezelfde nauwkeurigheid vertelt Jasmijn Vink het verdere verloop van haar leven. Dat de door haar gekozen levenswijze bijna dagelijks conflicteert met de levensstijl van mensen zonder de Asperger-diagnose moge daarbij duidelijk zijn. De cultuur van Jasmijn blijft verre van die van de andere mensen en begrip voor haar keuze is er dan ook meestal niet of nauwelijks. Ze ondervindt begrip maar nog meer onbegrip als haar gedrag iets anders presenteert dan de verwachting is bij mensen in haar omgeving. Ze besluit dat het voor haar makkelijker is om alles wat ze kwijt wil over haar situatie, op te schrijven in plaats dat ze het eindeloos moet vertellen en toch nauwelijks begrepen wordt.

Visser put uit eigen ervaring over de ontwikkeling van haar volwassen leven en beschrijft in Zondagsleven ook deels haar eigen leven. Omdat mensen met het Asperger-syndroom in het algemeen niet over verbale vaardigheden beschikken om diepgaande dialogen aan te gaan, kiest de auteur voor het opschrijven van gedachten en gevoelens. Hoe Jasmijn ontwijkend en afwijkend gedrag vertoont bij haar werkgever om te kunnen overleven. Hoe vreselijk ingewikkeld haar relatie met de liefde van haar leven is en wat beide partijen moeten investeren om dit overeind te kunnen houden. En hoeveel haar hond betekent en die tevens belangrijk en onmisbaar is om zich enigszins te kunnen handhaven in die vreselijk ingewikkelde maatschappij waarin ze nauwelijks begrepen wordt. Dus wordt haar hond een actief onderdeel van haar overlevingsstrategie…

Samengevat is Zondagsleven letterlijk en figuurlijk een open boek over leven met een vorm van autisme, wetende dat er tientallen zo niet honderden vormen bestaan. Visser is niet flauw met het beschrijven van velerlei emoties. Het blijft niet beperkt tot blijdschap en verdriet maar ook vertrouwen en wantrouwen krijgen hun plek. Evenzo als diverse vormen van angsten en het gevoel nergens bij te horen en natuurlijk de liefde. Toch zien lezers een sterke ontwikkeling bij Jasmijn met een lange strijd hoe ieder probleem het best kan worden aangepakt om uiteindelijk weer een persoonlijke overwinning bij te kunnen schrijven. Het boek kan zo maar een openbaring zijn voor degenen die er voor henzelf een herkenbaarheid in zien maar zeker een handreiking voor de mensen die er beroepsmatig of vanwege hun privésituatie gedwongen zijn mee om te gaan. Er zijn in dit geval nooit verliezers omdat beide kanten er voordeel uit putten. Daarmee is Zondagsleven een roman met een boodschap maar zeker ook een interessante inkijk in de altijd ingewikkelde 24/7-wereld van iemand met Asperger.