Neil Richard Gaiman (Portchester, 10 november 1960) begon als journalist, nadat veel uitgevers zijn werk weigerden te publiceren. In 1987 schreef hij het humoristische Don't Panic: The Official Hitchhikers Guide to the Galaxy Companion. Dit gaat over het ontstaan van de boeken van Douglas Adams, en bracht hem in contact met Terry Pratchett met wie hij Good Omens schreef. Daarnaast schrijft hij ook songteksten, poëzie, romans en Neverwhere, een televisieserie voor de BBC. Gaiman woont in Minnesota in de Verenigde Staten. Coraline is net als Niemand (voorheen Het Kerkhof) een van zijn meest populaire jeugdboeken met een griezelig randje.

Coraline gaat op verkenning in de nieuwe woning waar ze kortgeleden naartoe zijn verhuisd, een huis dat eenentwintig ramen en veertien deuren telt. Eentje zit op slot, want er zou een blinde muur achter zitten. Wanneer Coraline hem opent, ontdekt ze een donkere gang. Deze leidt naar een ander huis, maar is het wel bewoond? Het lijkt in ieder geval erg op een betere versie van haar nieuwe huis. Al snel maakt ze zich zorgen over het wezen dat er huist, een wezen dat zich haar andere moeder noemt. Niet zo vreemd, het wezen heeft enge, lange vingers, en knopen die op de plek van haar ogen zijn genaaid. Ze maakt een afspraak met het wezen. Als zij het spelletje wint, en haar ouders vindt is ze vrij om te gaan. Als ze verliest, dan kan de andere moeder voor altijd van haar blijven houden. Zal het wezen Coraline nog wel kunnen loslaten? Ze zal hoe dan ook alles op alles moeten inzetten, om zichzelf te redden.

Coraline leert de lezers haarfijn dat kinderen altijd het tegenovergestelde zullen doen, dan wat volwassenen hen vertellen te doen. Neil Gaiman kan in dit bijzondere boek opnieuw heerlijk vertellen, en weet zijn lezers moeiteloos in het verhaal te krijgen en daar ook te houden. Het is duister met een grimmige sfeer, terwijl we ook worden voorzien van jeugdige wijsheid. Het werd daardoor destijds heel vertederend en treffend bevonden.

De personages in Coraline intrigeren op een griezelig herkenbare manier en hebben een duidelijk doel. Ze zijn niet alleen heel indrukwekkend, ze zijn ook nog eens bijzonder bruisend, en komen met een goed verhaal. Er is daardoor sprake van veel voorspelling. De verhaallijn heeft zo zijn unieke karakter, waar inmiddels elke liefhebber notie van heeft. Ook deze keer heeft illustrator Chris Riddell de adembenemende tekeningen verzorgd, afbeeldingen die al dan niet ongemerkt de nodige huiveringen opwekken. Het is een verhaal waarin andere dimensies centraal staan, dimensies met zeer gelaagde boodschappen. Het begrip voodoopop en denkbeeldige monsters heeft hierin een zeer opmerkelijke draai gekregen. Manipulatie en het zaaien van twijfel vormen hier de rode draad. Daarnaast nemen angsten en anders zijn een loopje met de lezer, waarbij er slim gebruik wordt gemaakt van vreemde illusies en goed gevonden symboliek in de vorm van onder andere de beschermende steen met het gat in het midden en de welbekende knoopogen. De lezer wil op een gegeven moment echt weten wat Coraline’s andere vader en moeder daadwerkelijk zijn, en de schrijver weet hier tot het laatste moment geheimzinnig over te blijven. Het gaat over een ontdekkingsreis naar het vinden van jezelf. Opnieuw komt diversiteit, al dan niet subtiel, aan de orde. Gaat het, als we over de bijrollen praten, om een meisje, of is het toch een jongen? Emoties kunnen hier niet ongemoeid in blijven, en deze komen dan ook kalm, maar vastberaden tot uiting. 

Tevens gaat Coraline over controle. Hoe krijgt men dit terug en hoe houd je het vast. Het bevat een ruime selectie aan metaforen, die stof tot nadenken geven. Het zijn allenmaal pittige invalshoeken voor een verhaal dat zich vooral op de jeugd richt maar is zeker niet onmogelijk, saai of te ongeloofwaardig. De fantasie maakt het voor de jonge lezers onvergetelijk, ook al zullen de echt jonge kinderen in deze doelgroep nog niet alles kunnen begrijpen. Het prikkelt op een uitzonderlijke manier. Het is begrijpelijk waarom Coraline wereldwijd zo geliefd is. 

Coraline is ongekend meeslepend. De auteur brengt zijn lezers spelenderwijs naar een einde vol spannende afschuw, waarbij er alles wordt gedaan tot zelfredding. We kunnen dan ook niets anders dan het eens zijn met auteur Terry Pratchett. Coraline is echt een waar meesterwerk en absoluut Gaiman op zijn geniaalst.