Mel Hartman begon op negenjarige leeftijd met het schrijven van gedichten, romannetjes, kinderverhalen en toneelstukken. Als puber raakte de schrijfster gefascineerd door parapsychologie, mythologie, ufologie, magie en dromen. Ze kreeg een baan in een slaapcentrum waar ze als slaapanalist werkte. Dat doet ze nog steeds freelance. In 2007 en 2011 verscheen een mixed fantasy/sc-fi reeks: De Fantasiejagers, waar Droomloos, Angstdroom en Droombeeld de delen van zijn. Tussendoor schreef ze Anders en de Dodenreeks. Verder schreef ze columns, wetenschappelijke essays en enkele verhalenbundels. Terug is het afsluitende deel van het Tunnels-tweeluik.

Nog niet zo lang geleden ontdekte George Borg dat ze Tunnels kan zien. Bovendien kan ze als enige Matroos door die Tunnels naar andere werelden gaan. Wanneer haar moeder plotseling levend en wel opduikt, stapelen de ontwikkelingen en plotselinge veranderingen zich op. Nog steeds boos op haar moeder, die haar als baby bij een weeshuis achterliet, wordt ze ook nog eens ontboden bij de Schoonmaker, dé grote baas van alle Arken waar Matrozen opgeleid worden en buitenaardsen opgevangen worden. Wie is deze geheimzinnige Schoonmaker daadwerkelijk? De waarheid ligt niet ver bij George vandaan in de letterlijke zin van het woord, ook al wordt hij uiteraard door mysterie en geheimzinnigheid omhuld. Als snel worden ze ook nog eens door de zo gevreesde groepering belaagd. Zal George ooit terugkeren naar de Ark die ze als haar thuis is gaan zien? Zal haar moeder eindelijk al Georges vragen kunnen beantwoorden? En kan ze achterhalen wie haar vader was?

Hoewel het even geleden is dat het eerste deel in het tweeluik uitgekomen is, weet Mel Hartman haar lezers met Terug weer feilloos te boeien, en in het verhaal van George Borg te betrekken. In dit tweede en laatste deel staat zij nog altijd plotseling oog in oog met haar dood gewaande moeder. De emoties boosheid, verdriet, verontwaardiging en ontkenning ligt daarbij op het puntje van de tong tijdens deze moeder-dochter hereniging. Het boek sluit dus naadloos aan op het eerste boek. Of George opnieuw een tunnel kan betreden, dat valt uiteraard nog te bezien, al blijven deze boeken wel mooi het segment portal fantasy voor jonge lezers bekleden.

Het is een verhaallijn dat doorspekt is met een maritieme symboliek, waarin schattige fantasiewezens al snel opnieuw de show zullen stelen. Stekkernekkers en Floepers zijn in deze wereld allang niet meer wereldvreemd, evenals de rol van Kapitein en Admiraal. Daarnaast is er aandacht voor ecologische problemen, dat klimaatverandering met zich meebrengt. Natuur en milieu staan dus ook deze keer weer hoog in het vaandel. Het blijkt al snel dat hoofdkarakter George een ingewikkeld achtergrondverhaal heeft, eentje waarin snelle wendingen wegens familiebanden zijn ontstaan. Dit achtergrondverhaal is niet moeilijk te volgen of te begrijpen, waardoor het ook voor de jonge doelgroep prima te volgen blijft.

Het avontuur in de verhaallijn is niet te missen, en geeft het de nodige actie wanneer er nieuwe ontwikkelingen voordoen. De fantasie die Hartman heeft, is eindeloos, en heel geniaal gevonden. Ze is niet te stoppen als het om opmerkelijke wezens gaat. Deze dieren zullen zich bij de lezer in het hart gaan nestelen. Dit zal dan ook de fantasie van de jonge lezer op een aandoenlijke manier prikkelen.

George krijgt uiteindelijk wel een hele grote taak op zich, een taak met opmerkelijke verantwoordelijkheden en bijkomstige vijanden. Het mag dan ook snel duidelijk worden waar één van deze vijanden op gebaseerd is, en dat is het beruchte Anonymous. In het boek houdt de schrijfster het bij de groepering, maar doordat deze groepering de nadruk legt op zwart met rode maskers, dit levert tevens gekscherend een verwijzing naar Deadpool op, kan dit dus doen denken aan bovengenoemde organisatie. Indirect doet deze vijand ook denken aan de Slitheen-monsters uit een eerdere aflevering van Doctor Who, maar dan met een meer futuristische twist. Er is niet alleen aandacht voor racisme, ook wat er zou kunnen gebeuren als het internet definitief zou worden afgesloten. Het laat weer eens zien wat afhankelijkheid met de mens doet. Het gaat daarnaast ook om vertrouwen en loyaliteit.

Uiteindelijk komt George met een oplossing dat misschien wel ten koste van haarzelf gaat. Daarmee wordt het verhaal van de Tunnels ineens snel afgewikkeld en afgerond. Lezers willen toch onverhoopt weten hoe het tweeluik zal worden afgesloten. Tevens kan het verhaal een glimlach als uitwerking hebben. Het is hoe dan ook originaliteit gegarandeerd.