Koen Strobbe is een Vlaming die al jaren in Zuid-Frankrijk vertoeft. Daar bezigt hij zijn twee grote hobby’s: wijn maken en schrijven. Hoe dat eerste gaat, kan ThrillZone geen zinnig antwoord op geven. Over dat tweede wel. Zijn eerste drie boeken (lees onze recensies hier) eindigen qua waardering steevast op **** of meer. Met name zijn laatste boek, De tragische eindes van Boris Bastarache, was een schot in de roos. En nu hebben we alweer Strobbes vierde boek in handen: Gras. Met 271 pagina’s een verademing in de wereld waarin 350 pagina’s de minimale eis qua volume lijkt.
De Franse Gianna Mercier is een bijzondere vrouw. Als klein kind verloor ze haar moeder bij een verkeersongeval in Italië, iets waaraan ze zelf een afgrijselijk litteken in haar gelaat aan overhield. Inmiddels is ze volwassen en heeft een scheikundige doorbraak gegenereerd met haar Eautoms. Hierdoor kan in droge gebieden gras groeien. Door deze uitvinding wordt ze door de steenrijke emir Rahman el Souiffi gevraagd om golfresorts aan te leggen in de gortdroge Verenigde Arabische Emiraten. Dat gaat haar wonderwel af. En met de hulp van de zoon van de emir, Abis, weet ze een eigen ambitieus project te starten in Somalië. Alles lijkt op rolletjes te lopen, totdat ze in Cap Ferrat onder een van de aangelegde grasstroken een lijk vindt. Wat is Rahman el Souffi van plan?
De boeken van Koen Strobbe kenmerken zich door een vaak redelijk vergezochte, aangename plot. En ook in Gras is dat weer het geval. Want wie bedenkt een scheikundige die een uitvinding doet zodat gras overal kan groeien? Ook Gras heeft hierdoor weer Tarantineske kantjes, iets wat het boek net dat beetje extra geeft ten opzichte van de ‘concurrentie’. Combineer dit met een fijne, kort en bondige schrijfstijl en de lezer zal uren kunnen genieten van Gras. Het boek is geschreven vanuit het gezichtspunt van én Gianna en de derde persoon. De lezer zal zich snel kunnen identificeren met vooral Gianna Mercier, want Strobbe begint ijzersterk door haar geschiedenis in de eerste hoofdstukken te openbaren. Kritiekpuntje is wel dat Strobbe dit nóg meer had kunnen doen, zodat Mercier nog meer diepte had meegekregen. De andere hoofdpersonen zijn minder tot niet uitgediept. Het zijn meer figuranten, overigens wel met heerlijk bizarre trekjes, in een plot waar het vooral draait om de verhaallijn. Wel zijn de personages één voor één bijzonder. Zo is er Loïc, een jeugdliefde van Gianna met meer dan één geheim. En ook zijn de emir en zijn zoon karakters waarvan het maar de vraag is of ze goeds in de zin hebben. Gaandeweg het verhaal komen hier ook andere personages bij, die het verhaal een extra Tarantino-gevoel meegeven. Strobbe heeft voelbaar plezier gehad om de personages op papier te zetten en dat gevoel slaat over op de lezer.
De plot is goed uitgewerkt. Het is er eentje die relatief klein begint, maar met een big bang eindigt. Hiermee laat Strobbe zien ook voorbij de verhaallijnen te gaan die zich vooral op streekniveau afspelen; dat was namelijk het geval met zijn voorgaande boeken. Overigens moet gezegd dat dit ook wel de kracht was van Strobbes eerdere boeken, maar het is voor Gras geen gemis. Gras eindigt met een open verhaallijn en wel eentje waarmee Strobbe de lezer letterlijk met één penstreek, sprakeloos achterlaat. Het zal toch niet zijn dat…?
Gras is weer een heerlijke, Tarantineske thriller geworden waaraan de lezer echt plezier zal beleven. De mix van bizarre personages, een bijzonder verhaallijn en de fijne schrijfstijl zorgt ervoor dat de fanschare van Koen Strobbe na Gras waarschijnlijk weer groeit, en terecht!
De Franse Gianna Mercier is een bijzondere vrouw. Als klein kind verloor ze haar moeder bij een verkeersongeval in Italië, iets waaraan ze zelf een afgrijselijk litteken in haar gelaat aan overhield. Inmiddels is ze volwassen en heeft een scheikundige doorbraak gegenereerd met haar Eautoms. Hierdoor kan in droge gebieden gras groeien. Door deze uitvinding wordt ze door de steenrijke emir Rahman el Souiffi gevraagd om golfresorts aan te leggen in de gortdroge Verenigde Arabische Emiraten. Dat gaat haar wonderwel af. En met de hulp van de zoon van de emir, Abis, weet ze een eigen ambitieus project te starten in Somalië. Alles lijkt op rolletjes te lopen, totdat ze in Cap Ferrat onder een van de aangelegde grasstroken een lijk vindt. Wat is Rahman el Souffi van plan?
