Nederland kan niet bogen op een compleet 'schone' geschiedenis. Zo is de slavernij een smet op het blazoen, en geldt voor de kolonisering van o.a. Nederlands-Indië hetzelfde. Geweld en uitbuiting waren aan de orde van de dag. Deze zwarte bladzijde, of hoofdstuk zo je wilt, werd afgesloten met de geweldige politionele acties eind jaren veertig. Schrijfster Louise Doughty greep voor haar nieuwste thriller Zwart water ook terug op de geschiedenis van Indonesië, maar dan een hoofdstuk die wellicht iets onbekender is; de communistische coup en het gewelddadig neerslaan hiervan medio jaren zestig.
John Harper wordt wakker in een hutje ergens in de heuvels van Indonesië. Het is 1998. Elke dag wordt zijn ontbijt geserveerd door een bediende uit een dorp vlakbij. Verder is hij eenzaam, totdat hij Rita leert kennen. Tussen hen bloeit een romance op, die hen beiden in gevaar brengt. John heeft namelijk een geheim verleden. Hij is als Nicolaas den Herder geboren in een jappenkamp begin jaren veertig. Hij vluchtte met zijn moeder naar de V.S. en van daaruit werd hij naar Nederland gestuurd. Hier kwam hij in dienst van Het Instituut, een concern dat lucratieve opdrachten uitvoert voor overheden en daarbij spionage en intrige niet schuwt. Het brengt Harper op plekken waar je normaal niet wilt vertoeven; o.a. in de tijd dat communisten een coup in het Indonesië van 1965 willen plegen. Deze wordt hard neergeslagen en communisten worden op een gruwelijke manier gemarteld en vermoord. Meer dan eens moet Harper zijn hachje zien te redden...
Zwart water is niet een bijster originele titel. Meerdere auteurs hebben deze naam al eens gebruikt en nu dus ook Louise Doughty, die al eerder thrillers als Laat me niet los en Voor altijd verloren schreef. Met Zwart water waagt ze zich aan een boek dat het beste als spionageroman betiteld kan worden. Het vermengt heden met verleden en fictie met non-fictie. Een interessante mix, zal menig lezer vinden bij het dichtslaan van de laatste pagina. Doughty dompelt de lezer onder in een geschiedenis die niet erg bekend is, maar daarom niet minder gruwelijk. Ze brengt een land in chaos tot leven waar je je leven niet zeker bent. Moordende bendes jagen op communisten. Vrouwen en kinderen zijn hun leven niet zeker als ze een vermeende communist in hun kennissenkring hebben. Het levert een bijzonder heftige claustrofobische ervaring op, die ervoor zorgt dat het boek indruk maakt.
Doughty doet echter niet alles goed in dit boek. Zwart water heeft wat dat betreft twee gezichten, waarbij vooral de spanning deels wordt ondermijnd door de afwisseling met Harpers leven in 1998. Het is daarin net als Indonesië, een prachtig land dat steeds is verscheurd door geweld tussen bevolkingsgroepen. Toch doet deze wat minder sterke kant van Zwart water niets af aan de schoonheid van Doughty's verhaal over het leven van John Harper, die getekend lijkt door ongeluk. Vooral zijn verblijf in het Indonesië van Soekarno (1965) is indrukwekkend. De jacht op communisten na de mislukte coup is bijzonder heftig om te lezen. Mensen worden levend verbrand en familieleden gemarteld en gedood. Harper heeft hier, zo blijkt, een belangrijke hand in. Deze passages zullen de lezer nog lang bijblijven, evenals de schoonheid van het Indonesische land, iets wat Doughty perfect weet te verwoorden. Op die momenten komt Louise Doughty in de buurt van het latere werk van John le Carré.
Ook haar manier van het opbouwen van het hoofdpersonage John Harper is mooi. Het is een onzekere oud-spion die zeker niet alles goed heeft gedaan in zijn loopbaan. Sterker nog, hij heeft enkele grote fouten gemaakt die het verloop van zijn carrière geen goed hebben gedaan. Daarmee is hij geen superman of James Bond, maar meer een karakter die in een boek van le Carré thuishoort.
