Door het vuur

• 01 augustus 2025
• Thriller
• Marinus van de Velde

Door het vuur

• Serie

  Helen Grace

• Auteur(s)

  MJ Arlidge

• Uitgeverij(en)

  Boekerij

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  4
• Deel deze recensie

M.J. (Matthew) Arlidge brak in 2014 door met zijn debuut Iene Miene Mutte. Het was de start van een van de succesvolste thrillerreeksen van het laatste decennium; die met inspecteur Helen Grace in de hoofdrol. Inmiddels zijn we bij deel 13 aanbeland en aan populariteit heeft de serie nog niks ingeboet. Het is tijd voor Door het vuur.

In Door het vuur is Helen Grace niet meer bij de politie. Ze heeft een half jaar geleden -met wrok in het hart- afscheid genomen van Southamptons finest. Ze brengt een nacht door in een hotel wanneer ze op straat een vrouw mishandeld ziet worden. Ze snelt eropaf, maar weet de vrouw niet uit handen te houden van twee uit de kluiten gewassen kerels. Helen besluit een onderzoek in te stellen, al moet ze dat wel op eigen houtje doen…

Aan de andere kant zien we Charlie Brooks als leidinggevende van de afdeling Zware Misdrijven. Ze heeft de functie van Helen overgenomen. Haar afdeling is een bende mensensmokkelaars op het spoor, maar die zijn hun steeds te slim af…

Daarnaast is er nog Emelia Garanita, de journaliste. Haar vader is doodziek en vertelt haar een geheim. Dit geheim leidt haar naar de donkerste krochten van haar eigen jeugd. Ze moet ‘het monster in de bek kijken’ en besluit dat ook te doen.

Door het vuur bestaat dus uit grofweg drie verhaallijnen, die Arlidge uiteindelijk weer uitstekend bij elkaar weet te brengen. De doorgewinterde thrillerliefhebber weet; een Arlidge bestaat uit grofweg 400+ pagina’s, maar die heb je in een zucht uit. Dat is bij Door het vuur ‘helaas’ ook zo. Door de korte hoofdstukken en de razendsnelle schrijfstijl van de auteur is dit een thriller die niet al te lang op je nachtkastje bivakkeert. En wederom trapt Arlidge zijn boek af met een afschuwelijke scene. De mensen die dit boek hebben gelezen, weet waaraan wordt gerefereerd. Het is een handtekening die even is gemist in de Grace-boeken, maar het is mooi te zien dat de auteur dit weer in het boek heeft geïntegreerd. 

De verhaallijnen zijn razend interessant. Het lijkt erop dat Arlidge zich meer en meer met maatschappelijke thema’s bemoeit, want de indruk bestaat -meer dan- dat mensensmokkel en -uitbuiting in Groot-Brittannië een groot probleem is. Arlidge weet dit thema realistisch en rauw aan de lezers voor te schotelen.

Door het vuur heeft ook een diepere laag. Naast een soort maatschappijkritische noot, weet Arlidge zijn personages weer een spade dieper qua ontwikkeling te brengen. En dat is knap na 13 delen. Grace hebben we nog nooit zo ‘persoonlijk’ gezien, Brooks heeft meer dan ooit haar innerlijke twijfels, en Garanita maakt ook een mooie karakterontwikkeling door.

Deze uitstekende thriller is ook nog eens doorspekt met cliffhangers, waardoor de lezer wil blijven lezen. Zowel tussen de hoofdstukken door, alsook bij de climax. Deze is heftig, rauw en roept nog meer de wil op om door te willen lezen. Arlidge heeft er echter voor gekozen om ruimte te laten voor de verhaallijnen in deel 14…

Het mag nog maar eens gezegd worden. Arlidge is de koning van de bingereading-thrillers. Hij doet het weer: een bloedstollend verhaal dat leest als een achtbaan en landt als een mokerslag. Een absoluut leesspektakel die laat zien dat Helen Grace op de toppen van haar kunnen is!