Bewijslast

• 27 december 2025
• Thriller
• Jelle van de Kruijs

Bewijslast

• Serie

  Lincoln-advocaat

• Auteur(s)

  Michael Connelly

• Uitgeverij(en)

  Boekerij

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  4
• Deel deze recensie

Michael Connelly (1956, Philadelphia) behoort tot de absolute grootmeesters van het misdaadgenre. Waar John Grisham de onbetwiste koning en grondlegger van de legal thriller is, gaf Connelly het genre een rauwere, modernere en menselijkere ziel, gevoed door zijn jaren als misdaadjournalist in Florida en Los Angeles. Met inmiddels 42 boeken op zijn naam bouwde hij een rijk universum rond vier iconische reeksen: 25 Harry Bosch‑romans, 8 Mickey Haller‑titels, 6 Renée Ballard‑boeken en 4 Jack McEvoy‑thrillers, aangevuld met meerdere standalone‑werken. Zijn oeuvre werd bekroond met onder meer de Edgar Award voor Tunnelrat (1992), de prestigieuze Diamond Dagger (2018) en de Grand Master‑titel van de Mystery Writers of America (2023). Vanuit zijn thuis in Florida wijdt Connelly zich volledig aan schrijven en produceren, waaronder de succesvolle Netflix‑serie The Lincoln Lawyer. 

In zijn nieuwste thriller, Bewijslast, brengt Michael Connelly twee zwaargewichten uit zijn thrilleruniversum samen: de Lincoln‑advocaat Mickey Haller en onderzoeksjournalist Jack McEvoy. Haller, ooit berucht omdat hij zijn praktijk letterlijk vanuit de achterbank van een Lincoln Town Car runde, heeft de overstap gemaakt naar het civiele recht, op zoek naar meer rust en minder gevaar. Maar dit blijkt een illusie. Zijn nieuwe zaak richt zich tegen techgigant Tidalwaiv Technologies, waarvan de chatbot Claire een zestienjarige jongen aanspoorde zijn ex‑vriendin te vermoorden. Haller vertegenwoordigt de familie van het slachtoffer en probeert het bedrijf aansprakelijk te stellen, terwijl journalist Jack McEvoy de onderste steen boven probeert te krijgen. Al snel wordt duidelijk dat Tidalwaiv een stormvloed aan technologische macht vertegenwoordigt en niet van plan is zich door enige juridische dijk te laten tegenhouden… 

Wie de Lincoln‑advocaatreeks of de Netflix‑serie kent, weet hoe vertrouwd het stramien van Michael Connelly voelt: Mickey Haller neemt een nieuwe zaak aan, vertrouwt op zijn loyale team bestaande uit zijn ex‑vrouw en case‑manager Lorna Taylor en privé‑rechercheur Dennis “Cisco” Wojciechowski, hij kleurt hier en daar buiten de lijntjes en belandt onvermijdelijk in conflict met politie en justitie. Onderweg strijkt hij gevaarlijke figuren tegen de haren in, duikt hij de onderbuik van Los Angeles in en worstelt hij met de complexe dynamiek rond zijn ex‑vrouw Maggie McPherson.

In Bewijslast bouwt Connelly op dit fundament verder, maar hij durft tegelijkertijd te schuiven met wat we van Mickey kennen. De relatie tussen Mickey en Maggie wordt opnieuw onderzocht: komen ze dichter bij elkaar of juist niet? Ook laat Connelly zien hoe Haller probeert te veranderen. Zijn overstap naar het civiel recht lijkt een poging om afstand te nemen van het onrustige bestaan van de Lincoln Lawyer. Hij wil rust, stabiliteit en misschien zelfs groei. Maar uiteindelijk blijft Mickey Haller toch gewoon Mickey Haller: sarcastisch, soms irritant, opportunistisch, scherp als een scheermes, maar met een onmiskenbaar moreel kompas en een hart dat, ondanks alles, op de juiste plek zit. De charme van de serie ligt precies in dat spanningsveld: Connelly vernieuwt, zonder te breken met wat lezers jarenlang aan Haller heeft verbonden.

