Het is een mooie dag als Lisa Dale in een drukke speeltuin verstoppertje speelt met haar vierjarige dochter Ella. Ella is erg bedreven in het spel en kan zich uitermate goed verstoppen. Als Lisa aan de beurt is om te tellen, weet ze dat haar dochter op haar let. Ella wil dat ze persé tot 100 telt. Het voelt ongemakkelijk, maar toch doet ze wat haar dochter van haar vraagt.
Als Lisa is uitgeteld en op zoek gaat naar haar dochter, is ze nergens te vinden. Lisa raakt lichtelijk in paniek en krijgt hulp van een moeder en haar zoon bij de zoektocht. Ondanks deze hulp en later ook van de hulpdiensten blijft Ella onvindbaar. Lisa is ten einde raad. Ze weet zeker dat haar dochter nooit alleen het park uit zou lopen. Rest er nog maar één mogelijkheid en dat is dat ze door iemand is meegenomen. Maar dan zou ze toch wel van zich hebben laten horen? Of is het iemand die Ella kent? Zal Ella weer boven water komen voordat het te laat is?
Linda Green (1970) is geboren in Londen en getogen in Hertfordshire. Ze is van huis uit journaliste maar schreef haar eerste roman op haar achtste (!). De Britse opent Ik tel tot tien zoals zoveel auteurs met een proloog, maar deze is zonder enkele vorm van spanning. Het lijkt er op dat ze met deze opening een unheimisch gevoel bij de lezer op wil roepen maar dat komt niet goed uit de verf.
Na deze start wordt Ik tel tot tien vanuit twee hoofdpersonages verteld; te weten Lisa (de moeder van Ella) en haar ontvoerder. Afwisselend volgen we de wanhoop en angst die het gezin van Lisa in zijn greep houdt en de dader en hoe deze met Ella omgaat. Tussendoor is er een derde verteller, Matthew, die ons een inkijkje geeft in zijn verleden. De auteur duidt helder aan welke verteller aan het woord is, wat het voor de lezer erg overzichtelijk houdt.
De auteur schrijft met Ik tel tot tien geen doorsnee thriller. Het is een verhaal dat langzaam voortkabbelt. Uitgebreid wordt de zoektocht en het contact met de familierechercheur beschreven. De emoties zijn voelbaar en iedere lezer zal zich het verdriet en de angst kunnen voorstellen die de ouders doormaken. Parallel in de tijd loopt het contact tussen de dader en Ella, waarbij langzaam maar zeker het motief van de dader wordt blootgelegd.
De auteur weet gedachten en emoties goed op papier te krijgen, maar daar blijft het dan ook wel bij. Het geheel roept een ongemakkelijk gevoel op bij de lezer. Het verdriet en de wanhoop van het gezin grijpen je aan, zeker als je zelf ook kinderen hebt. Het zal je toch gebeuren dat in een onbewaakt ogenblik je kwijt bent wat je zo dierbaar is en dat je niet weet of je je kind ooit nog levend terugziet. De schrijfster weet knap op papier te krijgen wat een dramatische gebeurtenis later met een persoon kan doen en deze doet besluiten om zo'n daad te plegen. Zich van geen kwaad bewust wat de gevolgen hiervan zijn.
Van suspense of verrassende plottwists ontbreekt ieder spoor. Het motief van de dader is een mooie invalshoek voor het verhaal, maar deze vormt in Ik tel tot tien geen enkele spanning. Het verhaal blijft redelijk vlak; met de emoties brengt de auteur wel diepgang in het verhaal, maar het krijgt niet de spanning die het zou kunnen gebruiken om de vaart er in te houden. Linda Green laat in de climax alle personages samenkomen en rondt het verhaal op een bevredigende manier af, maar de verhaallijn was er een die meer teweeg had kunnen brengen. Een mooie uitdaging voor de auteur voor een volgende thriller om meer spanning in het verhaal te brengen.
Linda Green heeft een prima boek geschreven voor lezers die houden van psychologische romans. Houd je meer van een spannend boek met snelheid, vaart en spannende scènes, dan kun je Ik tel tot tien beter aan je voorbij laten gaan.
Als Lisa is uitgeteld en op zoek gaat naar haar dochter, is ze nergens te vinden. Lisa raakt lichtelijk in paniek en krijgt hulp van een moeder en haar zoon bij de zoektocht. Ondanks deze hulp en later ook van de hulpdiensten blijft Ella onvindbaar. Lisa is ten einde raad. Ze weet zeker dat haar dochter nooit alleen het park uit zou lopen. Rest er nog maar één mogelijkheid en dat is dat ze door iemand is meegenomen. Maar dan zou ze toch wel van zich hebben laten horen? Of is het iemand die Ella kent? Zal Ella weer boven water komen voordat het te laat is?
Linda Green (1970) is geboren in Londen en getogen in Hertfordshire. Ze is van huis uit journaliste maar schreef haar eerste roman op haar achtste (!). De Britse opent Ik tel tot tien zoals zoveel auteurs met een proloog, maar deze is zonder enkele vorm van spanning. Het lijkt er op dat ze met deze opening een unheimisch gevoel bij de lezer op wil roepen maar dat komt niet goed uit de verf.
Na deze start wordt Ik tel tot tien vanuit twee hoofdpersonages verteld; te weten Lisa (de moeder van Ella) en haar ontvoerder. Afwisselend volgen we de wanhoop en angst die het gezin van Lisa in zijn greep houdt en de dader en hoe deze met Ella omgaat. Tussendoor is er een derde verteller, Matthew, die ons een inkijkje geeft in zijn verleden. De auteur duidt helder aan welke verteller aan het woord is, wat het voor de lezer erg overzichtelijk houdt.