De boeken van Koen Strobbe kenmerken zich door een vaak redelijk vergezochte, aangename plot. En ook in Gras is dat weer het geval. Want wie bedenkt een scheikundige die een uitvinding doet zodat gras overal kan groeien? Ook Gras heeft hierdoor weer Tarantineske kantjes, iets wat het boek net dat beetje extra geeft ten opzichte van de ‘concurrentie’. Combineer dit met een fijne, kort en bondige schrijfstijl en de lezer zal uren kunnen genieten van Gras. Het boek is geschreven vanuit het gezichtspunt van én Gianna en de derde persoon. De lezer zal zich snel kunnen identificeren met vooral Gianna Mercier, want Strobbe begint ijzersterk door haar geschiedenis in de eerste hoofdstukken te openbaren. Kritiekpuntje is wel dat Strobbe dit nóg meer had kunnen doen, zodat Mercier nog meer diepte had meegekregen. De andere hoofdpersonen zijn minder tot niet uitgediept. Het zijn meer figuranten, overigens wel met heerlijk bizarre trekjes, in een plot waar het vooral draait om de verhaallijn. Wel zijn de personages één voor één bijzonder. Zo is er Loïc, een jeugdliefde van Gianna met meer dan één geheim. En ook zijn de emir en zijn zoon karakters waarvan het maar de vraag is of ze goeds in de zin hebben. Gaandeweg het verhaal komen hier ook andere personages bij, die het verhaal een extra Tarantino-gevoel meegeven. Strobbe heeft voelbaar plezier gehad om de personages op papier te zetten en dat gevoel slaat over op de lezer.
De plot is goed uitgewerkt. Het is er eentje die relatief klein begint, maar met een big bang eindigt. Hiermee laat Strobbe zien ook voorbij de verhaallijnen te gaan die zich vooral op streekniveau afspelen; dat was namelijk het geval met zijn voorgaande boeken. Overigens moet gezegd dat dit ook wel de kracht was van Strobbes eerdere boeken, maar het is voor Gras geen gemis. Gras eindigt met een open verhaallijn en wel eentje waarmee Strobbe de lezer letterlijk met één penstreek, sprakeloos achterlaat. Het zal toch niet zijn dat…?
Gras is weer een heerlijke, Tarantineske thriller geworden waaraan de lezer echt plezier zal beleven. De mix van bizarre personages, een bijzonder verhaallijn en de fijne schrijfstijl zorgt ervoor dat de fanschare van Koen Strobbe na Gras waarschijnlijk weer groeit, en terecht!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De Franse Gianna Mercier is een bijzondere vrouw. Als klein kind verloor ze haar moeder bij een verkeersongeval in Italië, iets waaraan ze zelf een afgrijselijk litteken in haar gelaat aan overhield. Inmiddels is ze volwassen en heeft een scheikundige doorbraak gegenereerd met haar Eautoms. Hierdoor kan in droge gebieden gras groeien. Door deze uitvinding wordt ze door de steenrijke emir Rahman el Souiffi gevraagd om golfresorts aan te leggen in de gortdroge Verenigde Arabische Emiraten. Dat gaat haar wonderwel af. En met de hulp van de zoon van de emir, Abis, weet ze een eigen ambitieus project te starten in Somalië. Alles lijkt op rolletjes te lopen, totdat ze in Cap Ferrat onder een van de aangelegde grasstroken een lijk vindt. Wat is Rahman el Souffi van plan?
De boeken van Koen Strobbe kenmerken zich door een vaak redelijk vergezochte, aangename plot. En ook in Gras is dat weer het geval. Want wie bedenkt een scheikundige die een uitvinding doet zodat gras overal kan groeien? Ook Gras heeft hierdoor weer Tarantineske kantjes, iets wat het boek net dat beetje extra geeft ten opzichte van de ‘concurrentie’. Combineer dit met een fijne, kort en bondige schrijfstijl en de lezer zal uren kunnen genieten van Gras. Het boek is geschreven vanuit het gezichtspunt van én Gianna en de derde persoon. De lezer zal zich snel kunnen identificeren met vooral Gianna Mercier, want Strobbe begint ijzersterk door haar geschiedenis in de eerste hoofdstukken te openbaren. Kritiekpuntje is wel dat Strobbe dit nóg meer had kunnen doen, zodat Mercier nog meer diepte had meegekregen. De andere hoofdpersonen zijn minder tot niet uitgediept. Het zijn meer figuranten, overigens wel met heerlijk bizarre trekjes, in een plot waar het vooral draait om de verhaallijn. Wel zijn de personages één voor één bijzonder. Zo is er Loïc, een jeugdliefde van Gianna met meer dan één geheim. En ook zijn de emir en zijn zoon karakters waarvan het maar de vraag is of ze goeds in de zin hebben. Gaandeweg het verhaal komen hier ook andere personages bij, die het verhaal een extra Tarantino-gevoel meegeven. Strobbe heeft voelbaar plezier gehad om de personages op papier te zetten en dat gevoel slaat over op de lezer.
De plot is goed uitgewerkt. Het is er eentje die relatief klein begint, maar met een big bang eindigt. Hiermee laat Strobbe zien ook voorbij de verhaallijnen te gaan die zich vooral op streekniveau afspelen; dat was namelijk het geval met zijn voorgaande boeken. Overigens moet gezegd dat dit ook wel de kracht was van Strobbes eerdere boeken, maar het is voor Gras geen gemis. Gras eindigt met een open verhaallijn en wel eentje waarmee Strobbe de lezer letterlijk met één penstreek, sprakeloos achterlaat. Het zal toch niet zijn dat…?
Gras is weer een heerlijke, Tarantineske thriller geworden waaraan de lezer echt plezier zal beleven. De mix van bizarre personages, een bijzonder verhaallijn en de fijne schrijfstijl zorgt ervoor dat de fanschare van Koen Strobbe na Gras waarschijnlijk weer groeit, en terecht!