Matthew -M.J.- Arlidge debuteerde in 2014 in Nederland met Iene miene mutte. Tot dan toe had werkelijk niemand van de Brit gehoord. De van oorsprong Londenaar woont inmiddels buiten de hoofdstad "omdat de Russen zijn gekomen", zo laat hij in een interview in 2016 met ons weten. Na zijn debuut was het met de onbekendheid van Arlidge snel gedaan. Zijn combinatie van gruwel, snelheid, fijne schrijfstijl en een aansprekende hoofdpersonage was waar veel fans op zaten te wachten. Vooral het karakter van Helen Grace, de eigenzinnige politie-inspecteur die M.J. Arlidge opvoert in zijn boeken, is een gouden greep. Want Grace blijkt door de boeken heen haar eigen duistere geschiedenis te hebben. Inmiddels is Nederland toe aan deel zes in de Helen Grace-serie: Wie niet weg is.

Alvast een spoiler alert. Wie nog geen eerdere delen van Arlidge heeft gelezen, mag deze alinea's overslaan. Helen Grace zit in de gevangenis. De zoon van haar zus, Robert Stonehill, heeft er haar in Naar bed naar bed ingeluisd en nu zit Helen in de bajes voor daden van Stonehill. In de gevangenis is een politieagente geenszins geliefd en al helemaal Grace niet. Ze heeft het dus erg moeilijk en heeft weinig tot geen medestanders. Dan wordt er een gruwelijke moord gepleegd in de cel naast haar. Deze afschuwelijke daad maakt duidelijk dat de gevangenis jachtgebied is geworden. Maar van wie? En op wie? Grace kan haar recherchecapaciteiten uitstekend gebruiken om deze vragen te beantwoorden. Maar of het haar lukt is de vraag, want ondertussen wordt er meer dan één aanslag op haar eigen leven gepleegd.

Buiten de gevangenis is haar collega Charlie Brooks overtuigd van de onschuld van Grace. Ze moet en zal Stonehill te pakken krijgen. Maar het is onbekend waar hij zich bevindt. En Brooks nieuwe leidinggevende, Sanderson, wil niets weten van Brooks twijfel over Grace. Een extra moeilijkheidsfactor in de zoektocht naar de waarheid...

Deel zes in de Helen Grace-serie past perfect in de lijn van deze gruwelijk spannende whodunnit thrillers. Wie niet weg is gaat wederom met een enorme vaart van start en stopt pas ergens in de buurt van pagina vierhonderd. De lezer wordt aan het begin in een achtbaan geplant en komt er met een bult nieuwe indrukken uit. Het is een schrijfvaardigheid dat Arlidge zich tot in perfectie heeft eigen gemaakt. De plot is eigenlijk een kopie van de vorige delen, maar wel met de belangrijke variabelen aangepast; locatie, manier van moord, dader en motief. De locatie is in dit deel van groot belang. In een afgesloten object als een gevangenis kunnen de personages geen kant op. Dit zorgt in Wie niet weg is voor een extra spanningsdimensie. Het moet de lezer liggen of dit gewaardeerd wordt. Er is namelijk ook wat voor te zeggen dat personen vrij kunnen bewegen. In Klikspaan had dit bijvoorbeeld geen consequenties voor de spanningsboog.

Natuurlijk valt of staat een whodunnit als deze met de vraag of de auteur de dader tot het eind toe geheim weet te houden. En potjandorie, het lukt Arlidge gewoon weer. Waar uw recensent op de helft dacht de dader wel in de smiezen te hebben, bleek dit uiteindelijk ijdele hoop. En dat is een kwaliteit die in een thriller uitermate tot zijn recht komt, zo simpel is het. De manier van moorden was ook nieuw en origineel, maar niet zo gruwelijk als bijvoorbeeld in Iene miene mutte of Klikspaan. Maar dat zij Arlidge vergeven.

Bovenstaande maakt het wel duidelijk. Ondanks dat het alweer deel zes is in de serie en dus de nieuwigheid er wellicht af kan zijn, is dit geenszins het geval. M.J. Arlidge is de ongekroonde koning van de spannende whodunnit. Zijn kwaliteiten zijn snelheid, gruwelijkheid en een spannende climax. Bovendien heeft hij heeft met Helen Grace een dijk van een karakter neergezet. De populariteit van de Brit is niet overtrokken; hij is een parel in thrillerland.