Nachtloper
Nachtloper
-
Serie
-
Auteur(s)
-
Uitgeverij(en)
-
Jaar van uitgave
-
Thrillzone score
-
Deel deze recensie
Thrillerliefhebbers die vertrouwd zijn met het werk van de veelvoudig bekroonde Noorse misdaadauteur Karin Fossum zullen bij het horen van haar naam onmiddellijk denken aan duistere psychologische thrillers en de innemende inspecteur Konrad Sejer. Sinds het in 2022 verschenen Lotgenoten heeft deze laatste, al dan niet tijdelijk, plaatsgemaakt voor de ietwat mysterieuze Eddie Feber. Het was de start van een veelbelovende nieuwe serie, al kon dat eerste deel nog niet geheel overtuigen. Dat het nieuwe hoofdpersonage slechts op het einde van het verhaal en dan ook maar heel kortstondig zijn opwachting maakte was op zijn minst heel bijzonder en liet de lezer met heel wat vragen achter. Je zou ook kunnen stellen dat het een originele vondst was.
In Nachtloper, het recent verschenen tweede deel van de serie, leren we het nieuwe hoofdpersonage iets beter kennen. Eddie Feber, volledige naam Edvard Ingemar Feber, verhuisde recent met zijn echtgenote en acht kinderen vanuit het binnenland naar het politiedistrict Søndre in het zuidwesten van Noorwegen, gelegen aan de fjord. Binnen het bureau denken ze het zijne over hem. Fris, frank en frivool, onvoorspelbaar maar efficiënt.
Feber heeft de handen vol aan een zaak waarbij een gewapende man plots in de slaapkamer van bejaarden opduikt, hen bedreigt, vervolgens weer geruisloos verdwijnt en een Post-it met een raadselachtig getal achterlaat. Dat het onderzoek op een wel heel vreemde manier verloopt, roept veel vragen op bij de lezer en flirt openlijk met ongeloofwaardigheid. Het ‘geheim van onderzoek’ lijkt volledig aan Eddie te ontgaan. Dossiers slingeren openlijk in huis rond, overleggen doet hij eerder met zijn kinderen dan met teamleden en helemaal absurd wordt het als een onschuldige tekening van zijn vijfjarige dochter op de dossiermap later een belangrijke rol zal spelen bij de ontknoping van het verhaal. Om maar te zeggen: overtuigen doet Eddie Feber op dat moment niet en het is de vraag welke richting Fossum met deze nieuwe serie zal uitgaan. Konrad Sejer vergeten is momenteel nog absoluut niet aan de orde.
Is Nachtloper dan een te mijden thriller? Absoluut niet! En dat heeft niets met Feber te maken, maar met het verhaal van Meidel Jonsson, een verhaal waarbij Fossum opnieuw als een meester in de menselijke psyche duikt. Meidel is een wat speciale jongen die het zeker niet makkelijk heeft gehad. Zijn vader zit in de gevangenis, zijn moeder verblijft in een psychiatrische instelling. Gelukkig kon hij terecht bij zijn grootvader die de jongen liefdevol opving. Wanneer die grootvader plots overlijdt staat Meidel er alleen voor. Het besef dat zijn vader binnenkort vrijgelaten zal worden is de spreekwoordelijke laatste druppel, doet iets knappen en drijft de jongen in een gevaarlijke richting die niet zonder gevolgen kan blijven.
De manier waarop Fossum dit proces beschrijft is om van te snoepen en bewijst waarom de auteur de koningin van de psychologische thriller wordt genoemd. Hoe fout de keuzes van Meidel ook zullen zijn, hij is en blijft een mens die er alles aan doet om te overleven. Een jongen die zweeft tussen hoop en wanhoop, liefde en haat. Fossum maakt de lezer op meesterlijke wijze getuige van een allesverslindende rollercoaster waarbij het moeilijk is geen sympathie te koesteren voor de losgeslagen jongeman.
Het is dan ook jammer dat Fossum zich voor Nachtloper niet enkel beperkte tot het verhaal van Meidel. Het zou een fantastische thriller opgeleverd hebben die zich perfect kon meten met het beste werk van bijvoorbeeld een R.J Ellory. In combinatie met de belevenissen van Eddie Feber, jawel Fossum weet beide verhaallijnen wel op bevredigende manier samen te brengen, verglijdt het boek echter tot een weliswaar meer dan gemiddelde thriller, waarbij vooral duidelijk wordt dat Eddie Feber nog lang niet in de schaduw mag staan van Konrad Sejer.
De vertaling van Natteløperen lag in de deskundige handen van Sofie Maertens en Michiel Vanhee.
Geboren in het jaar 1973, ontstond de liefde voor boeken enkele jaren later toen in de klas Koning van Katorenvoorgelezen werd. Na een relatief korte periode van jeugdboeken was al snel de Agatha Christie collectie van mijn ouders aan de beurt, al even snel gevolgd door de Stephen King collectie uit de plaatselijke bibliotheek.
De start van een passie voor spannende literatuur. Robin Cook en John Grisham behoorden, na de eerder genoemde Stephen King, tot de eerste favorieten, waarna de smaak steeds breder werd en na verloop van tijd steeds meer en meer ging toeleggen op de psychologische thrillers van oa Karin Fossum en Arnaldur Indridason.
Andere favorieten: RJ Ellory, Pierre Lemaitre, Sebastian Fitzek, Bernard Minier en Joseph Knox en dichter bij huis Hilde Vandermeeren en Anja Niewierra. Niet toevallig allemaal auteurs die met weinig woorden de lezer een verhaal kunnen intrekken en uitblinken in sfeerschepping en uitwerking van personages. Al moeten ook zij ook mijn kritische stem overwinnen en is,zoals voor elke ander auteur, het ene boek het ander niet.
Naast thrillers gaat mijn leestijd, mede door mijn achtergrond als maatschappelijk werker, ook uit naar goed onderbouwde true crime, waarbij mijn interesse voornamelijk ligt bij het psychologische. Sensationele feiten en gruwelijke details zijn niet aan mij besteed, het hoe en waarom des te meer. Mijn vriend de seriemoordenaar (The stranger beside me) van wijlen Ann Rule blijft op dat vlak voor mij een meesterwerk.
1 Reacties
-
Christian Arts (niet gecontroleerd)09 november 2023, 22:45
Wat het boek voor mij echt helemaal een afknapper maakt, is het compleet niet begrijpen van elementaire kansberekening. Zonder te veel te verraden: keer op keer wordt beweerd dat de kans om met een dobbelsteen zes te gooien toeneemt als je een aantal keren geen zes hebt gegooid. Complete nonsens: bij iedere worp blijft die kans 1 op 6. Dat maakt de slimme rechercheur wel een beetje dom.
Schrijf jouw recensie!