Zwart water weet te imponeren door de beschrijvingen van een heftige Indonesische geschiedenis en de gewelddadigheden die daarin gepleegd werden. Door de onderhuidse spanning maakt het boek indruk, al had deze spanning nog verder doorgevoerd kunnen worden. Toch is Zwart water zeker de moeite waard om te lezen, alleen al door de prachtige uiteenzetting van Harpers karakter. Daarmee is het een aanrader voor de liefhebbers van de wat langzamere, onderhuidse spionageromans.
John Harper wordt wakker in een hutje ergens in de heuvels van Indonesië. Het is 1998. Elke dag wordt zijn ontbijt geserveerd door een bediende uit een dorp vlakbij. Verder is hij eenzaam, totdat hij Rita leert kennen. Tussen hen bloeit een romance op, die hen beiden in gevaar brengt. John heeft namelijk een geheim verleden. Hij is als Nicolaas den Herder geboren in een jappenkamp begin jaren veertig. Hij vluchtte met zijn moeder naar de V.S. en van daaruit werd hij naar Nederland gestuurd. Hier kwam hij in dienst van Het Instituut, een concern dat lucratieve opdrachten uitvoert voor overheden en daarbij spionage en intrige niet schuwt. Het brengt Harper op plekken waar je normaal niet wilt vertoeven; o.a. in de tijd dat communisten een coup in het Indonesië van 1965 willen plegen. Deze wordt hard neergeslagen en communisten worden op een gruwelijke manier gemarteld en vermoord. Meer dan eens moet Harper zijn hachje zien te redden...
Zwart water is niet een bijster originele titel. Meerdere auteurs hebben deze naam al eens gebruikt en nu dus ook Louise Doughty, die al eerder thrillers als Laat me niet los en Voor altijd verloren schreef. Met Zwart water waagt ze zich aan een boek dat het beste als spionageroman betiteld kan worden. Het vermengt heden met verleden en fictie met non-fictie. Een interessante mix, zal menig lezer vinden bij het dichtslaan van de laatste pagina. Doughty dompelt de lezer onder in een geschiedenis die niet erg bekend is, maar daarom niet minder gruwelijk. Ze brengt een land in chaos tot leven waar je je leven niet zeker bent. Moordende bendes jagen op communisten. Vrouwen en kinderen zijn hun leven niet zeker als ze een vermeende communist in hun kennissenkring hebben. Het levert een bijzonder heftige claustrofobische ervaring op, die ervoor zorgt dat het boek indruk maakt.
Doughty doet echter niet alles goed in dit boek. Zwart water heeft wat dat betreft twee gezichten, waarbij vooral de spanning deels wordt ondermijnd door de afwisseling met Harpers leven in 1998. Het is daarin net als Indonesië, een prachtig land dat steeds is verscheurd door geweld tussen bevolkingsgroepen. Toch doet deze wat minder sterke kant van Zwart water niets af aan de schoonheid van Doughty's verhaal over het leven van John Harper, die getekend lijkt door ongeluk. Vooral zijn verblijf in het Indonesië van Soekarno (1965) is indrukwekkend. De jacht op communisten na de mislukte coup is bijzonder heftig om te lezen. Mensen worden levend verbrand en familieleden gemarteld en gedood. Harper heeft hier, zo blijkt, een belangrijke hand in. Deze passages zullen de lezer nog lang bijblijven, evenals de schoonheid van het Indonesische land, iets wat Doughty perfect weet te verwoorden. Op die momenten komt Louise Doughty in de buurt van het latere werk van John le Carré.
Ook haar manier van het opbouwen van het hoofdpersonage John Harper is mooi. Het is een onzekere oud-spion die zeker niet alles goed heeft gedaan in zijn loopbaan. Sterker nog, hij heeft enkele grote fouten gemaakt die het verloop van zijn carrière geen goed hebben gedaan. Daarmee is hij geen superman of James Bond, maar meer een karakter die in een boek van le Carré thuishoort.
