Oorlog voeren. Iedere dag staan de kranten er vol van en stromen de journaals over van strijd overal in de wereld. Maar hoe werkt het precies: wat doet het met de jonge mannen en vrouwen die we de oorlog in sturen? Karl Marlantes schreef een paar jaar geleden Matterhorn, een fictief boek over de jonge luitenant Mellas die de oorlog in Vietnam meemaakt. Eigenlijk was het geen fictief boek; aan alles merkte je dat Marlantes eigenlijk over zijn eigen ervaringen schreef. Oorlog voeren schreef hij over de mens in de oorlog. Hij probeert in het reine te komen met zijn eigen verleden.
Marlantes noemt oorlogvoeren het betreden van de tempel van Mars. Het doden van de medemens zorgt ervoor dat jij even de plek van God inneemt in die tempel. In diverse hoofdstukken doet Marlantes verschillende onderdelen van de mens in de oorlog uit de doeken. Niet alleen in de oorlog, maar ook over het thuiskomen. Zo vond hij het vreselijk hoe hij als Vietnamveteraan terug in de V.S. werd bejegend. Zo spuwde een vrouw hem zomaar in het gezicht toen hij tegenover haar in de metro plaatsnam. En dan die mensen die tegen hem zeiden: het is vast vreselijk om andere mensen te doden. Die mensen verafschuwt Marlantes, want zo voelde hij zich helemaal niet. Hij voelde helemaal niets als hij een Vietcong doodde.
Bij zijn terugkomst is PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) totaal onbekend. Niet wetend waar hij naartoe moet of wat hij moet doen, zinkt hij in een wereld van drugs en alcohol. Ook daarover heeft Marlantes een mening: hij vindt dat de strijders van tegenwoordig mentaal goed voorbereid moeten worden op het oorlogvoeren. Bij terugkomst moeten ze goed begeleid worden om in de burgermaatschappij deel te nemen. Marlantes noemt zijn boek “zijn lied”. Hij hoopt dat zijn verhaal wordt opgepakt door het leger en dat er iets mee wordt gedaan.
Het lijken allemaal open deuren, maar de manier hoe Marlantes ze beschrijft, komt natuurlijk over. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat hij kan putten uit eigen ervaring. Toch is dit niet zijn beste boek. Matterhorn was in mijn ogen een klassieker, Oorlog voeren is interessant maar niet meer dan dat. Het beklijft eigenlijk geen moment echt zoals Matterhorn dat wel deed.
Misschien moet ik de twee niet met elkaar vergelijken, maar ze liggen wel in dezelfde lijn. Misschien heeft het wel met het taalgebruik te maken. Soms komt dit erg hoogwaardig over, waardoor het boek bij tijd en wijlen minder goed leesbaar is. Toch is het boek wel de moeite waard om te lezen, als je altijd al meer hebt willen weten over de menselijke psyche die de tempel van Mars betreedt.
Marlantes noemt oorlogvoeren het betreden van de tempel van Mars. Het doden van de medemens zorgt ervoor dat jij even de plek van God inneemt in die tempel. In diverse hoofdstukken doet Marlantes verschillende onderdelen van de mens in de oorlog uit de doeken. Niet alleen in de oorlog, maar ook over het thuiskomen. Zo vond hij het vreselijk hoe hij als Vietnamveteraan terug in de V.S. werd bejegend. Zo spuwde een vrouw hem zomaar in het gezicht toen hij tegenover haar in de metro plaatsnam. En dan die mensen die tegen hem zeiden: het is vast vreselijk om andere mensen te doden. Die mensen verafschuwt Marlantes, want zo voelde hij zich helemaal niet. Hij voelde helemaal niets als hij een Vietcong doodde.
Bij zijn terugkomst is PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) totaal onbekend. Niet wetend waar hij naartoe moet of wat hij moet doen, zinkt hij in een wereld van drugs en alcohol. Ook daarover heeft Marlantes een mening: hij vindt dat de strijders van tegenwoordig mentaal goed voorbereid moeten worden op het oorlogvoeren. Bij terugkomst moeten ze goed begeleid worden om in de burgermaatschappij deel te nemen. Marlantes noemt zijn boek “zijn lied”. Hij hoopt dat zijn verhaal wordt opgepakt door het leger en dat er iets mee wordt gedaan.
Het lijken allemaal open deuren, maar de manier hoe Marlantes ze beschrijft, komt natuurlijk over. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat hij kan putten uit eigen ervaring. Toch is dit niet zijn beste boek. Matterhorn was in mijn ogen een klassieker, Oorlog voeren is interessant maar niet meer dan dat. Het beklijft eigenlijk geen moment echt zoals Matterhorn dat wel deed.
Misschien moet ik de twee niet met elkaar vergelijken, maar ze liggen wel in dezelfde lijn. Misschien heeft het wel met het taalgebruik te maken. Soms komt dit erg hoogwaardig over, waardoor het boek bij tijd en wijlen minder goed leesbaar is. Toch is het boek wel de moeite waard om te lezen, als je altijd al meer hebt willen weten over de menselijke psyche die de tempel van Mars betreedt.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Marlantes noemt oorlogvoeren het betreden van de tempel van Mars. Het doden van de medemens zorgt ervoor dat jij even de plek van God inneemt in die tempel. In diverse hoofdstukken doet Marlantes verschillende onderdelen van de mens in de oorlog uit de doeken. Niet alleen in de oorlog, maar ook over het thuiskomen. Zo vond hij het vreselijk hoe hij als Vietnamveteraan terug in de V.S. werd bejegend. Zo spuwde een vrouw hem zomaar in het gezicht toen hij tegenover haar in de metro plaatsnam. En dan die mensen die tegen hem zeiden: het is vast vreselijk om andere mensen te doden. Die mensen verafschuwt Marlantes, want zo voelde hij zich helemaal niet. Hij voelde helemaal niets als hij een Vietcong doodde.
Bij zijn terugkomst is PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) totaal onbekend. Niet wetend waar hij naartoe moet of wat hij moet doen, zinkt hij in een wereld van drugs en alcohol. Ook daarover heeft Marlantes een mening: hij vindt dat de strijders van tegenwoordig mentaal goed voorbereid moeten worden op het oorlogvoeren. Bij terugkomst moeten ze goed begeleid worden om in de burgermaatschappij deel te nemen. Marlantes noemt zijn boek “zijn lied”. Hij hoopt dat zijn verhaal wordt opgepakt door het leger en dat er iets mee wordt gedaan.
Het lijken allemaal open deuren, maar de manier hoe Marlantes ze beschrijft, komt natuurlijk over. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat hij kan putten uit eigen ervaring. Toch is dit niet zijn beste boek. Matterhorn was in mijn ogen een klassieker, Oorlog voeren is interessant maar niet meer dan dat. Het beklijft eigenlijk geen moment echt zoals Matterhorn dat wel deed.
Misschien moet ik de twee niet met elkaar vergelijken, maar ze liggen wel in dezelfde lijn. Misschien heeft het wel met het taalgebruik te maken. Soms komt dit erg hoogwaardig over, waardoor het boek bij tijd en wijlen minder goed leesbaar is. Toch is het boek wel de moeite waard om te lezen, als je altijd al meer hebt willen weten over de menselijke psyche die de tempel van Mars betreedt.