Die vernieuwing zit in Bewijslast vooral in de thematische keuze. Connelly duikt diep de wereld van AI in en verweeft dat met een rechtszaak die de angsten, vragen en morele dilemma’s van onze tijd blootlegt. Hij gaat verder dan juridische regulering en durft te graven in de ethische kern van kunstmatige intelligentie. In gedetailleerde kruisverhoren laat hij experts en programmeurs aan het woord en toont hij hoe persoonlijke voorkeuren, vooroordelen of zelfs verdorven denkbeelden van ontwikkelaars onbewust in systemen kunnen doorsijpelen en daarmee vernietigende impact kunnen hebben.

Connelly wakkert enerzijds de onrust rond AI aan (of eerlijker gezegd: de onrust die we misschien zouden moeten hebben), maar weet die anderzijds te ontkrachten. Hij benadrukt dat AI geen autonoom, vijandig wezen is, geen futuristische robot die de mensheid overneemt. Integendeel: het is een menselijke creatie. En precies daarin schuilt de essentie van zijn boodschap: we hoeven niet bang te zijn voor technologie, maar voor de mensen die haar bouwen, trainen en inzetten. Het credo “garbage in, garbage out” keert regelmatig terug en krijgt in Bewijslast een morele lading: wie rotzooi in een systeem stopt, krijgt rotzooi terug. 

Connelly zelf stopt gelukkig allesbehalve rotzooi in zijn werk. Hoewel de basisopzet weinig vernieuwend is en critici zouden kunnen zeggen dat Connelly “opnieuw hetzelfde kunstje doet”, is de research zichtbaar diepgaand en betaalt deze zich ruimschoots uit. In Bewijslast stelt hij scherpe vragen over de morele verantwoordelijkheid van technologiebedrijven en over de vervagende grens tussen menselijke en machinale keuzes. Dat doet Connelly met nuance, context en kennis van zaken.

Connelly’s vakmanschap schittert als altijd in de rechtszaal. De dialogen zijn scherp, het ritme strak, en de plotwendingen precies geloofwaardig genoeg om te blijven verrassen. Haller is en blijft een heerlijke combinatie van zelfvertrouwen, sluwheid en zijn chronische sarcasme.

Daartegenover valt Jack McEvoy wat flets uit. Zijn rol is feitelijk cruciaal, want zijn journalistieke werk levert doorslaggevende inzichten op, maar hij verbleekt naast de aanwezigheid van Haller. Het is niet vreemd dat hij tot bijfiguur wordt gereduceerd in een Lincoln Lawyer‑thriller, maar Connelly had meer uit hun dynamiek kunnen halen. McEvoy had beter kunnen functioneren als morele spiegel: de man die de vragen stelt waar Mickey voor wegduikt, die waarschuwt voor blinde vlekken, die Haller confronteert. Dat onderlinge duwen en trekken ontbreekt, en daarmee laat Connelly een kans liggen.

Ook emotioneel mist Bewijslast soms de diepte. Mickey’s innerlijke strijd rondom Maggie is voelbaar, en Maggie’s worsteling na de verwoestende branden in Los Angeles voegt actualiteit toe, maar de cliënt van Haller blijft opvallend vlak. In een zaak die draait om de moord op een dochter is dat een gemis: de emotionele impact wordt nauwelijks verkend, waardoor je minder betrokken raakt bij het hart van de zaak.

Het slotakkoord van Bewijslast is logisch, treffend en realistisch. Misschien zelfs té realistisch. Een explosieve climax blijft uit en het verhaal dooft meer uit dan dat het ontploft. Het is eerlijk, rauw en oprecht, maar het voelt ook als een taart zonder kers: volledig, smakelijk, maar zonder dat laatste sprankje verrassing.

Toch doet dat weinig af aan de kwaliteit van Connely’s nieuwste werk. Bewijslast is strak, snel en filmisch geschreven, toegankelijk voor nieuwe lezers en bevredigend voor terugkerende fans. Elk hoofdstuk eindigt met een subtiele cliffhanger, het plot is solide en Connelly toont opnieuw zijn meesterschap. Misschien is dit boek geen vuurwerk, maar dat zegt vooral iets over hoe uitzonderlijk hoog Connelly de lat zelf heeft gelegd. Bewijslast voelt niet als een last op zijn schouders, maar als opnieuw overtuigend bewijs van zijn vakmanschap.