MJ Arlidge verraste de Nederlandse thrillerliefhebber een paar jaar geleden met zijn Iene miene mutte. Daarmee onderscheidde hij zich van andere auteurs; zijn snelle schrijfstijl, korte hoofdstukken én gruwelijke scenes zijn karakteristiek voor Arlidge. Na zijn debuut volgden drie succesnummers die ook op ThrillZone goed werden ontvangen. Nu is er alweer deel vijf; Naar bed, naar bed.
Inspecteur Helen Grace zwaait de scepter over de rechercheafdeling van de politie in Southampton. In de loop der jaren heeft ze haar strepen meer dan verdiend. Grace heeft menig heftige zaak tot een goed eind gebracht. Maar in Naar bed, naar bed krijgt ze de meest uitdagende zaak tot nu toe voor de kiezen. Een zaak die ook haar privéleven raakt. Grace doet namelijk aan sm en laat in die schimmige contreien nu net een seriemoordenaar rondzwerven die slachtoffers op een gruwelijke manier martelt. Ze kent de slachtoffers persoonlijk. Gaandeweg de zaak komt de moordenaar steeds dichter bij Helen Grace en haar schimmige verleden. Wie is deze mysterieuze moordenaar?
Naar bed, naar bed is zoals gezegd alweer het vijfde deel in de serie rondom inspecteur Helen Grace. Deze doortastende agente met een duister verleden verveelt zich op haar werk niet. De zaken die ze in voorgaande thrillers moest oplossen waren allemaal gruwelijk en met een verrassende dader. Dat is in Naar bed, naar bed niet anders. De ingrediënten die Arlidge op zijn eigen wijze tot een succes weet te mengen, zijn allen aanwezig. Gruwelijke moorden; check. Een grijze stad waarin deze plaatsvinden; check. Grace die voor een raadsel staat; check. En een heftige, bizarre climax; check. De lezer blijft murw gebeukt achter. En dit alles in sneltreinvaart verteld in wederom korte hoofdstukken; check. Succes gegarandeerd dus. Daar komt nog bij dat ze het op haar werk niet gemakkelijker wordt. Ze heeft, opnieuw, een leidinggevende die het haar niet simpel maakt. Sterker nog, hij maakt avances waarvan ze niet gediend is. Gevolg: een knietje in zijn kruis én gekrenkte trots. Een dodelijke combi.
Maar bovenal doet MJ Arlidge iets waar andere auteurs niet in slagen met een serie van vijf thrillers of meer. Hij weet de kwaliteit te handhaven. Sterker nog, er is een opgaande lijn zichtbaar. Het lijkt erop dat Arlidge beter wordt naarmate de serie vordert. Het gaat allemaal nog een tikkeltje intenser dan het geval was; sneller, gruwelijker, beter beschreven. En met een nog betere climax dan de voorgaande delen. En dat zegt wat.
De lezers zullen geen genoeg krijgen van de Helen Grace serie. Naarmate deze vordert, worden de boeken alleen maar beter. Sneller, gruwelijker, intenser. Top.
Inspecteur Helen Grace zwaait de scepter over de rechercheafdeling van de politie in Southampton. In de loop der jaren heeft ze haar strepen meer dan verdiend. Grace heeft menig heftige zaak tot een goed eind gebracht. Maar in Naar bed, naar bed krijgt ze de meest uitdagende zaak tot nu toe voor de kiezen. Een zaak die ook haar privéleven raakt. Grace doet namelijk aan sm en laat in die schimmige contreien nu net een seriemoordenaar rondzwerven die slachtoffers op een gruwelijke manier martelt. Ze kent de slachtoffers persoonlijk. Gaandeweg de zaak komt de moordenaar steeds dichter bij Helen Grace en haar schimmige verleden. Wie is deze mysterieuze moordenaar?
Naar bed, naar bed is zoals gezegd alweer het vijfde deel in de serie rondom inspecteur Helen Grace. Deze doortastende agente met een duister verleden verveelt zich op haar werk niet. De zaken die ze in voorgaande thrillers moest oplossen waren allemaal gruwelijk en met een verrassende dader. Dat is in Naar bed, naar bed niet anders. De ingrediënten die Arlidge op zijn eigen wijze tot een succes weet te mengen, zijn allen aanwezig. Gruwelijke moorden; check. Een grijze stad waarin deze plaatsvinden; check. Grace die voor een raadsel staat; check. En een heftige, bizarre climax; check. De lezer blijft murw gebeukt achter. En dit alles in sneltreinvaart verteld in wederom korte hoofdstukken; check. Succes gegarandeerd dus. Daar komt nog bij dat ze het op haar werk niet gemakkelijker wordt. Ze heeft, opnieuw, een leidinggevende die het haar niet simpel maakt. Sterker nog, hij maakt avances waarvan ze niet gediend is. Gevolg: een knietje in zijn kruis én gekrenkte trots. Een dodelijke combi.
Maar bovenal doet MJ Arlidge iets waar andere auteurs niet in slagen met een serie van vijf thrillers of meer. Hij weet de kwaliteit te handhaven. Sterker nog, er is een opgaande lijn zichtbaar. Het lijkt erop dat Arlidge beter wordt naarmate de serie vordert. Het gaat allemaal nog een tikkeltje intenser dan het geval was; sneller, gruwelijker, beter beschreven. En met een nog betere climax dan de voorgaande delen. En dat zegt wat.
De lezers zullen geen genoeg krijgen van de Helen Grace serie. Naarmate deze vordert, worden de boeken alleen maar beter. Sneller, gruwelijker, intenser. Top.