Zwart water weet te imponeren door de beschrijvingen van een heftige Indonesische geschiedenis en de gewelddadigheden die daarin gepleegd werden. Door de onderhuidse spanning maakt het boek indruk, al had deze spanning nog verder doorgevoerd kunnen worden. Toch is Zwart water zeker de moeite waard om te lezen, alleen al door de prachtige uiteenzetting van Harpers karakter. Daarmee is het een aanrader voor de liefhebbers van de wat langzamere, onderhuidse spionageromans.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
John Harper wordt wakker in een hutje ergens in de heuvels van Indonesië. Het is 1998. Elke dag wordt zijn ontbijt geserveerd door een bediende uit een dorp vlakbij. Verder is hij eenzaam, totdat hij Rita leert kennen. Tussen hen bloeit een romance op, die hen beiden in gevaar brengt. John heeft namelijk een geheim verleden. Hij is als Nicolaas den Herder geboren in een jappenkamp begin jaren veertig. Hij vluchtte met zijn moeder naar de V.S. en van daaruit werd hij naar Nederland gestuurd. Hier kwam hij in dienst van Het Instituut, een concern dat lucratieve opdrachten uitvoert voor overheden en daarbij spionage en intrige niet schuwt. Het brengt Harper op plekken waar je normaal niet wilt vertoeven; o.a. in de tijd dat communisten een coup in het Indonesië van 1965 willen plegen. Deze wordt hard neergeslagen en communisten worden op een gruwelijke manier gemarteld en vermoord. Meer dan eens moet Harper zijn hachje zien te redden...
Zwart water is niet een bijster originele titel. Meerdere auteurs hebben deze naam al eens gebruikt en nu dus ook Louise Doughty, die al eerder thrillers als Laat me niet los en Voor altijd verloren schreef. Met Zwart water waagt ze zich aan een boek dat het beste als spionageroman betiteld kan worden. Het vermengt heden met verleden en fictie met non-fictie. Een interessante mix, zal menig lezer vinden bij het dichtslaan van de laatste pagina. Doughty dompelt de lezer onder in een geschiedenis die niet erg bekend is, maar daarom niet minder gruwelijk. Ze brengt een land in chaos tot leven waar je je leven niet zeker bent. Moordende bendes jagen op communisten. Vrouwen en kinderen zijn hun leven niet zeker als ze een vermeende communist in hun kennissenkring hebben. Het levert een bijzonder heftige claustrofobische ervaring op, die ervoor zorgt dat het boek indruk maakt.
Doughty doet echter niet alles goed in dit boek. Zwart water heeft wat dat betreft twee gezichten, waarbij vooral de spanning deels wordt ondermijnd door de afwisseling met Harpers leven in 1998. Het is daarin net als Indonesië, een prachtig land dat steeds is verscheurd door geweld tussen bevolkingsgroepen. Toch doet deze wat minder sterke kant van Zwart water niets af aan de schoonheid van Doughty's verhaal over het leven van John Harper, die getekend lijkt door ongeluk. Vooral zijn verblijf in het Indonesië van Soekarno (1965) is indrukwekkend. De jacht op communisten na de mislukte coup is bijzonder heftig om te lezen. Mensen worden levend verbrand en familieleden gemarteld en gedood. Harper heeft hier, zo blijkt, een belangrijke hand in. Deze passages zullen de lezer nog lang bijblijven, evenals de schoonheid van het Indonesische land, iets wat Doughty perfect weet te verwoorden. Op die momenten komt Louise Doughty in de buurt van het latere werk van John le Carré.
Ook haar manier van het opbouwen van het hoofdpersonage John Harper is mooi. Het is een onzekere oud-spion die zeker niet alles goed heeft gedaan in zijn loopbaan. Sterker nog, hij heeft enkele grote fouten gemaakt die het verloop van zijn carrière geen goed hebben gedaan. Daarmee is hij geen superman of James Bond, maar meer een karakter die in een boek van le Carré thuishoort.
Zwart water weet te imponeren door de beschrijvingen van een heftige Indonesische geschiedenis en de gewelddadigheden die daarin gepleegd werden. Door de onderhuidse spanning maakt het boek indruk, al had deze spanning nog verder doorgevoerd kunnen worden. Toch is Zwart water zeker de moeite waard om te lezen, alleen al door de prachtige uiteenzetting van Harpers karakter. Daarmee is het een aanrader voor de liefhebbers van de wat langzamere, onderhuidse spionageromans.