Vlak voor Betty sterft, vraagt ze haar kleindochter Nicola om goed voor haar baby’s te zorgen. In eerste instantie denkt Nicola dat het gaat om de feeënbeeldjes die achterin haar oma’s tuin staan. Maar als haar dochter tijdens het spelen in de tuin een botje vindt, wil Nicola de politie bellen. Haar moeder Irene is het hier niet mee eens en wil het verleden laten rusten.
Nicola belt ze toch en er worden twee babylijkjes gevonden onder de feeënbeeldjes. En terwijl het onderzoek in volle gang is, wordt in de tuin van de buren ook een beeldje gevonden met een al even gruwelijke vondst eronder. Langzaam wordt duidelijk dat in de twee tuinen al jaren een verschrikkelijk geheim bewaard is gebleven. En dat er iemand is die tot alles in staat is om te voorkomen dat de waarheid aan het licht komt. Toch zet Nicola alles op alles om de waarheid aan het licht te krijgen.
Linda Green (1970) is geboren in Londen en getogen in Hertfordshire. Ze is van huis uit journaliste maar schreef haar eerste roman op haar achtste(!). Een recensie van haar vorige thriller Ik tel tot tien lees je hier.
Hoewel Haar laatste woordeneen prachtig boek is, met thema’s die helaas vandaag de dag nog steeds actueel zijn, kan dit geen thriller genoemd worden. Hiervoor ontbreken simpelweg de ingrediënten van een goede thriller, waarbij onvoorspelbaarheid en spanning nog wel de belangrijkste zijn. Tegen het slot weet Green de spanning er wel kort in te krijgen, maar dit maakt het niet meer dan een spannende roman. Wat, gezien de lovende commentaren op de achterkant van het boek, toch wel een beetje tegenvalt.
Daarentegen zijn de personages en situaties waar ze zich in bevinden wel prachtig beschreven. Heftige thema’s, maar wel thema’s die vandaag de dag nog steeds niet de wereld uit zijn geholpen. Er worden drie verhaallijnen door elkaar verteld; brieven tussen William en Betty, het verhaal van een onbekende jonge vrouw en dat van Nicola. Het is duidelijk dat de verhaallijnen zich in een andere tijd afspreken, maar wat het een nu met het ander te maken heeft is lang gissen. Ook is Green meester in het beschrijven van de emoties en de situaties waarmee ze gelijk zorgt dat je je in Nicola, Irene en Betty kan verplaatsen. Je kan je voorstellen hoe zij zich gevoeld moeten hebben. En als de drie verhaallijnen dan samen komen is het toch lastig dit boek weg te leggen, je wil toch weten wat er nu met de baby’s gebeurd is.
Kortom een goed in elkaar gezet en intrigerend verhaal, maar de naam thriller kan het helaas niet dragen. Wel een echte aanrader voor een ieder die thuis op de bank zit en een fijn boek wil lezen! En met de huidige situatie dus een prima optie voor #ikleesthuis.
Nicola belt ze toch en er worden twee babylijkjes gevonden onder de feeënbeeldjes. En terwijl het onderzoek in volle gang is, wordt in de tuin van de buren ook een beeldje gevonden met een al even gruwelijke vondst eronder. Langzaam wordt duidelijk dat in de twee tuinen al jaren een verschrikkelijk geheim bewaard is gebleven. En dat er iemand is die tot alles in staat is om te voorkomen dat de waarheid aan het licht komt. Toch zet Nicola alles op alles om de waarheid aan het licht te krijgen.
Linda Green (1970) is geboren in Londen en getogen in Hertfordshire. Ze is van huis uit journaliste maar schreef haar eerste roman op haar achtste(!). Een recensie van haar vorige thriller Ik tel tot tien lees je hier.
