Marieke van Hoof (1975) woont in Amsterdam, met haar man, dochter en zoon.  In juli 2020, als corona de wereld in zijn greep houdt, krijgt Marieke de diagnose borstkanker.  Ze blogt veel over wat ze tegenkomt in het traject wat hiermee in gang wordt gezet. Dit doet ze op zo’n eerlijke en inspirerende manier, dat velen (ook mensen die geen patiënt of naaste zijn) hier wat van kunnen leren. Op verzoek is ze aan de gang gegaan om haar blogs om te zetten naar dit boek, De kankermoeder. De opbrengst van het boek wordt besteed aan goede doelen rond kanker.

De ondertitel van dit aangrijpende en inspirerende boek luidt: Autobiografische inspiratie over Amor Fati; het omarmen van je lot en daarmee je leven. En dat is precies wat Van Hoof-Verhoog met dit boek de lezer meegeeft. In de ik-vorm beschrijft de auteur wat haar overkomt en hoe zij en haar gezin hiermee om gaan. Ze is hierbij zeer open en deelt haar emoties. In een paar rake zinnen weet ze in elk stukje de sfeer weer te geven van het moment en haar gedachten- en gevoelswereld met de lezer te delen. Hierdoor kunt je niet anders dan al na een paar bladzijden enorm meeleven met haar.

Ik herinner mezelf aan het zinnetje ‘… ook als het even niet zo voelt’. Ik heb die extra zin leren gebruiken, zoals bijvoorbeeld in ‘Ik geef liefde aan mezelf en anderen, ook als het even niet zo voelt’. Het zorgt voor een vorm van acceptatie waardoor ik een vervelend gevoel als iets tijdelijks kan zien. De zin geeft ruimte aan zo’n moment waarop ik me niet liefdevol voel,  maar de liefde wel ergens is. Maar hoe vaak ik die zin ook herhaal, de afgelopen tijd gaat het helemaal niet zo lekker.

De lezer kan niet anders dan concluderen hoe moedig de auteur dit alles doorstaat en haar weg zoekt hoe ermee om te gaan. Elke tegenslag aanvaardt ze als passend bij haar lot en steeds weer gaat ze op zoek naar de boodschap erachter. Ze ervaart hierbij veel steun van mensen om haar heen. Doordat ze het eerlijk verwoordt, maar ook de humor die onderdeel van haar leven is, is het een optimistisch boek geworden. Er is aandacht voor de vervelende gebeurtenissen en emoties, maar ook ruimte voor de bevrijdende humor en samen lol hebben.

Het raakt me en ik besef dat ik de afgelopen jaren zeker wel dromen heb gerealiseerd, maar dat ik voor de toekomst geen dromen of doelen heb. Hoe kan iemand voor het leven kiezen, als die geen plannen voor het leven heeft?

De gewone teksten in het boek worden afgewisseld met gedichten van Ik open als ik dicht, Van Hoof-Verhoogs eigen dichtkunst. Ook staan er foto’s en Facebook-stukjes in, waardoor het een compleet beeld geeft. Het geeft de lezer het gevoel alsof je over haar schouder mee mag kijken in haar dagboek en daardoor in haar leven, waardoor het een intiem verhaal wordt.  Gedurende dit boek merk je hoe Marieke groeit en steeds steviger in het leven komt te staan, ook als de tegenslagen zich opstapelen. Als ze bv een scan moet ondergaan precies op het afgesproken moment dat haar gezin haar verjaardag zou komen vieren, reageert ze als volgt:

‘Nou, dan heeft die scan mooi pech, want dan kan ik niet en ga ik niet!’ ’Kan uw familie niet wat later komen?’ ’Nee, dat kunnen ze niet en ik ben hier volgende week ook nog, dus die scan, die wacht maar even!’

Als ze in september 2021 voor de laatste keer bij het ziekenhuis vandaan rijdt, blikt ze terug op dit traject en geeft aan dat Amor Fati haar heeft geholpen, om vertrouwen in de helende werking van haar lichaam te hebben, nu de kankertrein tijdelijk of voorgoed is gestopt. Ze voelt weer eigenaarschap en maakt van daaruit keuzes, hoe ze leeft en het leven beleeft.

Inderdaad een ‘inspilerend boek’, zoals ze zelf schrijft, de lezer wordt geraakt, geïnspireerd en kan er wat van leren.