In 2015 was daar ineens Iene miene mutte van de tot dan toe onbekende Britse auteur M.J. Arlidge. Een thrillerdebuut dat ons in positieve zin verbaasde, al was het wel veel dat Arlidge ons voorschotelde en dat ook nog eens in sneltreinvaart. Nu is er het vervolg, onder de naam Piep zei de muis.
Ook in Piep zei de muis is de hoofdrol weggelegd voor politie-inspecteur met een verleden Helen Grace. Haar team en zij zijn nog maar net bekomen van de hel uit Iene miene mutte of ze moeten alweer aan de bak. Er wordt een gruwelijk verminkt lichaam van een hoerenloper gevonden. Alles wijst op een wraakactie, maar Grace en haar mensen tasten compleet in het duister. Al snel volgen nieuwe lijken. Allemaal mannen die uit waren op een ‘sessie’ met een prostituee. En allen zijn gruwelijk aan hun eind gekomen. Wie is er op het pad der wraak, en waarom? Aan Grace de veeleisende taak om de zaak op te lossen, maar er is meer aan de hand. Zo heeft ze een nieuwe leidinggevende, die alleen maar uit lijkt op persoonlijke roem. En ook in haar team rommelt het. Zo kennen we wellicht Charlie nog uit Iene miene mutte; zij twijfelt of ze terug wil komen als agente en ze durft Grace niet onder ogen te komen. Maar ook in familiaire kringen heeft Grace haar handen vol. Al met al weer voldoende onderwerpen om de 380 pagina’s mee te vullen.
M.J. Arlidge heeft waarschijnlijk gemerkt dat het een grote uitdaging is een uitstekend debuut te doen opvolgen met een even zo sterk vervolg. Maar Arlidge did it, kunnen we concluderen na het lezen van Piep zei de muis. Alle ingrediënten die deel I van de Grace-reeks bevatte, zijn ook weer aanwezig in het vervolg; gruwelijke misdaden en dat alles voorgeschoteld in TGV-vaart. Maar het lijkt deze keer allemaal iets beter uitgebalanceerd dan het debuut. Zo is er veel meer ruimte voor persoonlijke zaken in Piep zei de muis. Met name de persoon van Grace wordt verder uitgediept, maar ook die van de medewerkers van haar team komen nadrukkelijk aan de beurt.
Wat Arlidge ook uitstekend heeft gedaan, is het beschrijven van ‘het grijze gebied’. In de wereld van Arlidge is niet alles zwartwit. De goeden zijn niet altijd zo goed als je denkt, maar de kwaden zijn zeer zeker niet zo kwaadaardig als de je in eerste instantie zou inschatten. En dat maakt Piep zei de muis een qua menskant gezien, realistische thriller.
Is er dan ook genoeg spanning? Jazeker. De schrijver is erin geslaagd genoeg spanning in de plot onder te brengen. Arlidge heeft een duistere sfeer neer weten te zetten waarin je nooit weet ‘wie de volgende is’. Daarbij komen nog de gruwelijk uitgevoerde moorden en als lezer wordt je zo het verhaal ingezogen. Ook richting de climax zal je als lezer wellicht ongemerkt naar het puntje van je stoel verplaatsen. Dit alles wordt verteld in een vaart waar je u tegen zegt; dat maakt het boek heerlijk leesbaar, want in slechts een paar dagen was de laatste bladzij al omgeslagen.
Piep zei de muis is een heerlijke en gruwelijke whodunnit, die beter uitgebalanceerd is dan het debuut van Arlidge. De schrijver heeft stappen gemaakt en de lezer is hem daar ongetwijfeld zeer dankbaar voor. Piep zei de muis lees heerlijk weg en zet Grace definitief op de kaart in thrillerland.
Ook in Piep zei de muis is de hoofdrol weggelegd voor politie-inspecteur met een verleden Helen Grace. Haar team en zij zijn nog maar net bekomen van de hel uit Iene miene mutte of ze moeten alweer aan de bak. Er wordt een gruwelijk verminkt lichaam van een hoerenloper gevonden. Alles wijst op een wraakactie, maar Grace en haar mensen tasten compleet in het duister. Al snel volgen nieuwe lijken. Allemaal mannen die uit waren op een ‘sessie’ met een prostituee. En allen zijn gruwelijk aan hun eind gekomen. Wie is er op het pad der wraak, en waarom? Aan Grace de veeleisende taak om de zaak op te lossen, maar er is meer aan de hand. Zo heeft ze een nieuwe leidinggevende, die alleen maar uit lijkt op persoonlijke roem. En ook in haar team rommelt het. Zo kennen we wellicht Charlie nog uit Iene miene mutte; zij twijfelt of ze terug wil komen als agente en ze durft Grace niet onder ogen te komen. Maar ook in familiaire kringen heeft Grace haar handen vol. Al met al weer voldoende onderwerpen om de 380 pagina’s mee te vullen.
M.J. Arlidge heeft waarschijnlijk gemerkt dat het een grote uitdaging is een uitstekend debuut te doen opvolgen met een even zo sterk vervolg. Maar Arlidge did it, kunnen we concluderen na het lezen van Piep zei de muis. Alle ingrediënten die deel I van de Grace-reeks bevatte, zijn ook weer aanwezig in het vervolg; gruwelijke misdaden en dat alles voorgeschoteld in TGV-vaart. Maar het lijkt deze keer allemaal iets beter uitgebalanceerd dan het debuut. Zo is er veel meer ruimte voor persoonlijke zaken in Piep zei de muis. Met name de persoon van Grace wordt verder uitgediept, maar ook die van de medewerkers van haar team komen nadrukkelijk aan de beurt.
Wat Arlidge ook uitstekend heeft gedaan, is het beschrijven van ‘het grijze gebied’. In de wereld van Arlidge is niet alles zwartwit. De goeden zijn niet altijd zo goed als je denkt, maar de kwaden zijn zeer zeker niet zo kwaadaardig als de je in eerste instantie zou inschatten. En dat maakt Piep zei de muis een qua menskant gezien, realistische thriller.
Is er dan ook genoeg spanning? Jazeker. De schrijver is erin geslaagd genoeg spanning in de plot onder te brengen. Arlidge heeft een duistere sfeer neer weten te zetten waarin je nooit weet ‘wie de volgende is’. Daarbij komen nog de gruwelijk uitgevoerde moorden en als lezer wordt je zo het verhaal ingezogen. Ook richting de climax zal je als lezer wellicht ongemerkt naar het puntje van je stoel verplaatsen. Dit alles wordt verteld in een vaart waar je u tegen zegt; dat maakt het boek heerlijk leesbaar, want in slechts een paar dagen was de laatste bladzij al omgeslagen.
Piep zei de muis is een heerlijke en gruwelijke whodunnit, die beter uitgebalanceerd is dan het debuut van Arlidge. De schrijver heeft stappen gemaakt en de lezer is hem daar ongetwijfeld zeer dankbaar voor. Piep zei de muis lees heerlijk weg en zet Grace definitief op de kaart in thrillerland.