De auteur schrijft met Ik tel tot tien geen doorsnee thriller. Het is een verhaal dat langzaam voortkabbelt. Uitgebreid wordt de zoektocht en het contact met de familierechercheur beschreven. De emoties zijn voelbaar en iedere lezer zal zich het verdriet en de angst kunnen voorstellen die de ouders doormaken. Parallel in de tijd loopt het contact tussen de dader en Ella, waarbij langzaam maar zeker het motief van de dader wordt blootgelegd.
De auteur weet gedachten en emoties goed op papier te krijgen, maar daar blijft het dan ook wel bij. Het geheel roept een ongemakkelijk gevoel op bij de lezer. Het verdriet en de wanhoop van het gezin grijpen je aan, zeker als je zelf ook kinderen hebt. Het zal je toch gebeuren dat in een onbewaakt ogenblik je kwijt bent wat je zo dierbaar is en dat je niet weet of je je kind ooit nog levend terugziet. De schrijfster weet knap op papier te krijgen wat een dramatische gebeurtenis later met een persoon kan doen en deze doet besluiten om zo'n daad te plegen. Zich van geen kwaad bewust wat de gevolgen hiervan zijn.
Van suspense of verrassende plottwists ontbreekt ieder spoor. Het motief van de dader is een mooie invalshoek voor het verhaal, maar deze vormt in Ik tel tot tien geen enkele spanning. Het verhaal blijft redelijk vlak; met de emoties brengt de auteur wel diepgang in het verhaal, maar het krijgt niet de spanning die het zou kunnen gebruiken om de vaart er in te houden. Linda Green laat in de climax alle personages samenkomen en rondt het verhaal op een bevredigende manier af, maar de verhaallijn was er een die meer teweeg had kunnen brengen. Een mooie uitdaging voor de auteur voor een volgende thriller om meer spanning in het verhaal te brengen.
Linda Green heeft een prima boek geschreven voor lezers die houden van psychologische romans. Houd je meer van een spannend boek met snelheid, vaart en spannende scènes, dan kun je Ik tel tot tien beter aan je voorbij laten gaan.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Als Lisa is uitgeteld en op zoek gaat naar haar dochter, is ze nergens te vinden. Lisa raakt lichtelijk in paniek en krijgt hulp van een moeder en haar zoon bij de zoektocht. Ondanks deze hulp en later ook van de hulpdiensten blijft Ella onvindbaar. Lisa is ten einde raad. Ze weet zeker dat haar dochter nooit alleen het park uit zou lopen. Rest er nog maar één mogelijkheid en dat is dat ze door iemand is meegenomen. Maar dan zou ze toch wel van zich hebben laten horen? Of is het iemand die Ella kent? Zal Ella weer boven water komen voordat het te laat is?
Linda Green (1970) is geboren in Londen en getogen in Hertfordshire. Ze is van huis uit journaliste maar schreef haar eerste roman op haar achtste (!). De Britse opent Ik tel tot tien zoals zoveel auteurs met een proloog, maar deze is zonder enkele vorm van spanning. Het lijkt er op dat ze met deze opening een unheimisch gevoel bij de lezer op wil roepen maar dat komt niet goed uit de verf.
Na deze start wordt Ik tel tot tien vanuit twee hoofdpersonages verteld; te weten Lisa (de moeder van Ella) en haar ontvoerder. Afwisselend volgen we de wanhoop en angst die het gezin van Lisa in zijn greep houdt en de dader en hoe deze met Ella omgaat. Tussendoor is er een derde verteller, Matthew, die ons een inkijkje geeft in zijn verleden. De auteur duidt helder aan welke verteller aan het woord is, wat het voor de lezer erg overzichtelijk houdt.
De auteur schrijft met Ik tel tot tien geen doorsnee thriller. Het is een verhaal dat langzaam voortkabbelt. Uitgebreid wordt de zoektocht en het contact met de familierechercheur beschreven. De emoties zijn voelbaar en iedere lezer zal zich het verdriet en de angst kunnen voorstellen die de ouders doormaken. Parallel in de tijd loopt het contact tussen de dader en Ella, waarbij langzaam maar zeker het motief van de dader wordt blootgelegd.
De auteur weet gedachten en emoties goed op papier te krijgen, maar daar blijft het dan ook wel bij. Het geheel roept een ongemakkelijk gevoel op bij de lezer. Het verdriet en de wanhoop van het gezin grijpen je aan, zeker als je zelf ook kinderen hebt. Het zal je toch gebeuren dat in een onbewaakt ogenblik je kwijt bent wat je zo dierbaar is en dat je niet weet of je je kind ooit nog levend terugziet. De schrijfster weet knap op papier te krijgen wat een dramatische gebeurtenis later met een persoon kan doen en deze doet besluiten om zo'n daad te plegen. Zich van geen kwaad bewust wat de gevolgen hiervan zijn.
Van suspense of verrassende plottwists ontbreekt ieder spoor. Het motief van de dader is een mooie invalshoek voor het verhaal, maar deze vormt in Ik tel tot tien geen enkele spanning. Het verhaal blijft redelijk vlak; met de emoties brengt de auteur wel diepgang in het verhaal, maar het krijgt niet de spanning die het zou kunnen gebruiken om de vaart er in te houden. Linda Green laat in de climax alle personages samenkomen en rondt het verhaal op een bevredigende manier af, maar de verhaallijn was er een die meer teweeg had kunnen brengen. Een mooie uitdaging voor de auteur voor een volgende thriller om meer spanning in het verhaal te brengen.
Linda Green heeft een prima boek geschreven voor lezers die houden van psychologische romans. Houd je meer van een spannend boek met snelheid, vaart en spannende scènes, dan kun je Ik tel tot tien beter aan je voorbij laten gaan.