Mysterieuze moordenaars trekken altijd aan. Dat gebeurde in de tijd van sir Arthur Conan Doyle al; hij liet zijn Sherlock Holmes regelmatig speuren naar dergelijke karakters. Tegenwoordig wil de lezer echter meer. Naast de vraag whodunnit moet het vaak ook gruwelijk zijn wat de moordenaar doet. Daarvan is de filmserie Saw wellicht het beste voorbeeld. De moordenaar laat zijn slachtoffers op gruwelijke manier sterven. Ondanks onze afkeer trekt iets dergelijks blijkbaar toch aan. Dat moet M.J. Arlidge hebben gedaan toen hij het boek Iene miene mutte schreef. De quote op de cover is daarvan het sprekende voorbeeld: De een leeft, de ander sterft. Kies maar.

Inspecteur Helen Grace is een getormenteerde vrouw. Haar verleden zit haar in de weg, maar toch weet ze haar werk op uitstekende wijze te doen. En dat is nodig, want op een dag komt een bebloede vrouw het bos uitrennen. Uit haar warrige verhaal is op te maken dat het ‘zij of hij’ was. En dat blijkt; in een verlaten zwembad ligt een dode man; haar vriend. Een moordenaar lijkt het gemunt te hebben op willekeurige slachtoffers, die samen gevangen worden gezet. In de ruimte een pistool met één kogel. De keuze is; wie schiet op wie? Al snel blijken de slachtoffers helemaal niet zo willekeurig gekozen als het lijkt. Aan Grace en haar collega’s de kunst deze zaak op te lossen voordat er nóg meer slachtoffers vallen. 

Iene miene mutte is het debuut van M.J. Arlidge. Hij schreef al jarenlang voor Britse crimeseries en heeft de overstap van het witte doek naar het boek gemaakt. En dat is te merken; het verhaal wordt in een hoog tempo aan de lezer voorgeschoteld. Waar dit vaak een belemmering voor kwaliteit is, is dat in Iene miene mutte minder het feit. Het is niet storend en het houdt de lezer bij de les. Het is echter wel véél wat Arlidge de lezer voorschotelt. Zo zijn er drie verhaallijnen en veel karakters die door elkaar heen lopen. Zo is er de hoofdlijn waarin Grace de moordzaken moet oplossen. De andere verhaallijnen gaan respectievelijk over een mishandeld meisje en een vrouw die haar plezier via SM vindt. Overigens blijken, zoals zo vaak, de drie verhaallijnen meer met elkaar van doen te hebben dan in eerste instantie het geval lijkt.

Een thriller als deze valt of staat met de plot. En die is interessant en bij tijd en wijlen gruwelijk, ware het niet dat de nieuwigheid er na een aantal moorden wel vanaf is. Dan blijft de zoektocht over en die is door Arlidge goed beschreven. De karakters zijn redelijk uitgediept, waardoor je met hen meeleeft. Maar: de schrijver heeft niet geschroomd met de ‘moeilijke jeugd’ of ‘lastige relaties’. Nagenoeg alle karakters die langskomen hebben met het een of ander te maken gehad. Dat had voor het realisme ook minder gekund. Iene miene mutte is een goede whodunnit met een interessante moordzaak waarin je als lezer wilt weten wie het waarom heeft gedaan.