Hoewel Haar laatste woordeneen prachtig boek is, met thema’s die helaas vandaag de dag nog steeds actueel zijn, kan dit geen thriller genoemd worden. Hiervoor ontbreken simpelweg de ingrediënten van een goede thriller, waarbij onvoorspelbaarheid en spanning nog wel de belangrijkste zijn. Tegen het slot weet Green de spanning er wel kort in te krijgen, maar dit maakt het niet meer dan een spannende roman. Wat, gezien de lovende commentaren op de achterkant van het boek, toch wel een beetje tegenvalt.
Daarentegen zijn de personages en situaties waar ze zich in bevinden wel prachtig beschreven. Heftige thema’s, maar wel thema’s die vandaag de dag nog steeds niet de wereld uit zijn geholpen. Er worden drie verhaallijnen door elkaar verteld; brieven tussen William en Betty, het verhaal van een onbekende jonge vrouw en dat van Nicola. Het is duidelijk dat de verhaallijnen zich in een andere tijd afspreken, maar wat het een nu met het ander te maken heeft is lang gissen. Ook is Green meester in het beschrijven van de emoties en de situaties waarmee ze gelijk zorgt dat je je in Nicola, Irene en Betty kan verplaatsen. Je kan je voorstellen hoe zij zich gevoeld moeten hebben. En als de drie verhaallijnen dan samen komen is het toch lastig dit boek weg te leggen, je wil toch weten wat er nu met de baby’s gebeurd is.
Kortom een goed in elkaar gezet en intrigerend verhaal, maar de naam thriller kan het helaas niet dragen. Wel een echte aanrader voor een ieder die thuis op de bank zit en een fijn boek wil lezen! En met de huidige situatie dus een prima optie voor #ikleesthuis.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Nicola belt ze toch en er worden twee babylijkjes gevonden onder de feeënbeeldjes. En terwijl het onderzoek in volle gang is, wordt in de tuin van de buren ook een beeldje gevonden met een al even gruwelijke vondst eronder. Langzaam wordt duidelijk dat in de twee tuinen al jaren een verschrikkelijk geheim bewaard is gebleven. En dat er iemand is die tot alles in staat is om te voorkomen dat de waarheid aan het licht komt. Toch zet Nicola alles op alles om de waarheid aan het licht te krijgen.
Linda Green (1970) is geboren in Londen en getogen in Hertfordshire. Ze is van huis uit journaliste maar schreef haar eerste roman op haar achtste(!). Een recensie van haar vorige thriller Ik tel tot tien lees je hier.
Hoewel Haar laatste woordeneen prachtig boek is, met thema’s die helaas vandaag de dag nog steeds actueel zijn, kan dit geen thriller genoemd worden. Hiervoor ontbreken simpelweg de ingrediënten van een goede thriller, waarbij onvoorspelbaarheid en spanning nog wel de belangrijkste zijn. Tegen het slot weet Green de spanning er wel kort in te krijgen, maar dit maakt het niet meer dan een spannende roman. Wat, gezien de lovende commentaren op de achterkant van het boek, toch wel een beetje tegenvalt.
Daarentegen zijn de personages en situaties waar ze zich in bevinden wel prachtig beschreven. Heftige thema’s, maar wel thema’s die vandaag de dag nog steeds niet de wereld uit zijn geholpen. Er worden drie verhaallijnen door elkaar verteld; brieven tussen William en Betty, het verhaal van een onbekende jonge vrouw en dat van Nicola. Het is duidelijk dat de verhaallijnen zich in een andere tijd afspreken, maar wat het een nu met het ander te maken heeft is lang gissen. Ook is Green meester in het beschrijven van de emoties en de situaties waarmee ze gelijk zorgt dat je je in Nicola, Irene en Betty kan verplaatsen. Je kan je voorstellen hoe zij zich gevoeld moeten hebben. En als de drie verhaallijnen dan samen komen is het toch lastig dit boek weg te leggen, je wil toch weten wat er nu met de baby’s gebeurd is.
Kortom een goed in elkaar gezet en intrigerend verhaal, maar de naam thriller kan het helaas niet dragen. Wel een echte aanrader voor een ieder die thuis op de bank zit en een fijn boek wil lezen! En met de huidige situatie dus een prima optie voor #ikleesthuis.