Van kinds af aan had Michiel Janzen een gezonde fascinatie voor militaire historie. Zo speelde hij graag met zijn speelgoedsoldaatjes of deed hij veldslagen na met zijn vriendjes. Als schrijver van historische thrillers heeft hij een manier gevonden om onophoudelijk bezig te kunnen zijn met zijn grote passie. En dit met succes: zijn alternate history thrillers Hitlers geheime Ardennencommando, De jacht op de Führer en Het vierde rijk over Adolf Hitler en zijn rechterhand Otto Skorzeny werden goed ontvangen. Ook zijn standalone Passchendaele: Operatie rode modder over de Ierse gevechtspiloot Stan O’Connor steeg tot grote hoogte. Met zijn nieuwste boek Bachmoet durft de auteur zijn vingers te branden aan de oorlog in Oekraïne. Hoe volbrengt hij deze missie? 

Februari 2022. President Vladimir Poetin geeft het Russische leger de opdracht Oekraïne binnen te vallen onder het mom van ‘een speciale militaire operatie’. Het wordt al snel een bloedbad. De Oekraïense Lev Fedorov, zijn vriendin Oleksandra Nazarenko, haar zoon Viktor en haar vader Pawlo moeten met lede ogen toezien hoe de Russen steeds verder oprukken richting hun geliefde Bachmoet. De stad wordt een symbool van de Oekraïense weerstand en vastberadenheid. Als Bachmoet valt, krijgen de Russen de complete controle over oostelijk Oekraïne. De Franse fotojournalist Gaspard zoekt de regio op om de gebeurtenissen vast te leggen, terwijl de Wagner-soldaat Pavel Kolobanov zich in de strijd om Bachmoet mengt. Zonder het te weten raken hun levens steeds meer met elkaar verweven tot het punt dat er geen weg meer terug is… 

Michiel Janzen staat bekend om zijn onberispelijke research. Met Bachmoet is dat niet anders. De auteur laat zien dat de oorlog in Oekraïne niet op 24 februari 2022 met de Russische invasie begon, maar dat het startpunt te herleiden is naar 20 februari 2014 toen de Krim werd geannexeerd. Janzen pakt beide gebeurtenissen als leidraad in zijn boek, waarbij hij start met de bestorming van de Krim in 2014 en langzaam overgaat op de Russische invasie in 2022. Wanneer je de heftige oorlogstaferelen in de eerste paar hoofdstukken leest denk je je in 2022 te wanen, maar niets is minder waar. Van burgeroorlogen tot verpulverde vliegvelden; het gebeurde allemaal al in 2014. Bachmoet is een echte eye-opener. 

De wisseling van perspectieven is een meesterlijke zet van Janzen. Zo vertelt hij het verhaal vanuit Oekraïense, Russische, West-Europa en zelfs Tsjetsjeense kant, waarmee hij geen enkele invalshoek onbenut laat. De perspectieven zijn allemaal goed gekozen en geven telkens een andere kijk op de oorlog. Ondanks dat de belangen en denkwijze van de personages sterk van elkaar verschillen, is er ook een gemene deler in hun verhaallijnen te vinden. Namelijk de uitzichtloosheid, pijn en verdriet die de oorlog met zich meebrengt. Al deze elementen weet Janzen treffend te vangen. 

Ondanks dat Janzen het niet schuwt om over de vele verschrikkingen te schrijven die plaatsvinden op het strijdveld verliest hij geen moment de menselijke kant uit het oog. Bachmoet is meer dan een verhaal over bloedbaden, kapotgeschoten straten en uitgebrande huizen. In Bachmoet zet Janzen de mens centraal. Mensen zoals Lev en zijn gezin die geconfronteerd worden met een voor hun nieuwe, telkens verslechterende situatie. De manier waarop ze daarmee moeten dealen weet Janzen op treffende wijze te vangen en dat is wat de personages zo levensecht en dit verhaal zo geloofwaardig maakt. 

Het doet Janzen geen recht om zijn boeken simpelweg af te doen als fictie. Fictie is Janzens wapen in een poging echt te vangen wat zich in Oekraïne afspeelt. De feiten maken het verhaal echt, maar het is de fictie en het verhaal eromheen die je echt laten begrijpen hoe het voor de mensen daar is. We leven helaas in een wereld waarin heftig nieuws zo aan de orde van de dag is dat het niet altijd meer lijkt aan te komen. De 50.000 Russische en evenzoveel Oekraïense soldaten die in de strijd om Bachmoet hun leven hebben gelaten, vertegenwoordigen een aangrijpende statistiek, maar je kunt het vaak moeilijk plaatsen. Janzen geeft deze mensen een gezicht, laat je het voelen en begrijpen.

Ook met Bachmoet raakt Janzen de juiste snaar. De boeken van Michiel Janzen zijn tekstuele documentaires. Janzen is een man van de details waardoor zijn boeken ontzettend realistisch zijn. Tegelijkertijd verliest hij het grotere plaatje niet uit het oog. Hij maakt het nieuws over het conflict tussen Oekraïne Rusland niet alleen behapbaar door de gehele tijdlijn minutieus uiteen te zetten, ook vertelt hij een verhaal over de destructiviteit en zinloosheid van een oorlog. Met Bachmoet vertelt Michiel Janzen een informatief, oprecht en vooral emotioneel verhaal dat je recht in je ziel raakt. De perfecte balans tussen kennis en gevoel die Janzen altijd weet te waarborgen, maakt hem tot een van de allerbeste in zijn genre.